Onze tweeling is hard op weg naar de wondere wereld van de tweejarigen. Of zoals de juf van Sep zo mooi zei; “The terrible two fase.” Leron heeft er nooit echt last van gehad, Sep zat er op 1,5 jarige leeftijd al volop in en Tijn en Mees die doen het momenteel een beetje half. Nou ja, twee keer een half is ook een hele…

Veel te vroeg komen we aan bij het ziekenhuis en lopen we door de gangen richting de vriendelijk paars gekleurde afdeling waar de echokamers en de afspraken met de gynaecologen plaatsvinden. Samen met mijn vriend blader ik door een roddelblad.. ja zo erg was het met ons gesteld ;) Als dan eindelijk de deur van de echokamer opengaat bonkt mijn hart waanzinnig in mijn keel. Zou het goed of fout zijn? Ik neem plaats op de tafel, krijg de welbekende smurrie op mijn buik en kijk vol spanning naar het beeldscherm. Langzaam komen onze wondertjes in beeld, van een mooie dwarsligging zijn ze in een stuit gedraaid. De hoofdjes gezellig bij elkaar met kloppende hartjes! Een vertederend beeld, waar we helaas niet heel lang van kunnen genieten, omdat dat niet het doel is van de echo. Alle omtrekken worden gemeten en het blijkt dat we ons voor niets zo zenuwachtig hebben zitten maken. Mijn vriend is normaliter de rasoptimist in huis en als hij begint over een voorgevoel dat er iets niet goed is dan stijgt de spanning dubbel zo hard! Maar niets blijkt minder waar en onze hartslagen zakken terug in een normaal ritme. Met een lach van opluchting nemen we even later plaats op de bankjes in de wachtkamer van de gynaecoloog. Samen denken we nu aan alles wat we dus nog WEL kunnen doen. Gezellig (voor de eerste keer) naar de partneravond van de zwangerschapsgym, onze nieuwe slaapkamer inrichten en de kinderkamer afmaken. Maar het allerbelangrijkste nog even met z'n drietjes genieten van de kostbare tijd die we nog hebben voordat de drukte losbarst. Bij thuiskomst knuffel ik onze kleine man en voel me intens gelukkig. Zachtjes fluister ik in zijn oor dat we nog geen muisjes gaan eten, nog lange niet!

Hoe gek ook deze magische grens heeft toch voor een beetje spanning gezorgd. Tijdens de zwangerschap van ons zoontje waren de woorden van de gynaecoloog met 30 weken..."wij gaan u van uw vrijheid beroven"... Heel even drong het niet tot me door, maar al snel besefte ik toen dat het menens was en een opname onvermijdelijk was. We zaten nog volop in de verbouwing, ik voelde me topfit... maar dat zei helemaal niets. Ons kleine mannetje had een groeiachterstand en een slechte doorbloeding van de navelstreng. Ik heb nog gepoogd om de gynaecoloog over te halen door te zeggen dat ik het echt rustig aan zou gaan doen, maar dat mocht allemaal niet baten. Vanaf dat moment was iedere dag er één, wat zeg ik ieder uur was weer een stapje dichterbij een veiligere datum. Ik was er heilig van overtuigd dat het nog geen tijd was voor onze kleine vent, hij moest echt nog even blijven zitten. En dat deed hij ook. Het was toen al een vechter in hart en nieren. Na vier weken ziekenhuis mocht ik zelfs naar huis met thuismonitoring. Iedere dag kwam er een verpleegkundige uit het ziekenhuis om een CTG te maken. Meer dan eens waren ze niet tevreden en moest ik later die dag nogmaals naar het ziekenhuis. Toch bereikten we de dag waarop ik 37 weken zwanger was en ingeleid werd. Na een spoedkeizersnede kwam onze kleine vent ter wereld en moest hij opnieuw keihard vechten. Maar nu twee jaar later is het een super gezond en vrolijk mannetje en kijkt hij uit naar zijn twee kleine speelmaatjes die nog veilig in mama's buik zitten. Iedere ochtend vraagt hij of we vandaag nog muisjes gaan eten. Ik hoop dat ik nog zes weken kan zeggen.. "Nee lieverd, vandaag nog niet!"