Dinsdagochtend, de wekker gaat en we weten beide wat dit betekend. De waarheid slaat weer als een moker in mijn gezicht en maag.Ik wil niet dat het echt is. Ik wil dat dit gewoon niet de realiteit is. We knuffelen en ik voel Jip's hoofdje op de plek waar het al een paar weken ligt. Hoe kan dit nu over zijn? Vannacht heb ik uren liggen woelen. Ik slaap in, heb onrustige dromen en wordt weer wakker, waarna het lang duurt voor ik weer inslaap. Ik wil niet dat het ochtend is. Want dan is het weer "echter". We hebben afgesproken dat we alles stap voor stap doen. Dus dit ook. Die vreselijke -die wil ik echt niet- vruchtwaterpunctie. Onze donkere slaapkamer met het rolluik nog dicht is een veilig fijn holletje. Hier lijkt de buitenwereld niet te bestaan en is het alleen ons drietjes dat telt. Het kost me fysiek moeite om over te schakelen naar de dag. Dit doen voelt als een stapje dichterbij het accepteren dat Jip er niet meer is. En dat wil ik niet.

Zondagavond, we zaten samen op de bank. We keken samen naar Expeditie Robinson, manliefs hand op mijn buik. Met 28 weken werd het nu toch wel eens tijd dat onze kleine man zich eens zou laten zien/voelen als papa probeerde contact te maken. En ineens plop plop, ja hoor, ein-de-lijk lukte het! Na de uitzending namen we nog even de week door. Maandagochtend controle bij de verloskundige. "Weet je zeker dat ik niet mee hoef " vroeg mijn man. "Nee joh, voor die 5 minuten" was mijn reactie. Even aan het begin van de dag langs de verloskundige en dan door naar werk, dat was het idee.

“Ohw meisje toch” zegt ze. “Wat moet dat vreselijk zijn.” Meteen flits door mijn hoofd, “alsjeblieft niet weer he.” Het betreft een vrouw die ik een keer of 3 a 4 per jaar zie. Een vrouw waarmee ik eigenlijk weinig deel, ze is een kennis van mijn ouders en ik zie haar daar af en toe voorbij komen. Waarbij zij haar ding doet, en ik het mijne enwe niet meer uitwisselen dan wat beleefdheden. Na 3 keer een vraag over hoe erg het wel niet is, kap ik het af. Stuurs en eigenlijk boos. Wie denkt ze wel niet dat ze is? Het voelde eerst oneerlijk om getoonde interesse niet fijn te vinden. Onaardig zelfs. Maar er is een bepaalde intonatie en houding van mensen waarvoor ik de afgelopen maanden een allergie heb ontwikkeld.