Avondritueel, hoe vaak ga je terug naar boven?

Herkenbaar, of zijn wij de enigen die zich zo gek laten maken? Bij het avondritueel, deel I, gebruiken we onze laatste energie voor de kinderen op. Pyjama's aan, tanden poetsen, toch best een klus met een speelse kleuter en drukke peuter. Daarna met zijn allen op bed een verhaaltje lezen, altijd best gezellig. Bed in, dikke kus en een knuffel, vaak nog 1 extra, in de hoop dat het helpt en snel naar beneden. Beneden nog het aanrecht leeg maken, speelgoed opruimen (vaak denkend: "zit ik hier op mijn knieën, het moet toch anders kunnen…?) en dan eindelijk kan de televisie aan en hoeven we even niets meer.

Maar helaas. Met name de peuter van 3 heeft er een handje van om er voor te zorgen dat we weer naar boven gaan. Ze slapen samen op 1 kamer (zijn bang alleen) en ze gaat graag bij haar broer in bed liggen. Dat wordt altijd huilen omdat ze op hem gaat zitten of aan hem gaat trekken. Of ze wil wat drinken, of ze moet nog even plassen, of haar dekentje ligt niet goed. Of ze schelden elkaar uit (voor babybjörn of poepiescheetje of nog ergere dingen…).

Soms roepen we naar boven dat ze stil moeten zijn, soms gaan we naar boven. Ik vraag me vaak af wat beter is. Negeren in de hoop dat het een keer over gaat. Of gaat het toch om angst en is het wel goed om er op in te gaan?

Is dit herkenbaar en wat doen anderen?