Ik heb al eerder geschreven over mijn beiden kinderen. Hoe we met beiden vanwege darm/ontlastingsproblemen bij de kinderarts lopen. Beiden zijn "langzaam" in hun grove ontwikkeling. In de fijne motoriek en cognitief gezien lopen ze ver voor. Vervelende combinatie. Nu de oudste op school zit vielen ons bepaalde dingen op. Via de kinderarts terecht gekomen bij een kinderpsycholoog. Zij zou zich in eerste instantie bezig houden met de aanhoudende poepzindelijkheids problemen maar al snel werd geoppert wat gesragsobservaties te doen en een iq test. Nu zijn er de uitslagen. Eigenlijk wat we al dachten. ASS is de diagnose. Maar als je het dan zo zwart op wit ziet staan is het toch wel even slikken. Nu op naar de juiste begeleiding voor zowel thuis als school. Een ding is het allerbelangrijkste: een gelukkig, tevreden kind. Hoe we dat gaan bereiken maakt me niet uit.......

Het lijkt allemaal zo fantastisch....Huisje, Boompje, Beestje.....Zo intens gelukkig toen ik mijn man leerde kennen, we binnen een mum van tijd samenwoonde en al snel "het" gesprek hadden over kinderen. We wilden heel graag en begonnen vol goede moed. Maand na maand ging er voorbij....en steeds bleven die testen maar wit. Onze relatie werd op de proef gesteld...maar toen na 12 maanden ontstond er een tweede streepje...We zijn meteen op die roze wolk gestapt en er niet meer vanaf gekomen. Alles ging ineens snel. We verhuisden ivm ruimte, kamertje werd ingericht....klaar voor de komst van onze kleine. Toen hij na een snelle bevalling in mijn eigen bed bij me lag wist ik het: dit is het......hier ben ik voor gemaakt.....ik ben gelukkig! Al snel begon toch het werken weer te kriebelen wat ook een geknaag met zich meebracht. Als ik op mijn werk was dacht ik: was ik maar thuis. Was ik thuis dan dacht ik: op het werk is het zo slecht nog niet...even onder de mensen. Ik heb nooit een goede balans kunnen ontdekken tussen werk en prive. Al snel gingen we voor een tweede, en ook die liet op zich wachten. Maanden na maanden weer verdriet om die witte test en toen bam boem....hup op die wolk...Weer intens gelukkig....Ook na deze bevalling knaagde het weer op het moment dat ik aan het werk ging. De kids zijn inmiddels 4,5 en 2,5 en nog steeds tob ik. Ik vind het zwaar. Op het werk is het ontzettend druk, thuis ben je ook constant bezig. Tijd voor mijzelf is er nauwelijks. Ik blijf maar doorgaan.......maar eens houdt het op. Dit hou ik niet vol. Ik ben op......wie ben ik? Waar ben ik mee bezig? Ik loop mezelf voorbij maar ontken bij de mensen die om me geven. Voor iedereen sta ik klaar....ik vergeet mezelf vaak! Als de kids op bed liggen.....plof ik totaal gesloopt op de bank neer....niks zinnigs komt er meer uit me. En iedere dag sleep ik mezelf weer uit bed om van voren af aan te beginnen aan een nieuwe dag! Hoe ervaren jullie dit? Hoe dealen jullie met werk/prive? Waar vind je ontspanning? Hoe houden jullie alle ballen omhoog? 

Wat gaat er toch in zo'n koppie om? Wat beweegt een kind om bepaalde uitspraken te doen...wat zet een kind aan tot nadenken over bepaalde onderwerpen? Is het nieuwsgierigheid? Honger naar informatie?

Twee vlekkeloze zwangerschappen, twee vlekkeloze bevallingen. Alles ging zo voorspoedig maar nu 4,5 jaar later lopen we bij allerlei instanties.

Ze zeggen weleens dat de tijd vliegt. Nou, wat mij betreft is dat ook zo....

Al tijden aan het dubben...wel of geen derde?...

Mijn zoontje is bijna 4 (februari). Sinds afgelopen maart (hij was toen net 3) was hij ineens plaszindelijk. Binnen 3 dagen had hij bedacht dat hij geen luier meer om wilde en dat hij ging plassen op de wc. We waren ontzettend verbaasd...want hij wilde er steeds niks van weten. Helemaal trots waren we....hebben het de hemel in geprezen. Er zijn 3 dagen ongelukjes gebeurd en daarna was het prima...!!!

Het leek allemaal zo geweldig 4,5 jaar geleden. Huis gekocht, zwanger van de 1e, allebei full-time werken en volop leuke dingen doen. Het leven lachte ons toe.....