Toen ik zwanger was van Jamila(onze oudste van bijna 5) was ik nog vrij jong. De zwangerschap was niet gepland. Ik was 21 jaar en zat midden in een studie. Toen ik er achter kwam dat ik zwanger was heb ik meteen besloten om ervoor te gaan. Weghalen was voor mij geen optie. De zwangerschap vond ik heftig. Naast alle kwalen en lichamelijke veranderingen werkte ik, volgde ik een studie en woonde ik nog bij mijn moeder thuis. Toen Jamila eenmaal geboren was, zat ik niet echt bepaald op een roze wolk. Er kwam zoveel op me af. Die hele zwangerschap had een impact op me gehad, ik had bekken instabiliteit eraan overgehouden en ik was niet echt bepaald blij onder invloed van alle hormonen. De bevalling was ingeleid en ook vrij heftig. Ik weet nog heel goed toen we Jamila mee naar huis namen vanuit het ziekehuis en de kraamzorg bij ons thuis kwam. Het was avond en ze gaf me instructies en tips mee voor de nacht. Ze zei dat ik eerst de ene borst moest geven dan haar luier moest verschonen en dan de andere borst. En dat om de 3 uur. Ik weet nog dat ik toen lichtelijk in paniek raakte. Ik dacht, maar waar is mijn eigen leven dan?

Zaterdag 23 maart.

Ken je dat, die mensen die altijd over alles twijfelen, nou daar ben ik er dus een van.