De 30 weken voorbij!

Hoe gek ook deze magische grens heeft toch voor een beetje spanning gezorgd. Tijdens de zwangerschap van ons zoontje waren de woorden van de gynaecoloog met 30 weken..."wij gaan u van uw vrijheid beroven"... Heel even drong het niet tot me door, maar al snel besefte ik toen dat het menens was en een opname onvermijdelijk was. We zaten nog volop in de verbouwing, ik voelde me topfit... maar dat zei helemaal niets. Ons kleine mannetje had een groeiachterstand en een slechte doorbloeding van de navelstreng. Ik heb nog gepoogd om de gynaecoloog over te halen door te zeggen dat ik het echt rustig aan zou gaan doen, maar dat mocht allemaal niet baten. Vanaf dat moment was iedere dag er één, wat zeg ik ieder uur was weer een stapje dichterbij een veiligere datum. Ik was er heilig van overtuigd dat het nog geen tijd was voor onze kleine vent, hij moest echt nog even blijven zitten. En dat deed hij ook. Het was toen al een vechter in hart en nieren. Na vier weken ziekenhuis mocht ik zelfs naar huis met thuismonitoring. Iedere dag kwam er een verpleegkundige uit het ziekenhuis om een CTG te maken. Meer dan eens waren ze niet tevreden en moest ik later die dag nogmaals naar het ziekenhuis. Toch bereikten we de dag waarop ik 37 weken zwanger was en ingeleid werd. Na een spoedkeizersnede kwam onze kleine vent ter wereld en moest hij opnieuw keihard vechten. Maar nu twee jaar later is het een super gezond en vrolijk mannetje en kijkt hij uit naar zijn twee kleine speelmaatjes die nog veilig in mama's buik zitten. Iedere ochtend vraagt hij of we vandaag nog muisjes gaan eten. Ik hoop dat ik nog zes weken kan zeggen.. "Nee lieverd, vandaag nog niet!"