Alle mijlpalen die we vierde zoals toen je 1 kilo was, elk stapje wat gemaakt werd met het afbouwen van de zuurstof apparaten en elke dag dat jij er nog was! Maar ook alle diepte punten, je eerste infectie, hoe je daar helemaal stil lag, we je niet meer mochten vasthouden maar alleen door een raampje naar je mochten kijken, het overgaan van CPAP naar neus bril, waardoor je zuurstof te weinig had en grouw/grijs/blauw werd. Ik voelde een en al paniek! Of de eerste keer dat je een alarmpje af had laten gaan toen papa alleen bij je was. Het lijkt allemaal gisteren.

Na vele testen, zowel ovulatie testen als zwangerschap testen, kwam daar eindelijk de dag..... Ik werkte net op een nieuwe groep en had zoveel last van obstipatie (lekker detail sorry!). Het was januari. We wilde er niet meer zo obsessief mee bezig zijn... het werd een beetje een moetje en het werd er niet leuker op! Van mijn man moest ik nog even wachten tot ik echt een aantal dagen over tijd was, want telkens al die testen en we werden toch maar teleurgesteld. Op zondag mocht het dan EIN-DE-LIJK! Nog voordat mijn man wakker was haastte ik me met test naar de WC en deed de test. Al snel kwamen er 2 dikke roze strepen!!!! YES YES YES zwanger!!!!! Ik rende naar boven en sprong op het bed en maakte mijn man wakker.... Hij deed pas net zijn ogen open en ik hield de test voor zijn gezicht. Hij zag nog niks, hij keek in het licht en kon het, toen hij uiteindelijk wakker was, niet geloven. Die zelfde dag vertelde we het nog aan onze ouders en oma. Het was ook wel spannend want hoe nu. 

Ik was geopereerd... Toen ik wakker werd hoopte ik nog steeds dat het kindje zich gewoon had verstopt. Dat er bij de echo een foutje was gemaakt. Het was in eerste instantie een kijk operatie MAAR wanneer het niet goed zat werd het kindje/het vruchtje wel gelijk weggehaald. Hoe, waar, en wat daarna was allemaal onduidelijk. Ik was onder narcose dus heb me niet heel veel kunnen afvragen. Het ging allemaal zo snel. Het eerste wat ik vroeg toen ik wakker werd was of ik nog wel kinderen kon krijgen nu. Er werd verteld dat dat geen probleem moest zijn en dat er 1 eileider weg was gehaald waar het kindje/ het vruchtje zich in had genesteld. Ik ben er nog niet over uit of ik het vruchtje of het kindje wil zeggen dus doe ik het beide. 

In 2014 zijn we samen gaan wonen. Een eigen huis en 3 kinderen was altijd al onze toekomst droom.... we waren nog jong dus hadden nog tijd. Na een geregistreerd partnerschap was het wachten op een vast contract. Ook dit volgde en alles ging ons eigenlijk makkelijk af. Mijn opa zei altijd dat ik een zondagskind was.... alles lukte makkelijk en ik ging eigen zonder slag of stoot door het leven. 

In 2016 heb ik een buitenbaarmoedelijke zwangerschap gehad en in 2017 is Jayliah geboren met 27 weken en 570 gram. Ik ben toen voor familie gaan bloggen en als snel groeide dit uit maar wat groters en werd het echt mijn uitlaat klep.