Profile icon Profiel News icon Posts (27)
Blog image
  • echo
  • Zwangernaverlies
  • afwijkingen
  • spanning
  • angst
  • eerlijk
  • gevoel
  • gedachten

D-day op 16 en 20 weken

Is ons 2e kindje wel levensvatbaar?

Vandaag is de dag van de 16 weken echo. De afgelopen dagen ben ik gespannen, humeurig en wil me het liefst opsluiten in mijn huis. Ik merk dat ik heel veel moeite heb met het feit dat mijn buik aan het groeien is. Mensen gaan het nu zien en ik wil nog niet dat mensen het gaan zien want stel je voor dat het weer misgaat. Ik voel echt een aversie tegen zwanger zijn en ik merk dat ik helemaal niet vooruit wil denken. Ik leef bij de dag en we gaan het wel zien.

Artikel lezen
0 Reacties tonen
Blog image
  • Zwangernaverlies
  • Zwangernaiui
  • spanning
  • echo

De 1e weken zwanger van ons 2e kindje na verlies

Hoe verdriet en blijdschap hand on hand gaan.

Januari 2013
De feestdagen waren achter de rug en mijn familie weet dat ik zwanger ben. Ik ben hondsmoe en ik vraag me af of dit alleen door de hormonen komt. Tijdens mijn zwangerschap van Benjamin was ik in het begin ook moe maar dit voelt anders. Het voelt zwaarmoediger. Ik wil wel blij en optimistisch zijn maar ik durf het nog niet echt toe te laten. 
Dan komt de dag van de termijnecho. Bloednerveus gaan we naar het ziekenhuis. We treffen daar weer de volle wachtkamer aan met de dikke buiken en nog steeds voel ik me niet op mijn gemak. Bij het naar binnengaan treffen we de bekende gezichten en dit keer is er een gynaecoloog bij. "Mevrouw Tang ik denk dat u het wellicht niet meer weet maar ik was erbij op de dag dat jullie 1e zoon is geboren. Ik heb niet eerder de kans gehad u te spreken maar ik wil u feliciteren en condoleren met uw zoon." 
Ik glimlach en zeg dank je wel maar eigenlijk wil ik op dat moment maar 1 ding. Wordt het goed of slecht nieuws. Ik ga liggen en ontbloot mijn onderlichaam. Ik kies meteen voor de inwendige echo want dat heb ik al zo vaak gehad dat dit voor mij net zo normaal is als een "gewone". 
De echo wordt ingebracht en heel even doe ik mijn ogen dicht en zucht diep. Het is do or die, go of no go, wel of niet er is geen tussenoptie.Ik doe ze open en dan zie ik je! Geen lege buik meer ik zie een heel klein frummeltje op het scherm en meteen zie ik dat er er iets beweegt dus er is een hartslag! 
De gezichten van de assistenten, gynaecoloog staan zacht, rustig en er verschijnt een glimlach. Ik kijk mijn man aan hij heeft dezelfde spanning op zijn gezicht als ik. We geloven het pas als iemand het bevestigd heeft. "Gefeliciteerd jullie beide. Het ziet er, voor deze termijn, helemaal goed uit." Dan komt er bij mij ontlading. Ik kan weer ademen, mijn hartslag kan naar beneden en ik voel tranen. Tranen van blijdschap, verdriet, pijn en opluchting maar vooral onzekerheid. Voor nu is het goed. Voor nu ziet alles er goed uit maar dat was bij Benjamin ook zo.
De uitgerekende datum obv deze termijn echo is 20 augustus 2013. We kijken elkaar aan en ik beredeneer dat dit wel eens een goed teken kan zijn. Het is dan onze trouwdag.
Er wordt ons verteld hoe de komende periode eruit gaat zien en bij elke controle blijven we bij de gynaecoloog en zal er elke keer een echo worden gemaakt. Ik wil heel graag zien en opnemen wat er te zien valt want van de zwangerschap van Benjamin heb ik dat niet bewust gedaan. Nu wil ik alles weten en zien voor het geval dat.
Bij de 12 weken echo is ook alles goed. Er zijn geen afwijkingen te zien en het kindje groeit volgens schema. We spreken af dat er met 16 weken weer een controle is en dat we dan uitgebreider gaan kijken of er iets te zien is wat af zou wijken. Dat was ook de termijn waarop we bij Benjamin er achter kwamen dat het niet goed was dus dat wordt een spannend moment. De volgende keer vertel ik daar meer over.

Artikel lezen
0 Reacties tonen
Blog image
  • Mama
  • tips
  • pijnlijk
  • rouwendemoeder
  • Woordenkunnenpijndoen
  • Whatnottosay

Als je niet weet wat je moet zeggen dan kun je DIT beter niet zeggen!

Er zijn veel dingen die anders overkomen dan je bedoelde

In de periode dat ik net was bevallen van Benjamin leefde ik het liefst in mijn eigen bubbel. Ik wilde me het liefste opsluiten in huis en niemand tegenkomen maar ja dat zit er gewoon niet in. Je moet toch naar de winkel voor een boodschap (bezorgen van boodschappen was toen nog niet zo gewoon als nu) en midden in de zomer leef je nou eenmaal ook veel buiten dus ook buurtgenoten kom je al snel weer onder ogen.

Artikel lezen
5 Reacties tonen
Blog image
  • Zwangernaverlies
  • voorzichtig
  • spanning
  • lichtpuntjes

Definitely a december to remember

Of eigenlijk a year to remember

De dagen erna komt het besef langzaam binnen dat ik zwanger ben. De menstruatie is nog steeds niet gekomen dus dan zal het wel zo zijn. We hebben het ziekenhuis gebeld dat we een positieve test in onze handen hadden en ik hoor de dames op de afdeling helemaal los gaan van blijdschap aan de andere kant van de telefoon! Zo ontzettend lief en meelevend het leek wel of zij het nog leuker vonden dan wijzelf op dat moment.
Er wordt met 7 weken dan een echo ingepland dus deze staat voor na de feestdagen gepland. Nu lopen we beide dus met een heel raar gevoel in het rond. We willen het aan de ene kant van de daken schreeuwen maar aan de andere kant zijn we ook heel voorzichtig en houden we het heel graag nog even voor onszelf hoe moeilijk dat ook is.
In de vorige post vertelde ik al iets over 3FM serious request van dat jaar. Na wat overleggen besluiten we dat we een speen gaan kopen van het goede doel van dat jaar en dat het wel een leuk idee is om daar met kerst iets mee te gaan doen. We zijn met kerst uitgenodigd bij mijn zus thuis en zij is zo ongeveer de grootste kerstgek van de familie. Ik bedenk dat het wel een leuk idee is om een doorzichtige kerstbal te kopen en daar die speen en positieve test in te stoppen en die haar, met alle familie erbij, cadeau te doen en dan te kijken wat er gebeurt. Wij hadden daar stiekem, ondanks onze spanning en terughoudendheid toch wel wat pret van. 
Mijn rationele brein draait nog steeds overuren en ik heb weer een nieuwe beredenatie in mijn hoofd gemaakt om mijn verdriet naar mijzelf zo om te praten dat het behapbaar is. Wij hebben op 28 november de IUI behandeling gehad en dat is precies 4 dagen voordat we uitgerekend waren van Benjamin. Als we dit kindje wel levend op de wereld kunnen zetten dan was het dus ook "technisch" gezien onmogelijk om ze allebei te hebben. Klinkt heel vaag nu ik het zo opschrijf maar het voelde voor mij op dat moment als een soort van excuus van je kunt ze dus onmogelijk allebei bij je hebben.
In mijn zwangerschappen ben ik altijd in de gelukkige omstandigheden geweest dat ik eigenlijk nooit misselijk ben geweest. In het begin was ik wel altijd heel erg moe en gaandeweg de zwangerschap kon ik wel van de ene op de andere hap kotsmisselijk worden van bijvoorbeeld een broodje kroket of van de geur/aanblik van vlees. Dus niemand merkt iets aan mij in die decembermaand. Het is een beladen periode voor ons dus we kunnen ook redelijk in onze eigen cocon blijven zonder dat iemand daar vraagtekens bij zet.
Het wordt 1e kerstdag 2012 en we staan op met een lichte kriebel in onze buik. Vandaag gaan we ons geheim delen met de familie en ondanks dat het nog heel pril is willen we het vertellen omdat we allemaal snakken naar iets positiefs. Iedereen verzamelt zich bij mn zus en zwager thuis en de kerstboom staat te shinen midden in de kamer. Als we allemaal aan de koffie met gebak zitten zeg ik: "O ja ik heb een kleinigheidje voor je meegenomen voor in jouw kerstboom." Gespannen geef ik het pakje aan haar en ze ziet het meteen en begint heel hard te huilen. Niemand snapt wat er aan de hand is en ze kijken haar aan alsof ze water zien branden. Totdat de bal tevoorschijn komt en ze vraagt: " is het echt waar?" en iedereen verward naar mij kijkt. En ik zeg: "Het is echt waar als alles goed mag gaan worden wij in augustus weer papa en mama!" Iedereen is in tranen en dolblij voor ons en ik voel me heel erg ongemakkelijk. Ik wil wel blij zijn maar ik kan het gewoon niet!
Ik kan het niet toelaten iets te voelen dat is te eng, te moeilijk, te pijnlijk en te spannend. Wie zegt mij dat het ons wel gegund is? Wie zegt mij dat we dit kindje wel mogen houden? Wie garandeert mij dat dit kindje wel gezond is? Ik heb nog niks op een echo gezien dus ik kan/wil/durf het niet niet te geloven.
Maar toch stiekem heel voorzichtig durf ik iets licht aan het einde van de tunnel te zien. Ik wil 2012 afsluiten maar ook weer niet. Het is allemaal zo dubbel, moeilijk, ingewikkeld en beladen. Voor nu houden we ons vast aan dit inimienie lichtpuntje wat we hebben en knallen het oude jaar uit en luiden een nieuw jaar hoopvol in. We proosten op een beter jaar dan vorig jaar maar dat is hopelijk niet heel moeilijk!

Artikel lezen
1 Reacties tonen
Blog image
  • Zwanger
  • lichtpuntje
  • IUI
  • Zwangernaverlies
  • onverwacht
  • Mixedemotions

WTF wat is dit nou weer!

Hoeveel dingen kunnen samenkomen in 1 maand

2012 is 1 van de jaren waarin "Het glazen huis" van 3FM Serious requests onderdeel is van de decembermaand van heel Nederland. Iedereen weet waar dat ding staat, kan geld doneren voor een goed doel en kan luisteren en kijken naar verhalen van mensen en natuurlijk veel muziek. Het thema van dit jaar is (ja echt waar) Let's hear it for the babies, er wordt geld ingezameld om kindersterfte door gebrek aan medische zorg en begeleiding terug te dringen. Het is iets wat natuurlijk super dichtbij komt en waar ik van alles bij voel, mee wil doen en juist uit de weg wil gaan. Superverwarrend allemaal. Je kunt daar ook spullen kopen voor het goede doel en daarmee geld inzamelen.

Artikel lezen
2 Reacties tonen
Blog image
  • Kinderwens
  • rouw
  • eerlijk
  • IUI
  • Moedergevoel
  • leegte

IUI poging 2 en 3 na Benjamin

Zou het nog dit jaar gaan lukken?

Ik ben een rationeel iemand, dat hadden jullie inmiddels al wel door denk ik.Voor mij wekte het prima om alles heel rationeel te benaderen want dan hoefde ik het luikje naar mijn gevoel niet open te zetten. Dat was de plek waar ik het liefst zo ver mogelijk vandaan wilde blijven. Het was daar eng, pijnlijk, moeilijk en waarschijnlijk een soort zwart gat waar je voor eeuwig in kon verdwijnen.

Artikel lezen
0 Reacties tonen
Blog image
  • Mama
  • IUI
  • Dwang
  • Pesten
  • Zwangernaverlies
  • Nietjezelfmogenzijn

De 1e IUI poging icm mijn werk

Hoe ik in een waas door probeerde te gaan

Het is september en ik ben weer aan het opbouwen met werken. Ik ben, in overleg met een arbo arts die naar mijn idee ook vrij weinig empatisch vermogen bezat, begonnen met het opbouwen van werk. Mijn leidinggevende in die tijd was op zn zachtst gezegd nog tig x erger dan die arbo arts. Die regeerde de afdeling waarvoor ik werkte met een ijzeren hand, haar wil was wet en je mocht vooral niet van de reeds uitgestippelde route en formats afwijken. In die tijd was ik nog erg bleu ( het was mijn 2e baan) en ik had nog geen idee wat een normale manier van omgangsvormen waren in het bedrijfsleven. Het was absoluut een harde leerschool en dat heeft me in het hele proces van zwanger worden, verlies en weer doorgaan heel erg vaak dwars gezeten. Ik werd gedwongen in een keurslijf te passen die mij niet goed lagen en elke vorm van creativiteit werd erin doodgeslagen. Hoe ik het met haar 8 jaar lang heb uitgehouden weet ik ook oprecht niet!

Artikel lezen
0 Reacties tonen
Blog image
  • Verlies
  • rationeel
  • Nacontrole
  • Levennaoverlijden
  • groenlicht
  • Postnataledepressie

De nacontrole en hoe nu verder

Ik neem je mee op mijn nacontrole 6 weken na mijn horrorbevalling

Inmiddels is het 6 weken nadat ik ben bevallen en is het tijd voor de nacontrole. Samen met mijn man gaan we op weg naar het ziekenhuis. We gaan op tijd weg want dit is de 1e keer dat we hier weer komen na de bevalling en dat roept spanning op. Ik wil onszelf tijd gunnen om daar te kunnen voelen hoe we er vandaag instaan, als ik weerstand voel of emotioneel wordt dan wil ik dat kunnen laten komen zonder dat ik enige vorm van tijdsdruk ervaar.

Artikel lezen
0 Reacties tonen