Mijn (stuit)bevallingsverhaal

Zolang ik me herinner lig je al in stuit, je hoofdje dichtbij mijn hart zeiden anderen altijd. Die gaat nog wel draaien, zeiden de verloskundigen. Maar toen je met 37 weken nog steeds in stuit lag vonden we het toch maar verstandig om je te proberen te draaien. Met goed vertrouwen gingen we naar het ziekenhuis in Gouda voor een 'versie', want we wilden toch wel heel graag thuis bevallen en met een stuitligging is dat uitgesloten. Twee specialisten hebben je geprobeerd te draaien, de een pakte je bij je billen en de ander je hoofd. Met flink veel kracht hebben ze aan je zitten duwen/trekken maar je verroerde geen vin. Ik vond de versie trouwens erg meevallen, het heeft me geen zeer gedaan. Jammer maar helaas, vanaf nu aan werd het een ziekenhuisbevalling en werd ik overgeheveld naar de gynaecoloog. Ik had er vrede mee, en had het volle vertrouwen dat ik ook in het ziekenhuis een mooie bevalling zou krijgen. De gynaecoloog stelde ons voor de keuze en gaf ons een folder mee met voors en tegens qua natuurlijke stuitbevalling of keizersnede. Als je de folder leest schrik je, want de lijst met risico's voor het kind met natuurlijke bevalling is best fors en ernstig. Toch twijfelde ik geen moment, ik zou de natuurlijke weg in ieder geval proberen. De kans dat het in een keizersnede uitmond is 50%. De artsen vonden het helemaal prima, zagen geen beren op de weg. Want je was relatief aan de kleine kant en lag in onvolkomen stuit, de meest gunstige stuitligging. 

Mijn vriend en ik hebben samen een cursus hypnobirthing gedaan bij Shantie Lemmers. Dit heeft ons erg geholpen in het vertrouwen hebben en kunnen loslaten. We zaten er ontspannen en met goed vertrouwen in. We zijn tussendoor nog een paar dagjes weg geweest naar een vakantiehuisje. Hier hebben we nog een heerlijke tijd gehad en de laatste dingetjes voor de bevalling geregeld. Nu op naar het moment supreme. 39+4 weken. De avond ervoor waren we lekker aan het chillen op de bank en aan het netflixen. Ik herinner me nog dat ik mega trek had en wat frituurhapjes had gemaakt, een echte snaaibui. Achteraf denk ik dat mijn lichaam nog wat extra energie binnen wilde halen. Er vlogen heel symbolisch nog vijf  ooievaars over, dat vonden we ook heel bijzonder. Mijn vriend S. had de volgende dag een grote klus staan om te gaan filmen voor een bedrijf. Hij zou 5 uur opstaan om zijn spullen klaar te zetten en rond 6 te vetrekken. Rond 00:00 ben ik lekker naar bed gegaan om vervolgens rond 04:00 wakker te worden met een menstruatieachtige krampen in mijn buik. Hmmm niet pijnlijk, zou dit het dan wel zijn? Ik stapte onder de douche omdat ik had gelezen dat oefenweeen dan weg zouden trekken maar echte weeen zouden door blijven gaan. S. was inmiddels ook opgestaan (had op de bank geslapen omdat hij vroeg op moest) en kwam polshoogte nemen. 'Ik heb misschien weeen' zei ik. 'Haha ja hoor' en S. stoof weer weg om zijn spullen verder klaar te maken. Inmiddels bleven de krampen aanhouden, maar nog steeds niet pijnlijk. Ik heb me weer aangekleed en ging naar beneden om S. zijn broodjes klaar te maken. De weeen werden intenser en kwamen vlugger achter elkaar, ik moest me nu ook goed concentreren op zo'n moment. Zou dit het dan zijn? We hebben er nog even over gediscussieerd en toen besloot S. zijn job af te bellen. Op de een of andere manier twijfelde ik gewoon heel erg omdat ik denk ik had verwacht dat het van het begin af aan pijn zou doen. Maar ja dit lijkt toch wel de real deal te zijn. Inmiddels kreeg ik om de paar minuten al weeen en werd het dus toch tijd om naar het ziekenhuis te gaan. Het huis was een puinzooi en al S. zijn spullen stonden er nog, maar geen tijd te verliezen dus spullen gepakt en in de auto gestapt. Het was glad op de weg want het had gesneeuwd, S. reed voorzichtig naar onze bestemming terwijl ik op de achterbank omgekeerd tegen de stoel aan leunde om de weeen op te vangen. De reis ging voorspoedig en rond 7 of half 8 waren we er. 

Op de afdeling kregen we direct een kamer toegewezen waar we mochten gaan settelen. De verloskundige kwam vertellen dat ik een naald in me hand zou krijgen, voor het geval ik aan de hormonen moest, ter voorzorg. Dit vond ik wel even balen want niemand had me dit van te voren verteld. Afijn, dit duurde maar en ik wilde graag weer terug onder de douche om de inmiddels flink vorderende weeen verder op te vangen. Ik vond het wel gezegend en stapte lekker onder de douche. Inmiddels had ik ook een draadloze CTG aangesloten gekregen, ideaal want ik wilde bewegen en vooral niet liggen of stil zitten. S. hielp me door bij elke wee een hand op mijn onderrug en een hand op de onderkant van mijn buik druk te geven. Dit nam net het scherpe randje ervan af. Ik kwam onder de douche vandaan en de naald werd gezet, eigenlijk wel even een prettige afleiding. Mijn moeder was inmiddels ook gearriveerd, fijn een vertrouwd gezicht en zij kon foto's maken. Toen kwamen de klinisch verloskundige, gynaecoloog en stagiaire om te checken hoe het met me ging. Stuk voor stuk aardige en kundige mensen, ik had er gelijk een goed gevoel bij. Ik zat inmiddels op 6 cm, wow dat gaat lekker dacht ik, prima te doen tot dusver. Ik ving elke wee op door te met mijn handen op het aanrecht of tegen iets aan te leunen en mijn heupen te wiegen, en veel heen en weer te lopen. S. hielp me nog steeds met elke wee en moest dichtbij me blijven. De artsen zouden over twee uur weer komen checken. Ondertussen werden de weeen steeds krachtiger en kreeg ik het zwaarder. Ik moest me flink concentreren en goed ademen om om te kunnen gaan met de pijn. Door de hypnobirthing ging me dit echter wel goed af en werd ik op de gangen mevrouw Zen genoemd. Oei oei oei wat deed het een pijn op gegeven moment. Ik wil de neusspray zei ik tegen S. Die zou het scherpe randje er nog wat beter af kunnen halen. Maar eerst werd ik nog weer even getoucheerd door de arts. 10 cm, ik had volledige ontsluiting. Ik hoefde (en mocht) de neusspray niet meer. Ik was stoned van mijn lichaamseigen endorfine en had het zwaar. Mijn vliezen waren nog steeds intact waardoor ik niet kon gaan persen. We spraken een halfuur af om te kijken of ze spontaan nog zouden breken.  Deze periode vond ik het zwaarst, persweeen wegzuchten. Haast niet te doen. Ik heb gesquad, op een skibbybal gezeten en van alles geprobeerd, maar de vliezen wilde niet breken. Een halfuur later kwamen ze dan toch de vliezen breken. Ik hoorde een knappend geluid en bruin water stroomde eruit. Je had in het vruchtwater gepoept, maar niks aan de hand want je deed het nog steeds super goed op de CTG. De arts trok me weer uit bed zodat ik weer kon gaan wiegen en lopen. De verloskundige wilde mij perse aansluiten op de machine waar de hormonen in zitten, voor het geval dat. Super irritant, moest ik de hele tijd met zo'n snoer en zak rondlopen. Achteraf ook hartstikke onnodig want het vorderde gewoon super goed. S. sputterde nog even tegen maar verloskundige stond erop. Mijn moeder had achteraf gezien willen ingrijpen, maar in het moment is dat lastig omdat je toch ervan uitgaat dat de specialisten het beter weten. Afijn weer verder met mijn verhaal. 

Mijn hemel wat is dit intens, in mijn leven heb ik nog nooit zo'n pijn meegemaakt. Maar ik was dichtbij wist ik, de weeen werden steeds meer 'persachtig' en op gegeven moment moest ik poepen. Vanuit de cursus wist ik dat ik dan echt heel dichtbij de geboorte van jou moest zijn. Ik ben op de wc gaan zitten onder toeziend oog van de verloskundige want die dacht dat ik jou al aan het uitpersen was (stomme tut, ik weet echt wel wat ik aan het doen ben). Tegelijkertijd werd ik ook extreem misselijk en had ik het gevoel te moeten gaan kotsen, dus op me knietjes boven de wc. Gelukkig ebte het weer weg en kon ik weer gaan zitten om te poepen (vochtig toiletpapiertjes zijn een grote aanrader). Mijn moeder hielp me en heeft zelfs me billen afgeveegd (voor haar geen probleem omdat ze in de zorg werkt). Kom maar naar het bed zei de verloskundige. Ik klom op het bed en ging op mijn handen en knieën zitten, precies zoals ik wilde. Wat een pijn, wat een pijn, maar ik merkte wel dat ik de pijn om kon gaan zetten naar het persen. Ik werd enthousiast, nu gaat het echte werk beginnen dacht ik. 

Er kwamen geluiden uit me naar boven die ik alleen maar kan beschrijven als beestachtig, ik was flink aan het "grommen". De eerste drie persweeen waren een beetje oefenen, je moet er toch even aan wennen. Maar ik kreeg de smaak te pakken en voelde je beetje bij beetje naar buiten toe komen. Niet schrikken zei de arts, hij komt nu door je perineum. Ik voelde inderdaad een intense druk en het voelde alsof het in brand stond. Ik vond het een heerlijk gevoel, zo dichtbij, zo dichtbij. Iedereen moedigde me aan, ja mooi, hartstikke goed. Mijn lieve S. fluisterde in me oren hoe goed ik het deed en hoe prachtig het was. Hij zal al die tijd naast me en keek af en toe even 'om het hoekje' om jou geboren te zien worden. We wilde van te voren niet weten wat je geslacht was, maar op een echo per ongeluk je piemeltje gezien. En met je piemeltje kwam je als eerst naar buiten toe. En toen kwamen je billetjes, daarna een voor een je beentjes, een armpje, het andere armpje moest je even mee worden geholpen, en gelijk erachteraan je hoofdje. Al bij al heeft het persen acht minuten geduurd. Iedereen juichte, wel was je wat bleek en moest je met wat zuurstof op gang worden geholpen. Oma knipte je navelstreng door. Al snel werd je mooi roze en mocht je bij ons komen. S. was naast me in bed geklommen en had zijn shirt uitgetrokken. Ik kreeg je bij me. Vol ongeloof keken we elkaar aan. Horen wij bij elkaar? Ik vond je zo prachtig, zo lief en klein, we waren op slag verliefd. De placenta kwam vrij snel daarna nadat de arts er even een flinke ruk aan gaf en op me buik duwde, geen enkel probleem. Er was een kleine hechting nodig waar ik later bijna geen last van heb gehad. We moesten nog even blijven omdat je een paar keer geprikt moest worden voor je glucose waarden, omdat je toch aan de lichte kant was (2885 gram). Wij vonden het wel meevallen maar ach, er werd goed voor je gezorgd. Deze nacht natuurlijk weinig geslapen. Je moest direct aan de kunstvoeding van de arts en ik begon met kolven en proberen aan te leggen. En dit om de drie uur. Afijn, de volgende ochtend mochten we eindelijk naar huis en zijn we met z'n drieën het ziekenhuis uitgelopen. Het had weer gesneeuwd en al glibberend zijn we naar huis gereden. 

Voor alle vrouwen die twijfelen over het bevallen met een stuitligging. Volg je gevoel en vetrouw daarop. Laat je niet gek maken door horrorverhalen maar luister naar wat je eigen hart je ingeeft. Het kan dus ook zoals bij mij hartstikke goed gaan.