Herkenbaar, of zijn wij de enigen die zich zo gek laten maken? Bij het avondritueel, deel I, gebruiken we onze laatste energie voor de kinderen op. Pyjama's aan, tanden poetsen, toch best een klus met een speelse kleuter en drukke peuter. Daarna met zijn allen op bed een verhaaltje lezen, altijd best gezellig. Bed in, dikke kus en een knuffel, vaak nog 1 extra, in de hoop dat het helpt en snel naar beneden. Beneden nog het aanrecht leeg maken, speelgoed opruimen (vaak denkend: "zit ik hier op mijn knieën, het moet toch anders kunnen…?) en dan eindelijk kan de televisie aan en hoeven we even niets meer.

Natuurlijk heeft het ruisje van mijn dochter, Nora, niets te betekenen. Dit zeg ik meerdere keren per dag tegen mezelf. Maar tegelijkertijd betrap ik mezelf erop dat ik de open-hart operatie en met name alles wat eraan vooraf gaat, al regelmatig in mijn fantasie heb meegemaakt.