Zolang ik me herinner lig je al in stuit, je hoofdje dichtbij mijn hart zeiden anderen altijd. Die gaat nog wel draaien, zeiden de verloskundigen. Maar toen je met 37 weken nog steeds in stuit lag vonden we het toch maar verstandig om je te proberen te draaien. Met goed vertrouwen gingen we naar het ziekenhuis in Gouda voor een 'versie', want we wilden toch wel heel graag thuis bevallen en met een stuitligging is dat uitgesloten. Twee specialisten hebben je geprobeerd te draaien, de een pakte je bij je billen en de ander je hoofd. Met flink veel kracht hebben ze aan je zitten duwen/trekken maar je verroerde geen vin. Ik vond de versie trouwens erg meevallen, het heeft me geen zeer gedaan. Jammer maar helaas, vanaf nu aan werd het een ziekenhuisbevalling en werd ik overgeheveld naar de gynaecoloog. Ik had er vrede mee, en had het volle vertrouwen dat ik ook in het ziekenhuis een mooie bevalling zou krijgen. De gynaecoloog stelde ons voor de keuze en gaf ons een folder mee met voors en tegens qua natuurlijke stuitbevalling of keizersnede. Als je de folder leest schrik je, want de lijst met risico's voor het kind met natuurlijke bevalling is best fors en ernstig. Toch twijfelde ik geen moment, ik zou de natuurlijke weg in ieder geval proberen. De kans dat het in een keizersnede uitmond is 50%. De artsen vonden het helemaal prima, zagen geen beren op de weg. Want je was relatief aan de kleine kant en lag in onvolkomen stuit, de meest gunstige stuitligging. 

Je dronk altijd al minder dan de andere kindjes. Ik hoefde me geen zorgen te maken zei het CB. Je groeide goed. Ik maakte me wel eens zorgen over je, je was erg gevoelig en snel van streek. Liep soms wel uren met je in de draagzak om je in slaap te sussen. We hadden net een lekker weekend achter de rug. Ik had je nog een flesje gegeven en op bed gelegd. Even later hoorde ik een raar geluid en keek ik op. Je had een groot deel van je voeding er weer uit gespuugd. Kan gebeuren, alhoewel je nooit spuugde. Misschien had ik je te snel op bed gelegd. Er volgde drie lange nachten waarin je werkelijk niks binnen kon houden, je spuug verkleurde naar roze en had ontzettend veel pijn. We sliepen om de beurt met je op onze borst om je maar goed rechtop te houden. De huisartsenpost kon niks voor ons doen zeiden ze, maandag naar je eigen huisarts. Gelukkig konden we vroeg terecht en mochten we gelijk door naar de spoedeisende hulp, want de dokter zal al tekenen van uitdroging. Eenmaal in het ziekenhuis begon het gezeik. Wij dachten al te weten wat je had; maar de doktoren zagen het anders. Een dag ter observatie en om de drie uur een volle fles waarvan je niks binnen kon houden. En elke keer maar weer de pijn van het spugen, je keeltje helemaal rauw. Gelukkig was er een verpleegkundige die naar ons luisterde en ervoor zorgde dat de doktoreb een echo van je buikje gingen maken. Een dag en nacht verder eindelijk het verlossende woord; pylorushypertofie. Een te krappe spier aan het einde van je maag. Geen druppel voeding kwam er meer doorheen. We werden direct overgeplaatst naar het AMC in amsterdam. Wat een opluchting was dat, kundige mensen die lief en begaan met je waren. Inmiddels had je een infuus en een hevel. Je maagje was helemaal leeg en moest ook leeg blijven totdat je was geopereerd. Twee dagen moesten we wachten, je had zo'n honger. Huilend smeekte je me om eten, mijn hart brak, terwijl ik wist dat je er toch niks van binnen zou houden. Eindelijk was je dan aan de beurt, mijn kleine schat. Net 9 weken oud en onder het mes. Ik voelde me alleen maar opgelucht, eindelijk zou je verlost worden. Na een anderhalf uur mocht ik je weer opzoeken. Daar lag je in je medisch wiegje, nog lekker uit te slapen. Drie uur later mocht je alweer je eerste flesje die je goed binnen kon houden. De operatie was goed gegaan en je knapte zichtbaar snel op. De volgende dag mochten we alweer naar huis. Het is nu alweer even geleden maar ik geniet nog van elke fles die ik je nu kan geven.