Wat moet dat vreselijk zijn!

“Ohw meisje toch” zegt ze. “Wat moet dat vreselijk zijn.” Meteen flits door mijn hoofd, “alsjeblieft niet weer he.” Het betreft een vrouw die ik een keer of 3 a 4 per jaar zie. Een vrouw waarmee ik eigenlijk weinig deel, ze is een kennis van mijn ouders en ik zie haar daar af en toe voorbij komen. Waarbij zij haar ding doet, en ik het mijne enwe niet meer uitwisselen dan wat beleefdheden. Na 3 keer een vraag over hoe erg het wel niet is, kap ik het af. Stuurs en eigenlijk boos. Wie denkt ze wel niet dat ze is? Het voelde eerst oneerlijk om getoonde interesse niet fijn te vinden. Onaardig zelfs. Maar er is een bepaalde intonatie en houding van mensen waarvoor ik de afgelopen maanden een allergie heb ontwikkeld. 

Het zijn de gesprekken waarin mensen willen benadrukken dat het toch echt wel vreselijk is wat we hebben meegemaakt. Dat we ons echt wel heel verdrietig moeten voelen, dat we vast in een onbeschrijfelijke put moeten zitten. Tijdens zo’n gesprek heb ik vaak het idee dat er verwacht wordt dat ik in huilen uitbarst.  Als een circusaapje dat een kunstje moet doen. Blijkbaar verwachten sommige mensen dat je elke dag de hele dag alleen maar verdrietig bent. Maar dat is voor ons niet zo en hebben we genoeg momenten op een dag waarop het gewoon ok gaat.

Een vriendin waarschuwde me al; sommige mensen doen alsof ze iets komen brengen, maar komen eigenlijk alleen iets halen. En dat is precies hoe het voelt. We hebben toen besloten dat als mensen dingen brengen waar we geen behoefte aan hebben, dan mogen ze het bij de voordeur laten staan. En zodra ik dat gevoel krijg, gaat eigenlijk de boel op slot. Voel ik alleen maar dat er intern een muurtje opgetrokken worden. Ik wil geen energie besteden aan dit soort aandacht. Niet omdat het niet verdrietig is, niet omdat dat gevoel niet wil erkennen. Maar Ik voel me er niet beter door. Ik wil niet in die put geduwd worden door anderen.

Soms ben ik al blij dat ik die dag mijn bed ben uitgekomen, me heb aangekleed en überhaupt de weg naar buiten heb kunnen vinden. Lijken de meters naar de achterdeur mijlenver. Andere dagen heb ik eindelijk een goede dag waarop er ook ruimte is voor andere dingen in mijn hoofd. Dat ik dingen kan doen en figuurlijk adem kan halen. 

Wat je aandacht geeft groeit. En ik wil alleen de liefde die wij voor Jip voelen laten groeien. Niet dat het net geheelde korstje ruw weer van de wond gekrabd wordt. Niet van de ladder vallen waarmee ik uit de put probeer te klimmen. Die weg naar boven is nog lang genoeg, ik wil zelf het tempo bepalen waarin ik naar boven kom. Er zijn al genoeg obstakels onderweg.

Dus hoe moeilijk het ook is, als iemand iets komt brengen dan mag die het bij voordeur laten staan. Ik reken het niemand aan, maar ik kies ervoor het niet aan te nemen, zodat ik mijn eigen pad kan blijven volgen.