Gisteren was op Nederland 2 de documentaire "De wereld van Puck" te zien. Mocht je het gemist hebben,  de documentaire gaat over familie de Vries waarvan vader ruim 20 jaar hun gezin heeft gefilmd en geïnterviewd hoe ze het leven met hun gehandicapte dochter en zus ervaren. Oprecht en eerlijk beeldmateriaal zonder vooroordelen naar het leven toe. 

Het was een mooie zondag,  het zonnetje scheen heerlijk. De kinderen werden rustig wakker, en na een half uurtje wakker worden in bed staan we allemaal rustig op. Na een gezellig ontbijt ga ik met de kinderen naar het voetbalveld. Mijn man moet nog wat boren en de oudste houd niet van herrie. Mijn zwager moet een wedstrijd spelen, dus gaan ik en de kinderen kijken. Ze zijn lekker aan het spelen,  en rond twaalf uur gaan we rustig aan naar huis. 

Afgelopen dagen waren voor mij nogal bijzonder. Voor het eerst sinds de geboorte van mijn kinderen, dus ruim 3,5 jaar, was mijn man meer dan 1 nacht niet thuis. Nu zul je vast denken, dat is bij ons best normaal, maar bij ons dus niet. Hij was voor zijn werk vier dagen weg, en ik ben zo blij als hij weer thuis is. Maar daar gaat mijn blog niet helemaal over.

Lieve Patricia,

Mijn jongste kind is ziek, chronisch ziek. Drie dagen na de geboorte kwam hij bijna te overlijden, maar inmiddels maakt hij het goed. Ik daarintegen ga het steeds zwaarder vinden, zorgen voor mijn zieke kind. En dat is logisch, want zijn leven ligt in onze handen de komende jaren. Als wij niet goed opletten, en een misser maken, kan hij zo weer bijna zo ziek worden dat hij kan overlijden. Dit klinkt heel ernstig, en dat is het eigenlijk ook, maar dat is niet wat ik het zwaartste vind aan de situatie.

Precies een jaar geleden was ik 15 weken zwanger. Gelukkig vrij op oudjaarsdag, want dat is de drukste dag van het jaar.  En wat hadden we zin in 2016. Eindelijk zou onze tweede zoon geboren worden, na twee miskramen in 2015. 

Als ouder is je kind erg confronterend,  hij/zij lijkt namelijk best veel op je. En soms is dat erg leuk,  maar soms is het net iets te confronterend.  Mijn oudste zoon lijkt iets te veel op zijn moeder. Behalve zijn eeuwige optimisme,  dat heeft hij van zijn vader.  Maar voor de rest is het net een mini kopie van mij. 

Het is kwart over zeven in de ochtend, 2 december. Ik zit op de fiets onderweg naar het werk. Een beetje chagrijnig omdat mijn zoon al om kwart over vijf wakker was, en drie uur daarvoor ook al. Ik fiets de straat uit, en bij ons de laan op richting de bushalte. En op dat moment zie ik het, mijn hart maakt een vreugdesprong,  iemand heeft al zijn kerstboom gezet!

Als werkende moeder met twee kleine kinderen heb ik bar weinig vrije tijd. Meestal zijn het 10 minuten tussendoor al even fijn. En inmiddels heb ik een soort van hobby,  noem het meer een tijdbesteding, gevonden om mezelf mee te vermaken. Ik doe namelijk mee aan winacties.