Hoe een gewone controle een nachtmerrie werd

Zondagavond, we zaten samen op de bank. We keken samen naar Expeditie Robinson, manliefs hand op mijn buik. Met 28 weken werd het nu toch wel eens tijd dat onze kleine man zich eens zou laten zien/voelen als papa probeerde contact te maken. En ineens plop plop, ja hoor, ein-de-lijk lukte het! Na de uitzending namen we nog even de week door. Maandagochtend controle bij de verloskundige. "Weet je zeker dat ik niet mee hoef " vroeg mijn man. "Nee joh, voor die 5 minuten" was mijn reactie. Even aan het begin van de dag langs de verloskundige en dan door naar werk, dat was het idee.

Dus ging ik alleen, want er was geen aanleiding om aan te nemen dat er iets fout was. En zo onbezorgd stapte ik dus ook binnen toen ik de volgende ochtend plaats nam in de wachtruimte. Die overtuiging was er totdat de doppler niet direct een hartslag te horen was. Paniek sloeg me om mijn hart. De hartslag was er altijd meteen, vanaf de allereerste controle. We gaan niet onnodig ongerust zijn” zei de verloskundige. Terwijl we naar de echoruimte liepen, duwde ik de paniek weg. Een extra echo, dat mistte manlief dan maar mooi dacht ik.

De verloskundige ging een echo maken. En zodra ze de kop van het echo apparaat zette wist ik het. Ik zag niets. Geen beweging, geen knipperen. We keken en elkaar aan en ik wist het. Zeker, voordat ze de woorden uitsprak. De verloskundige ging nog een collega halen, maar ik wist het al. Onze lieve Jip was er niet meer. Terwijl ze wegliep dacht ik; Wat een vreselijke manier voor haar om je maandagochtend te beginnen. Toen de verloskundige binnen kwam met haar collega keken we samen hoopvol naar het scherm. Laat het alsjeblieft niet waar zijn smeekte het in me. Maar we konden niet anders dan concluderen wat ik al wist. Jips hartje was gestopt.

De seconden, minuten die daarna volgde leken van stroop. Ik weet dat ik zelf mijn man belde of hij wou komen. Ik zei bewust niet alleen maar dat het niet goed was. Laat hem alsjeblieft heel aankomen bad ik in mijn hoofd. Ik appte zelf naar mijn werk, dat ik niet kwam. Ik weet dat ik mijn schoonmoeder belde en wederom zei ik bewust niet wat er aan de hand was. En tegelijk leek het alsof het niet over mij ging. Ik weet dat ik op de klok keek, naar het verstrijken van de tijd. En dat er in mijn hoofd vaag het gevoel bleef bestaan dat dit allemaal een akelige vreselijke droom was.

Eerst kwam mijn schoonmoeder. En ik weet dat ik het uitsprak. Nog steeds alsof of het niet over mij ging. We knuffelden, ik huilde, maar het voelde alsof ik een hele nare film aan het kijken was. Mijn hoofd kon het gewoon niet verwerken. Hoe kon dit nu? Ik keek naar het klokje op het echo apparaat, naar de klok boven de deur en terug. Het leek eindeloos te duren, maar tegelijk was mijn man er ineens.

Toen manlief er ook was moest er nog een echo gemaakt worden door de echoscopiste van het ziekenhuis, dat is protocol. Die constateerde hetzelfde. Nog een keer keken we op de monitor naar die lieve kleine beentjes en armpjes, die handjes en teentjes en dat kleine neusje. Maar één ding was heel anders, er was geen hartslag, er werd niet vrolijk gezwaaid. Het was akeligs stil. De echoscopiste vroeg of ze nog foto’s mocht meegeven. Verdoofd weet ik dat ik ja graag zei, die wil je later hebben dacht ik.

Vervolgens werden we in het keukentje van de afdeling gynaecologie gezet. Omdat er geen vrije ruimte beschikbaar was in afwachting totdat de gynaecoloog tijd had. In dat keukentje kon ik alleen maar denken, aan het moment, 15 weken eerder. Toen we samen met een grijns van oor tot oor in de wachtkamer zaten aan de andere kant van de muur. Met de mooiste echofoto’s ooit in onze handen, het bewijs dat onze kleine project X het zo goed deed. Kon de tijd maar worden terug gedraaid naar dat moment.

Tijdens het gesprek dat volgde met de gynaecoloog kwam er een heleboel informatie op ons af. Mogelijkheden, dingen waar we rekening mee moesten houden en beslissingen die we moesten maken. Er werd gesproken over ingeleid worden in het ziekenhuis en pijnbestrijding. Obductie, puncties en andere mogelijke onderzoeken. Dingen die me doodsbang maakte. Alles in mij riep: Nee dit mag niet gebeuren. Verrassend helder bleef ik wel alles volgen. En maakte we meteen ook al een paar weloverwogen keuzes. Wel een vruchtwaterpunctie, geen obductie. De arts beantwoorde bevestigend toen ik vroeg; of het klopte dat de kans dat uit obductie wat zou komen zou klein was omdat Jip al was overleden. Dus besloten we wel een punctie te doen en geen obductie. Het voelde niet goed om “in ons “ kleine mannetje te laten snijden als de kans klein was dat het iets zou opleveren.

Daarna mochten we naar huis. Om het te laten “bezinken” , “te wennen aan het idee” en om dingen te regelen. Helemaal leeg zaten we op de bank, belde mijn ouders die in Thailand waren, belde familie en vrienden. De moeilijkste telefoontjes die ik ooit voerde. Nu was het echt. Onontkoombaar. We zouden Jip nooit horen huilen, nooit zien lopen, nooit horen lachen.