Terugblik op mijn eerste "traumatische" bevalling!

Nu mijn man naar de voetbal is en onze zoon lekker op bed ligt kan ik mooi even genieten van een avondje op de bank.

Over 17 dagen begint mijn verlof, ben ik er wel klaar voor? Ik heb het idee van niet, mijn hoofd is een grote warboel en we hebben nog geen eens een naam voor onze toekomstige dochter! Voor iemand die normaal erg van de planning is uit zich dat nu in een afwas die nog steeds op het aanrecht staat, speelgoed door de hele woonkamer en ik ben nog te lui om even een lampje aan te doen!

Mijn vorige bevalling was ik goed op voorbereid, het zou een thuisbevalling worden en er stond al weken een kraambed in de woonkamer, en ondanks dat ik een pijngrens heb van niks heb ik er geen moment echt tegen op gekeken. Ik dacht ''dit doe ik wel even'' Toen de dag eindelijk aanbrak dat mijn vliezen spontaan broken ging alles lekker snel en voorspoedig. Oké het deed pijn maar ik vond het meer voelen als een hevige obstipatie, iets waar ik mijn hele leven al mee moet dealen en ik vond het daardoor misschien wel redelijk goed te doen. Toen ik eindelijk mocht persen ging ik er helemaal voor, na twee keer persen werd me verteld dat ze het hoofdje al zagen en toen zette ik nog een tandje bij.

Maar helaas, de kleine ging geen kant meer op, hoe hard ik ook aan het persen was en in welke positie ik ook ging staan, zitten, liggen er zat geen beweging in. Gelukkig bleef het hartje van onze zoon continue en zo probeerde ik het nogmaals, en nogmaals en nogmaals.

Tot de verloskundige tot de conclusie kwam dat het wel eens kon zijn dat de kleine niet goed lag. Met de broek op de enkels de trap af (we woonden toen nog 1 hoog in een flatje) en snel in de auto naar het ziekenhuis, proberen om de persweeën onder controle te houden is dan een hele opgave.

Eenmaal op het ziekenhuis konden ze al snel zien dat we te maken hadden met een sterrenkijker en het was nog maar de vraag of ik zo kon bevallen, eerst werd er geprobeerd om onze zoon vacuüm te draaien, maar dat mocht niet baten. De pijn die ik op dat moment voelde was zo hevig dat ik wist dat dit mijn eerste keer en laatste keer was dat ze de vacuüm pomp bij mij mochten gebruiken, wat een hel..

Toen begon de tijd toch wel te dringen en ik had geen keuze meer, we moesten over gaan op een spoedkeizersnede.

Van een thuisbevalling, tot een vacuüm bevalling en uiteindelijk een keizersnede.. Als ik van te voren had geweten dat mij dit zou overkomen dan had ik het nooit geloofd! Maar nu weet ik dat ik sterker ben dan dat ik dacht en meer oerkracht in me heb dan je aan de buitenkant zou zien.

Ik kijk uit naar de komst van onze dochter en ondanks dat een thuisbevalling er niet meer in zit (vanwege de keizersnede) gaan we wel voor een natuurlijke bevalling, laten we hopen dat het deze keer iets mooier zal gaan. Maar zo niet dan slaan we ons er ook wel door heen.