Het is vrijdag, middenin de Corona-periode. We werken weer vanuit huis, vanachter onze computers, met allerlei digitale lessen en opdrachten. Een pittige periode voor de kinderen, maar ook ik als leerkracht vind het thuiswerken op deze manier helemaal niks. Natuurlijk leren de kinderen een heleboel nuttige vaardigheden als plannen, werk indelen, hulp vragen en andere digitale vaardigheden die ze anders waarschijnlijk niet zouden leren, maar ik mis het persoonlijke contact met mijn leerlingen.

Eindelijk is het dan zo ver, na bijna 2 jaar zwemles mag ons kereltje dan eindelijk afzwemmen voor zijn A-diploma. Een klein, zenuwachtig ventje staat aan de rand van het zwembad en steekt zijn duim op naar ons. Vol trots kijken we hoe hij met kleding en al het water is springt, op zijn buik zwemt, op zijn rug zwemt en na het uittrekken van zijn natte kleding laat zien hoe hij door het gat gaat (vreselijk dat gat, maar hij doet het gewoon!) en hoe hij kan watertrappelen. Als hij in polonaise op het 'diploma-lied' voorbij de tribune wandelt, voel ik de tranen branden achter mijn ogen. Hoe trots kan je zijn op je kind, niet te doen. Maar geen enkele andere ouder zit daar met natte ogen, dus ik slik ze weg. Wat zouden andere ouders wel niet denken...daar ga je toch niet om huilen....(ja, ik wel. Ik huil wel als ik mijn kind zie schitteren!). De kleine smurf viel het natuurlijk wel op en vraagt in de kleedkamer: 'waarom keek je alsof je moest huilen, mam?'. Ik heb hem uitgelegd dat dat komt omdat ik zo trots op hem ben. Hij kijkt me aan en haalt zijn schouders op: 'oké!' en vrolijk kletst hij verder over zijn afzwemavontuur. 

We kennen allemaal dat moment dat het eerste tandje doorkomt bij onze kleine en hoe schattig 2 van die kleine (meestal) ondertandjes eruit zien in dat verder tandloze bekkie. Daarmee begint ook gelijk de ‘ellende’. Ellende van tandjes die doorkomen. Ellende van bijten op plekken waar je het echt niet wilt.

Juf ben ik al even, inmiddels een jaar of 13. In 2011 ben ik afgestudeerd en kon daarna gelijk aan de slag op de school waar ik in mijn afstudeerperiode heb ingevallen. Een hele fijne school waar ik de gelegenheid kreeg om te groeien, om te leren, om op mijn plaat te gaan en waar ik veel vrijheid kreeg om mij eigen ding te doen (binnen de gestelde kaders uiteraard). Degenen die mij kennen of al wat langer volgen, weten dat ik de lat heel leg voor mezelf. Iedere landelijke toetsperiode zat ik volgas in de stress. Zouden mijn lessen wel goed genoeg zijn geweest? Waren de kinderen voldoende gegroeid? Heb er geen steekjes laten vallen? En elke toetsperiode viel het weer tegen. Niet dat de kinderen het niet goed hadden gedaan, hoor, maar ik had meer verwacht, van mezelf. Op zulke momenten nam de twijfel toe. Is dit werk wel echt wat voor mij? Kan ik het wel? Doe ik de kinderen niet tekort?

Een aantal jaar geleden besloot ik de overstap te maken van de school waar ik mijn juffen carrière startte naar een andere school. Ik was toe aan iets anders, ik wilde mijzelf ontwikkelen. Vol goede moed startte ik op een kleine school, waar iedereen iedereen kent.

De vlek

We bevinden ons halverwege het schooljaar in groep 8, de periode waarin de kinderen hun definitieve advies voor de middelbare school ontvangen. Dit gaat gepaard met een gesprek waarbij we het dossier bespreken dat naar de middelbare school gaat, de gegevens controleren en het definitieve advies behandelen. Sommige kinderen hebben reeds een advies ontvangen, waardoor het gesprek voor hen slechts een formaliteit is.