Mooi om te lezen dat je positief terug kijkt op je bevalling en dit wilt delen om zo ook andere vrouwen te laten weten hoe het ook kan gaan. Immers hoor je vaker de 'horror' verhalen hoe het helaas ook kan gaan. Wij mogen ook aansluiten met een positieve kijk op onze stuitbevalling! Ik denk er nog graag aan terug en vindt het stiekem ook wel jammer dat het al achter de rug is. Na een langer traject zijn we uiteindelijk zwanger geworden middels icsi. De zwangerschap zelf kon haast niet beter! Op het maagzuur(gevolg van stuit? Door druk vh hoofdje tegen mijn maag?) en de zwangerscgapsdiabetes na, praktisch geen klachten. Onze dochter lag bij iedere echo, waarbij ze de ligging bepalen, al in een stuit. Eerst, op advies van de verloskundige, moxa geprobeerd. Maar me na 2x gerbrand te hebben, weinig heil hierin te zien en niet meer goed bij mijn tenen te kunnen ben ik hier mee gestopt. Bij 35+6 geprobeerd te draaien wat helaas niet lukte. Wel redelijk pijnlijk maar de moeite waard om te proberen. Tijdens de hele zwangerschap heb ik niet het gevoel gehad dat je zou gaan draaien. Gelukkig had ik vanuit mijn schoonzus een mooi voorbeeld hoe een stuitbevalling zou kunnen gaan. Daarnaast zijn we echt goed voorgelicht met de voor- en nadelen van een vaginale bevalling tov een keizersnede. Rond de 38 weken steeg mijn bloeddruk waardoor ik regelmatig aan de ctg moest en is er besloten om de bevalling in te leiden. 17 april smiddags gestript en savonds terug om een ballonnetje te laten plaatsen. Overnachting ziekenhuis met partner. Waarna sochtends het ballonnetje werd verwijderd en ik 4cm ontsluiting had. Vervolgens kreeg ik een infuus met oxytocine en toen begon het feest! Ik had alleen rug weeën en kon deze alleen opvangen door op de rand van het bed te zitten en tegen mijn partner aan te leunen die achter me stond en in mijn rug tegen druk gaf. Op een gegeven moment kon ik ze moeilijk opvangen en probeerden we of de douche verlichting gaf. Helaas werkte dit niet voor mij en zat ik weer gauw op bed. Ik wilde dan toch maar een ruggenprik. De gynaecoloog wilde eerst kijken hoever we waren en zag dat ik toen op 8/9cm zat. Op dat moment balen want ik mocht geen ruggenprik meer. Achteraf ben ik hier blij om. Vervolgens wilden de laatste centimeters niet vlotten en moest ik op mijn zij liggen. Dit was het moeilijkste van de bevalling want ik kon de weeen niet meer goed wegpuffen en mijn partner kon minder hard tegen mijn rug duwen. Uiteindelijk toch stiekem wat meegeperst en na het toucheren zat ik uiteindelijk ook op 10cm. Daar mocht ik dan op mijn rug liggen en persen! Wat ik dacht dat het meest pijnlijke was, voelde dit juist als een opluchting! Je kwam in 2 persweeen naar buiten in 23 minuten. Ondertussen preventief ingeknipt waarbij ik wel wat bloed ben verloren. Op 18 april om 16.41 uur is Merle geboren met 3455 gram en 51 cm! Mede dankzij de fijne voorlichting van de gynaecoloog een hele mooie ervaring gehad! Wel werd er continue genoemd dat de bevalling wel goed moest verlopen, anders zou het alsnog een keizersnede worden. We waren ons van het risico bewust en zijn blij hoe zij ons hierin geadviseerd en begeleid hebben!

Ik heb 2 zoontjes ( zijn nu 6 en 8) allebei in stuit gekomen, ik weet niet anders. Ze hadden wel geprobeerd te draaien maar ik weet niet wat pijnlijker was het draaien of de bevalling :-)

Mijn zus heeft een stuitbevalling gedaan. Ook die ging heel goed. Ze kijkt er ook goed op terug ?

Jeetje wat heftig @Mama van zoon. Dit zijn de nare verhalen van een stuitbevalling. Ik zou het ook nooit zomaar iemand aanraden, altijd luisteren naar je eigen gevoel. Er zitten meer risico's aan verbonden dan een normale ligging. Gelukkig gaat het in de meeste gevallen wel goed, wat naar dat jij deze ervaring hebt meegemaakt.