Het is al even geleden maar we zijn eindelijk op het punt van instorten gekomen. Vriendlief denkt dat we maar apart van elkaar moeten gaan wonen om te kijken hoe het dan loopt tussen ons. Sorry maar geen polonaise aan m'n lijf en maar bedenken wanneer meneer een keer tijd heeft om naar ons te komen of überhaupt voor z'n dochter te zorgen. Sorry nee daar pas ik voor. Als hij apart wil gaan wonen is het voor mij gewoon over en uit.

Mannen zijn echt niet te geloven. Vorige keer heeft ie ons 1,5 week alleen gelaten omdat hij na moest denken. Uiteindelijk is hij weer thuis gekomen en na een heel gesprek samen besloten er voor te gaan. Ja ik weet het, misschien niet de meest verstandige keuze maar m'n gevoel gaf wat anders aan en denk ook aan de kids.

Het is weer zover. We hebben woorden gehad. 

En we zitten op 37 weken. De o zo zware laatste loodjes beginnen. En geloof me, ze zijn zwaar in mijn geval. In de zwangerschap van Jesse al last van mijn ribben omdat hij, zo druk als hij was in mijn buik, ze goed heeft gekneusd. Nu met deze zwangerschap niet anders. Had er van de vorige keer natuurlijk al last van dus niet anders met deze zwangerschap. Ook deze kleine zit er lekker tegenaan te trappen en draaien. Daarnaast ook de standaardklacht van maagzuur alleen dan toch een tik erger als dat ik ervaren heb met de vorige zwangerschap. Probeer van alles en nog wat en vanavond voor het eerst ook over m'n nek gegaan.