Welk hartje klopt het snelst

Veel te vroeg komen we aan bij het ziekenhuis en lopen we door de gangen richting de vriendelijk paars gekleurde afdeling waar de echokamers en de afspraken met de gynaecologen plaatsvinden. Samen met mijn vriend blader ik door een roddelblad.. ja zo erg was het met ons gesteld ;) Als dan eindelijk de deur van de echokamer opengaat bonkt mijn hart waanzinnig in mijn keel. Zou het goed of fout zijn? Ik neem plaats op de tafel, krijg de welbekende smurrie op mijn buik en kijk vol spanning naar het beeldscherm. Langzaam komen onze wondertjes in beeld, van een mooie dwarsligging zijn ze in een stuit gedraaid. De hoofdjes gezellig bij elkaar met kloppende hartjes! Een vertederend beeld, waar we helaas niet heel lang van kunnen genieten, omdat dat niet het doel is van de echo. Alle omtrekken worden gemeten en het blijkt dat we ons voor niets zo zenuwachtig hebben zitten maken. Mijn vriend is normaliter de rasoptimist in huis en als hij begint over een voorgevoel dat er iets niet goed is dan stijgt de spanning dubbel zo hard! Maar niets blijkt minder waar en onze hartslagen zakken terug in een normaal ritme. Met een lach van opluchting nemen we even later plaats op de bankjes in de wachtkamer van de gynaecoloog. Samen denken we nu aan alles wat we dus nog WEL kunnen doen. Gezellig (voor de eerste keer) naar de partneravond van de zwangerschapsgym, onze nieuwe slaapkamer inrichten en de kinderkamer afmaken. Maar het allerbelangrijkste nog even met z'n drietjes genieten van de kostbare tijd die we nog hebben voordat de drukte losbarst. Bij thuiskomst knuffel ik onze kleine man en voel me intens gelukkig. Zachtjes fluister ik in zijn oor dat we nog geen muisjes gaan eten, nog lange niet!