De nacontrole en hoe nu verder

Inmiddels is het 6 weken nadat ik ben bevallen en is het tijd voor de nacontrole. Samen met mijn man gaan we op weg naar het ziekenhuis. We gaan op tijd weg want dit is de 1e keer dat we hier weer komen na de bevalling en dat roept spanning op. Ik wil onszelf tijd gunnen om daar te kunnen voelen hoe we er vandaag instaan, als ik weerstand voel of emotioneel wordt dan wil ik dat kunnen laten komen zonder dat ik enige vorm van tijdsdruk ervaar.

Zo gezegd zo gedaan we zijn ruim een half uur voor de afspraak in Ede en als ik de ingang van het ziekenhuis zie voelt het zwaar. Hier is het allemaal begonnen en gestopt en deze afspraak daarmee wordt het traject rondom de zwangerschap en bevalling van Benjamin medisch afgerond. We gaan naar binnen en lopen de bekende route naar de wachtkamer van gynaecologie. We lopen de hoek om en ik zie al die vrouwen met dikke buiken zitten en ik voel dat ik boos wordt. Waarom word ik gedwongen tussen deze vrouwen te zitten. Waarom is er geen aparte wachtkamer voor vrouwen die nog niet zwanger zijn of niet meer zwanger zijn. Je wordt zo knetterhard met een beeld geconfronteerd van iets waar je zo naar verlangt dat is heel pijnlijk. Ik neem plaats op een plek waar ik zo min mogelijk naar ze hoef te kijken en wacht totdat we geroepen worden.

Eenmaal binnen hebben we een gesprek over wat er allemaal is gebeurd en ze probeert ons uit te leggen welke incidenten er hebben plaatsgevonden omdat ik het grootste deel ervan niet bewust heb meegemaakt. Op dit moment kan ik me niet herinneren wat er toen allemaal is gezegd want ik kwam daar met een ander doel namelijk vooruit kijken! Ik wilde niet geconfronteerd worden met pijn en ellende want dat kennen we nu wel. Na wat metingen en worden de uitslagen van de autopsie en vruchtwaterpunctie besproken en krijgen we te horen dat de afwijking die Benjamin had echt pure pech was en het ieder ander had kunnen overkomen. Er is geen medische genetische oorzaak gevonden dus voor een volgende zwangerschap zijn er geen belemmerende factoren gevonden.  

Dan wordt er een echo gemaakt om te kijken of de baarmoeder weer terug is naar haar originele grootte en worden de eierstokken bekeken of er eitjes te zien zijn. Ongemerkt draai ik mijn hoofd naar het scherm en ik zie voor het eerst een lege buik. Dat komt harder binnen dan ik had verwacht. De vorige keer dat ik dit zag was hij er nog. Toen was hij nog veilig in mijn buik en nu is er niets. Ik slik en zucht een paar keer en denk huilen is voor later je bent hier voor een doel. Als je nu gaat zitten janken en instort als een wrak ga je nooit groen licht krijgen.

Met de blik van nu zie ik hoe ontzettend hard ik voor mijzelf ben geweest. Er was geen ruimte voor zwakte en emoties op dat moment want als daar ruimte voor was geweest was ik waarschijnlijk ingestort en dat wilde ik koste wat kost voorkomen. Ik wilde weer Marlies zijn een vrouw van 26 met een kinderwens.

Er blijkt medisch gezien geen bezwaar te zijn om weer proberen zwanger te worden. Er wordt 1 x gevraagd of ik denk dat ik het emotioneel aankan en ik kan, met mijn rationele emotieloze brein, een heel betoog houden waarom ik denk dat het kan. Als ik er nu over nadenk begrijp ik echt niet hoe het heeft kunnen gebeuren dat ik toen daadwerkelijk groen licht zou krijgen. Ik denk dat het slim zou zijn geweest om me eerst te laten screenen door een psycholoog voordat we daarmee verder konden gaan. Maar goed dat is dus niet gedaan en dus vertrokken we naar huis met het goede nieuws dat we good to go waren en we mochten bellen als er een ovulatie was dan gaan de IUI pogingen weer beginnen.

Heb jij al een gratis en vrijblijvend account op Mamaplaats? ❤️