Gezonde zorgen of reële angst?

Natuurlijk heeft het ruisje van mijn dochter, Nora, niets te betekenen. Dit zeg ik meerdere keren per dag tegen mezelf. Maar tegelijkertijd betrap ik mezelf erop dat ik de open-hart operatie en met name alles wat eraan vooraf gaat, al regelmatig in mijn fantasie heb meegemaakt. 

Een "ruisje" klinkt eigenlijk wel schattig. Maar "hartruis" klinkt ook heel bedreigend. De eerste keer dat de kinderarts het vertelde, deed hij er luchtig over: "Het is zeer waarschijnlijk niks, maar ik heb het nu gehoord, dus ik moet er wat mee". Mijn vriend raakte even in paniek. Maar ik heb daar toen om gelachen. De tweede keer dat we op controle kwamen, werd het verhaal omgekeerd. Daar waren we eigenlijk niet op voorbereid. De kinderarts vertelde dat je vaak het verschil tussen onschuldige en écht afwijkende ruisjes kunt horen. In mijn gedachten hoorde ik zijn volgende zin al : "Deze ruis klinkt absoluut goedaardig". Maar dat zei hij helemaal niet. Hij zei dat het toch wel klonk als een ventrikel-septum-defect. Met andere worden: De kans is reëel dat onze dochter een opening heeft tussen de hartkamers die er niet hoort. Wéér probeerde hij ons gerust te stellen. "Het is waarschijnlijk klein, het groeit waarschijnlijk dicht." We zijn doorverwezen naar de kindercardioloog voor een echo. De enige manier om zekerheid te krijgen. 

Zonder iets te zeggen liepen we terug naar de auto. Wat moet ik ervan denken? De vorige keer zou het niets zijn, nu is het toch iets. Geen reden voor paniek. Daar was hij duidelijk in. Normaal ben ik een spraakwaterval. Nu kon ik niets bedenken. Het was leeg in mijn hoofd. Thuis maar de was doen. Middelste ophalen van peuterspeelzaal. Ze wil spelen, ik heb geen zin. Mijn gedachten houden niet meer op. Een buurvrouw kwam langs om iets te brengen. Ik vertelde het kort. Even tranen. Ze huilde mee. Maar we zeiden tegen elkaar: geen zorgen maken voor je weet wat het echt is. 

Een ventrikel-septum-defect is niet goed. Wat er op volgt loopt erg uiteen. Vaak groeit het gewoon dicht, in het ergste geval is er een open hart operatie nodig om het te sluiten. Hoe moet ik denken, wat moet ik voelen, nu alle opties nog open liggen? Dus houd ik mijn mond maar. Gisteren vroeg ik voorzichtig aan mijn vriend of hij er ook vaak aan dacht. Ja, inderdaad. Daar lieten we het maar bij.