2,5 jaar geleden ben ik bevallen van onze zoon. Ik koos hier bewust voor een thuisbevalling. Het ziekenhuis was gewoon geen optie voor mij, ik wou lekker in mijn eigen omgeving zijn, in mijn eigen bed. De bevalling begon s morgens, van het één op het andere moment braken mijn vliezen, en kort daarna kwamen de eerste weeën, dit bouwde zich mooi op en na ongeveer 6 uurtjes weeën opvangen had ik volledige ontsluiting. Het persen leek goed te gaan en ik vond het allemaal goed dragelijk en ik was zeer gemotiveerd om de kleine op eigen kracht op de wereld te zetten.

Daar zit ik dan, als een zoutzak op de bank.

Ken je dat gevoel, je ziet een winactie en vind het hartstikke leuk maar twijfelt of je wel of niet mee zal doen?

Nu mijn man naar de voetbal is en onze zoon lekker op bed ligt kan ik mooi even genieten van een avondje op de bank.

Ik moet dit even van mij af schrijven en ik hoop stiekem dat andere moeders dit lezen en mij kunnen helpen.

Nu we eind mei/begin juni ons tweede kindje verwachten en onze zoon nu op een leeftijd is gekomen dat hij het heerlijk vind om buiten te spelen en te ontdekken kan ik me nog meer op de zomer verheugen dan anders. 

Stipt tussen 05.00 en 06.00 uur is de nachtmerrie afgelopen en slapen lukt dan niet meer. Soms beef ik er van en moet ik mezelf even afleiden met mijn telefoon om op andere gedachtes te komen.

Op jonge leeftijd (laten we zeggen vanaf mijn 15de tot mijn 21ste) was ik dikwijls lekker aan het romantiseren/fantaseren wat de namen van mijn kinderen zouden kunnen worden, aangezien ik al vanaf mijn 15de met mijn huidige man samen ben kon ik al goed inspelen op de achternaam etc. 

Twee dagen over tijd en ik wist het zeker, ik ben zwanger!