De vorige keer schreef ik over de naderende keizersnede en dat die, snel, zou gaan plaatsvinden. Met snel bedoel ik de volgende dag, en wat was ik zenuwachtig! Inmiddels is onze prachtige dochter alweer een weekje oud en ben ik herstellende van de ingrijpende buikoperatie, maar ik deel hier graag mijn verhaal met jullie, want je hoort immers volop bevallingsverhalen van mama's die op de normale manier zijn bevallen, maar ik miste zelf ook openhartige verhalen van mama's die een kindje middels een geplande keizersnede hebben gekregen. Dus, hier komt hij, mijn verhaal.

De definitieve keuze om voor een geplande keizersnede te gaan heeft wat tijd nodig gehad om te verwerken. Goed, we wisten voordat we überhaupt aan een zwangerschap begonnen dat dit er aan zat te komen. En ik ging er in het begin ook van uit dat deze baby waarschijnlijk middels een keizersnede geboren zou worden, maar het valt dan toch rauw op je dak als je dan toch die keuze moet maken. Een vaginale stuitbevalling proberen of meteen voor de zekerheid van een geplande keizersnede? Begrijp me niet verkeerd, ik had het liefst op de normale manier willen bevallen en daar zou ik nog steeds goud voor geven. En ja, ik weet dat ook een normale bevalling niet over rozen gaat, maar dat neemt mijn angst voor de aankomende keizersnede niet weg. Toen ik namelijk nog wat vroeger in mijn zwangerschap was en alles eigenlijk zo goed ging, ondanks mijn afwijkende baarmoeder werd er zelfs over gesproken dat, als alles goed bleef gaan en het kindje niet in stuit zou liggen, ik gewoon bij de verloskundige op de normale manier mocht bevallen. Hier hoopte ik dus vurig op, maar nee, wij krijgen een eigenwijsje die toch liever eerst met de billen geboren wil worden. En in het begin, als je hoort dat je kindje in stuit ligt denk je nog, ach, het kán nog draaien, het kán nog alle kanten op. Maar naarmate je zwangerschap vordert en je steeds dichter naar dé datum gaat, en die baby stug en eigenwijs in stuit blijft liggen wordt het ook steeds definitiever #baalt nu dat ik een pufcursus heb gevolgd. In mijn vorige blog schreef ik over waarom we dan toch voor de geplande keizersnede gaan. En ja, ook die datum komt nu definitief dichtbij. Echt dichtbij. En ik schijt hem... Ik ga door een rollercoaster van emoties. De weken vooraf verschilde die emoties per dag, de ene dag kon ik niet wachten tot de baby er eindelijk is en de andere dag kon het me niet lang genoeg duren, want toch nog even mijn oude vertrouwde leventje leven was ook wel fijn. En dan had ik weer een dag dat ik de zwangerschap inclusief alle bijkomende ongemakken echt beu was. Maar nu DÉ datum zo dichtbij komt ervaar ik al deze gevoelens op een en dezelfde dag. Mijn gevoel zegt dat ik er klaar voor ben, maar in mijn hoofd is het pure chaos. Hellup... we weten eigenlijk helemaal niet hoe we voor een baby moeten zorgen!? Hoe gaat ons leven er straks uitzien? Wil ik dit eigenlijk nog wel? Wat nou als het niet bevalt? Als ik het niks vind? Je kunt je kind niet bepaald even op Marktplaats zeggen als je nieuwe leven met kersverse baby niet bevalt... En ga ik het wel eigenlijk wel goed doen? Kan ik dit? Is mijn partner er klaar voor? Ik weet vanuit mijn hart dat dit goed zit, ik voel dat hij er klaar voor is en ik weet dat ik dat ook ben. Maar kan iemand die chaos in mijn hoofd even uitzetten?En daar zit ook de paniek voor DÉ keizersnede, die er nu toch echt heel snel aan zit te komen. Ik neem ondertussen afscheid van mijn oude leven (ja heel dramatisch dit, ik weet het, maar hormonen en angst...) en maak me ondertussen ontzettend druk voor de keizersnede en het onbekende. Want ik heb al vele keizersnedes voorbij zien komen op TLC in bevallen met... en ik heb zo ongeveer alle artikelen en informatie verslonden die er te verslinden valt, dus theoretisch weet ik waar ik aan toe ben. Ervaringstechnisch dus niet... ik heb nog nooit van mijn leven een infuus gehad, ik zie als een berg op tegen de blaaskatheter en zit ook echt niet te springen om DÉ prik... Laat staan dat ik daar straks moet liggen en alles braaf moet ondergaan. Nou is dat natuurlijk één ding, maar het andere is dat je gedachten gewoon vrolijk verder gaan met datgene waar ik goed in ben, piekeren. Je kunt tijdens zo'n keizersnede wel de boel verdoven, maar tegen die angstige gedachten hebben ze nou niet echt iets dat niet schadelijk is voor de baby. En ook daar zie ik tegenop. Aan de andere kant probeer ik mijzelf wijs te maken dat het misschien ook wel een mooie ervaring zou kunnen zijn, we krijgen wel eindelijk onze felbegeerde baby in onze armen.Snap je nu dat ik s'nachts niet meer slapen kan? Zo veel emoties, zo veel angst en zo veel gevoelens, variërend van geluk tot aan pure schrik. En oké, 100x naar het toilet moeten beïnvloed mijn nachtrust ook aanzienlijk, maar het is vooral het moment dat ik weer in bed lig en mijn gedachten de overhand nemen. En dan begint alles weer overnieuw, ik zie de beelden van de keizersnede voorbij komen en beeld me in dat ik daar nu lig, ik voel de angst voor het onbekende en ik zie heel erg op tegen het herstel na de keizersnede. Ik ben ondertussen ook razend benieuwd naar de baby en probeer me een voorstelling te maken van hoe het gaat zijn. En dit houdt mij s'nachts flink bezig. Niet lang meer, want die baby komt er spoedig aan en dan zullen onze nachten gevuld worden met huiltjes, nachtelijke voedingen en de angst of de baby nog wel ademt. Want ja, ik geloof niet dat iemand die zo kan stressen als ik straks wel rustig kan slapen als de baby er eenmaal is. Herken jij deze gevoelens dan hoor ik dat heel graag van je! Als je onzeker bent zijn geruststellende woorden echt magisch en omdat we DÉ datum niet aan onze omgeving bekend maken kan ik ook niet over mijn onzekerheid en gevoelens praten. Dus hoop ik, dat jij, digitale ervaringsdeskundige met mij mee kan praten en me kan geruststellen, zowel over mijn onzekerheid als de aankomende keizersnede. Wil je meer weten over mijn Bicornis Uterus, dan vertel ik dit uiteraard ook graag aan je. 

Daar ben ik weer, met een update over mijn zwangerschap en een hoop zwangerschapsblunders. Tot nu toe ging het eigenlijk nog redelijk met de zwangerschapsdementie, maar de afgelopen dagen moet ik er toch echt aan geloven. Laat ik eerst even terugkomen op mijn vorige post, waar ik schreef over een mogelijke groeiachterstand van het kindje. Dat lijkt nu namelijk wel goed te zitten, het is geen grote baby, maar gelukkig is het ook geen baby met groeiachterstand zoals nu blijkt. En dat is het belangrijkste. Helaas heb ik ook wat minder leuk nieuws, maar wat we van te voren al wel hadden kunnen bedenken, is dat de baby nog steeds in stuit ligt. Voor de info: ik ben nu 36 weken zwanger, en draaien, dat gaat em niet meer worden. Niet vrijwillig (onze eigenwijze baby dan), en ook niet uitwendig. Ik vroeg gisteren nog aan de Gynaecoloog waarom dat écht geen optie was, maar vanwege de afwijkende vorm van mijn baarmoeder zit er gewoon een te groot risico aan. Ze zijn bang dat ze met uitwendig draaien misschien wel meer kwaad dan goed doen. Omdat mijn baarmoeder een andere vorm heeft, kunnen ze niet goed inschatten wat ze doen en dit kan voor schade aan mijn baarmoeder zorgen, geen goed plan dus. En nu? Je mag een vaginale bevalling proberen, maar...a.) Bij een normale vaginale stuitbevalling is de kans al 50/50 dat de baby alsnog met een keizersnede gehaald moet worden. Bij deze bevallingen heb je dus kans dat je die rottige weeën voor niks weg ligt te puffen en alsnog onder het mes mag... Beide opties van bevallen zijn eigenlijk onmenselijk, maar om ze dan allebei mee te maken? Nee dankjewel.b.) Bij jouw baarmoeder weten we niet hoe deze functioneert bij een normale bevalling, dus er is een nog grotere kans dat je als je een vaginale bevalling probeert alsnog een keizersnede krijgt. Lees hierboven mijn argument, onnodig pijn lijden én een nog grotere kans dat het alsnog een keizersnede wordt? Ik had dolgraag op de normale manier willen bevallen. Echt, ik ben als de dood voor een keizersnede, maar met deze kansberekeningen zie ik het somber is. Dus eh, doe dan toch maar die geplande keizersnede alstublieft.c.) Je mag het vaginaal proberen, maar ons hele team is van mening dat je eigenlijk beter voor een geplande keizersnede kunt gaan. We durven het aan om het je te laten proberen, maar met bovenstaande in acht denken wij echt dat het beter is om de sectio te plannen. En wie ben ik om tegen het advies van een groepje deskundigen in te gaan? Ik vind het heel fijn dat ik zelf nog altijd een keuze heb, maar ik ga niet zelf doktertje spelen, ik weet het toch niet beter en zij weten wat ze doen, althans, daar vertrouwen we dan maar op. Dus, dan doe die keizersnede maar...Maar dan? Ik ben al zo'n onzeker persoon, doodsbang voor medische ingrepen én had ik al gezegd dat ik een heuse stresskip ben? Ik ben echt benauwd voor het idee dat ik daar straks lig, lichamelijk deels verdoofd maar wél scherp in mijn gedachten. Ik volg de bevalverhalen van de dames op TLC structureel om half 9 op dinsdag, heel interessant, maar wat krijg ik toch altijd de kriebels als ik die keizersnedes zie. En ja, tijdens het akelige deel waar ze gaan snijden kijk ik altijd weg. Moet ik dat dan zelf in alle rust ondergaan? Wetende wat ze gaan doen? Wetende dat het best een ingrijpende operatie is? Ik ben er bang voor, heel eerlijk. Dus eh, dokter, heb je dan niet een andere optie dan een ruggenprik of volledige narcose? Iets dat ik wel bij ben, maar niet zo scherp? Oh, we hebben vanalles hoor, maar dat doen we liever niet. Is niet goed voor de baby en ook zo zonde als je het eerste huiltje, het onderzoek van de kinderarts en het zien van je man met jullie kindje voor het eerst in zijn arm allemaal mist. Maar weet je wat we doen, aangezien je zo bang bent plannen we gewoon een spreekafspraak in met de anesthesist. Die kan je dan wat meer uitleg geven en keuzes met je afwegen. Maar als ik je mag adviseren, ga voor de ruggenprik, echt, het is zo'n mooi moment dat het zonde is om dat te missen. En daarmee mocht ik weer naar huis.En nu? Toch dat gesprek met de anesthesist maar even afwachten. Maar weer geen knopen doorgehakt, terwijl ik er al zo trots op was dat ik, al dan niet geheel vrijwillig, voor een geplande keizersnede kies. Ik dacht echt, die knoop hebben we nu definitief doorgehakt en plannen maar. En dat werkt in principe ook wel zo, maar denk maar niet dat ik een snars begreep van de procedure nu. De assistente gaf me een hoop documenten mee, om thuis te lezen en in te vullen (dit blijkt dus de vragenlijst voor de anesthesist) en zwaaide zelf ook nog vrolijk met een aantal formulieren, maar wat nu de bedoeling was? Zwangerschapsblunder#1: Ik moest tot drie keer toe vragen waar dat formulier waar ze mee wapperde nu eigenlijk voor was, ik snapte het echt niet. En, gaan we dan nu de keizersnede niet plannen? Oh, dat wordt hiermee in gang gezet (wappert vrolijk verder met formulier). En eh, wat moet ik dan nu doen? Wat is nu de verdere bedoeling? Ah, de planning zal contact met je opnemen, ik verwacht morgen al want ja, het is nu even niet zo druk op de OK, en dan heb je een afspraak met de anesthesist. En dan? Wie plant dan nu eigenlijk de keizersnede? #een of ander antwoord dat ik niet begreep. Nou goed, ik wacht dat telefoontje wel af en verwacht dat ik na/tijdens de afspraak met de anesthesist dan eindelijk een datum krijg. Ik moet nog goedgekeurd worden blijkbaar, dat zal de anesthesist dan wel doen? Nouja, noem het zwangerschapshormonen maar dit is echt te lastige materie om te begrijpen voor mij nu hoor. Ik baal dan ook enorm omdat mijn man, die wel helder kan denken, niet mee kan naar het ziekenhuis vanwege de hele Coronacrisis. Begrijpelijk, maar wat voelt het alsof ik er alleen voor sta...Ook mag ik een plasje inleveren, want ik heb al een tijdje ontzettende last van mijn buik, ik kan af en toe van de pijn niet lopen en plassen gaat zo ontzettend moeizaam. Dus ik krijg weer een ander formulier mee. Eh, en wat moet ik hiermee? Dit is voor het testen van de blaasontsteking. Oke, en wat moet ik met dat formulier doen? Sorry hoor, ik snap al die formulieren gewoon echt even niet. Mijn hoofd voelt inmiddels als blubber, maar ondertussen begrijp ik dat ik me op route 10 moet melden en dan krijg ik een setje, even in plassen en dan weer inleveren, dan hebben ze binnen twee uur de uitslag en belt de gynaecoloog me later die dag op. Oke, dat moet lukken zou je denken. Zwangerschapsblunder#2, plassen met een potentiële blaasontsteking op commando is echt niet te doen. Ik vraag nog doodleuk aan die dame die me het setje mee geeft, moet er veel in? Ja, het buisje moet wel goed gevuld worden. Weet je hoe het werkt? Eh, nee?! Normaal plas je in een potje en lever je dat in toch? Nou niet dus, schijnbaar zitten er allerlei ingewikkelde instructies in het zakje die ik eerst maar even moet lezen. Maar eerst, drie glazen water, want dat plassen, tja, dat lukt dus niet zo fantastisch de laatste tijd. Ik moet wel veel en vaak, maar het zijn van die inieminie plasjes. Ik loop wat nerveus heen en weer in de wachtkamer terwijl ik het water laat zakken, maar wordt steeds heel vreemd aangekeken en besluit me dus maar op te sluiten in het toilet. Nouja, op hoop van zegen dan maar? Ik lees de instructies drie keer voordat ik enigszins begrijp wat er staat en plas me vervolgens een ongeluk. Maarja, zoals ik vreesde was het niet meer dan een miezerig bodempje. Ondertussen kreeg ik een hormonale zenuwinzinking, voel me een vreselijk mens omdat ik het toilet zo lang bezet houdt en weet me van de onzekerheid geen raad. Eigenlijk moest ik het potje namelijk in de kluis op het toilet zetten, maar ik besluit dat dit miezerige kleine beetje plas wat uitleg nodig heeft en loop met alles netjes terug in het zakje naar de balie waar ik op 2 meter afstand moet schreeuwen waarom het niet lukt (ik voel de ogen van de mensen in de wachtkamer in mijn rug branden). Nee, het was echt niet genoeg, hier, heb je een nieuw setje mee. Kom morgen maar een nieuw plasje brengen.Ik jank en brul thuis nog wat verder (ja, zwangerschapshormonen he?), voel me een waardeloos mens dat niet eens fatsoenlijk een potje vol kan plassen en voel me schuldig omdat de gynaecoloog nu niets heeft, maar er wel een belafspraak voor haar gepland staat. En dus belt die inderdaad, net als ik, je raad het al, op het toilet zit en dus staat mijn man haar te woord. Ze ging het even navragen, want misschien konden ze wel wat met mijn plasje. Tien minuten later belt de assistent op dat er blijkbaar wel iets met mijn plasje gedaan kon worden, het was wel bij het lab in ieder geval, maar ze wist het ook niet helemaal zeker. Ik zou in ieder geval de volgende dag om half 9 gebeld worden door de gynaecoloog. Prima, op hoop van zegen. Ik probeer heel de nacht niet te plassen, want alleen in de ochtend weet ik dat ik het zou moeten kunnen presteren om dat buisje vol te plassen. Helaas wordt ik vroeg wakker, lukt het me echt niet om te blijven liggen tot het telefoontje want door de pijn aan mijn blaas moet ik gewoon plassen. Ik besluit het potje maar gewoon vol te plassen en wacht ondertussen op het telefoontje dat niet komt. Na een uur bel ik zelf, nee, we hebben niks en zien geen uitslag, kom dus maar een nieuw potje met plas brengen. Zwangerschapsblunder#3, sta ik daar trots met mijn plasje aan de balie, kom ik er achter dat ik het formulier ben vergeten mee te nemen en ik heb ook mijn patiëntenpas niet bij. Nu is dat laatste gelukkig geen wereldramp, maar dat formulier is toch wel problematisch. Mijn baliebezoek neemt dus wat meer tijd in beslag en weer voel ik die ogen in de wachtkamer prikken in mijn rug, dit keer van ongeduld. Ik mag toch naar huis, maar moet misschien het formulier alsnog komen brengen. Nou goed, daar kan ik mee leven, maar test ondertussen alsjeblieft dat plasje, want ik moet weer.Volgens mij heb ik nu wel weer genoeg geluld, en tijdens het typen krijg ik een telefoontje van de gynaecoloog. Nee, het plasje is helemaal schoon, je hebt geen blaasontsteking. Huh?! En die pijn dan? Die pijn waardoor ik amper kan lopen, die pijn waardoor ik amper van de bank kan komen, die pijn aan mijn blaas?  Ja, dat komt dan toch van het kindje dat overal tegenaan zit te duwen. Maar het heeft geen zin om onnodig antibiotica voor te schrijven. En daarmee eindigt het gesprek. Hoe kan ik nu in hemelsnaam geen blaasontsteking hebben? Zucht, dus nog drie weken door met deze ellende totdat ik eindelijk verlost wordt door die griezelige keizersnede, waar ik nog drie weken naartoe moet leven. Ik had alleen gehoopt dat het zonder deze pijn kon en dacht echt dat het een blaasontsteking moest zijn. Niet dus. Maar dat betekent dus wel dat die pijn en krampen die gepaard gaan met de pijn aan mijn blaas dan wel echte voorweeën moeten zijn geweest. De gynaecoloog gaf aan dat dit rond deze termijn heel normaal is, en helaas, dat het niks zegt. Mijn baarmoedermond zit in ieder geval nog potdicht, en voorweeën kunnen al weken van te voren beginnen. Ik zucht nog een keer. Ik weet dat het beter voor het kindje is om zo lang mogelijk in de buik te zitten, maar mama? Die is het inmiddels wel echt beu. Ik ga maar weer een plasje plegen, want ja, dat hoort er schijnbaar toch bij #verschuift drie werelden (oftewel, mijn dikke kont, buik en lichaam) om van te bank te komen. #nog een zwangerschapsblunder onder het mom van hormonen: Keihard janken omdat je man de was heeft opgevouwen. Ja, ik voel me net een aangespoelde walvis die dus niet van de bank af kan komen, mede door die vervelende pijn wat dus géén blaasontsteking blijkt te zijn. En dus vraag ik mijn man of hij even een wasmand wil brengen van de gigantische stapel was die nog opgevouwen moest worden. Hij zou die dag de held zijn die de badkamer en wc's zou poetsen en ook een keer met een stofzuiger door het huis gaat. Ik zou me dus bezig houden met de was opvouwen. Na een tijdje vouwen op mijn favoriete muziek vraag ik of hij misschien een nieuwe wasmand kan brengen. Oh, ik heb alles al opgevouwen. Wat?! Waarom? Oh nou ja, kleine moeite, zegt hij, waarop ik spontaan in janken uitbarst. Hij had voor mijn gevoel het enige afgepakt dat ik wél nog kon doen. Ik voelde me nu nog nuttelozer... waarop ik zo overstuur aan het janken sloeg dat mijn man nog een kwartier naast mij heeft gezeten om mij te kalmeren. En daar voelde ik me dan ook weer schuldig over, want nu pakte ik ook nog zijn dierbare tijd af. Tja, die zwangerschapshormonen doen rare dingen met je ;) Wil je mij en mijn gekke hormonen misschien een hart onder de riem steken? Vertel me dan alsjeblieft over je positieve ervaring met een keizersnede zodat ik hopelijk wat van mijn angst van me af kan zetten. Ik merk dat het helpt als mensen juist wel heel positief terug kijken op hun keizersnede en ruggenprik en die ervaring met mij delen. En ik denk dat we allemaal inmiddels wel weten dat googelen alleen maar horrorverhalen oplevert. Dus mocht je jezelf helemaal herkennen in mijn angst, hormonen en, zei ik al doodsangst voor een keizersnede?  Dan hoor ik graag je geruststellende verhaal :) 

Bijna twee weken geleden deelde ik mijn verhaal met jullie, waarin ik kort vertelde over hoe mijn zwangerschap met mijn afwijkende baarmoeder tot nu toe is verlopen. Twee weken geleden kregen we even een schok te verwerken, omdat het kindje toch wel erg achter liep in de groei. Het was druk in het ziekenhuis, veel bevallingen natuurlijk en dit nieuws werd mij zo ongeveer tussen neus en lippen door even snel verteld. Herken je dat gevoel, dat je bij de dokter zit en braaf ja en amen zit te knikken? Nou, dat had ik dus op dat moment. Ik was zo overdonderd dat ik gewoon geen zinnige vragen kon bedenken. Dus ik in paniek naar huis, want ik ging in de stresskippusmaximimus modus. En dan ga je googelen en zie je allerlei scenario's voorbij komen over te vroeg geboren kindjes, sterrenkindjes en onzekere ouders. Tel daar nog wat zwangerschapshormonen en een hele onzekere aanstaande mama bij op en voila, je krijgt jezelf in no time helemaal over de zeik. Gelukkig werkte het telefoongesprek dat ik naderhand op aandringen van mijn moeder had met de gynaecoloog wat verhelderend, en om mij niet te lang in onzekerheid te houden zou ik een tussentijds doppler onderzoek krijgen en na twee weken weer een doppler onderzoek en tevens een groeiecho. Het had allereerst natuurlijk wel wat geholpen als iemand mij even had uitgelegd wat een doppler onderzoek nu eigenlijk is, want het klinkt enger dan wat het is. Ik besloot toch om maar niet te veel pagina's aan te klikken en hield het bij de informatie van de Gynaecoloog.nl over te kleine kindjes en de Verloskunde.nl over doppler onderzoeken enzovoort. Naar aanleiding van mijn online Gegoogle kon ik concluderen dat er een aantal scenario's mogelijk waren. Optie A) De placenta werkt goed genoeg en zolang de baby voldoende voorraden krijgt laten we m' zo lang mogelijk zitten. Optie B) De placenta doet zijn werk niet echt heel goed en we houden het zorgvuldig in de gaten of Optie C) De placenta is zo goed als nutteloos geworden en we gaan de baby halen, want dan is het in de couveuse beter af. Jep, met deze opties in mijn hoofd moest ik mijzelf maar in slaap te zien krijgen. Dat viel niet heel erg mee zal ik je eerlijk zeggen (alhoewel dat ook door de vele nachtelijke toiletbezoeken kan komen). En toen kwam daar het Corona virus. Dat was er natuurlijk al lang, maar nu kwam het wel heel dichtbij. Op het moment dat ik mijn afspraak had gehad was er al een besmette patiënte opgenomen bij ons in het ziekenhuis, maar niemand leek nog in paniek en daarmee zou het wel los lopen. Toch hield ik de komende dagen het nieuws van het ziekenhuis nauwlettend in de gaten, want hoe was de situatie nu? Die bleek ernstiger te zijn dan ik vooraf had gehoopt. Ik hoor het mezelf nog vragen, wat nu als het ziekenhuis dicht moet in verband met het Corona virus? Waar moet ik dan heen? Maarja, zoals jullie inmiddels allang op het nieuws hebben vernomen is Brabant dé Coronahaard van Nederland en lopen de Brabantse ziekenhuizen allemaal over van de stress. En laat ik nu juist naar dat ene ziekenhuis moeten waar de situatie bijna kritiek is geworden. Ik had mijn moeder gevraagd om mee te gaan naar het doppleronderzoek, zodat ik niet helemaal in mijn uppie was als het misschien wel paniek zou zijn en ze het kindje misschien wel acuut moesten halen. Ja, je weet maar nooit, ik was op alle doemscenario's voorbereid. De gynaecoloog die dat onderzoek deed concludeerde dat de placenta zijn werk in ieder geval goed genoeg deed. Misschien dan wel niet helemaal perfect, maar goed genoeg om je nu niet al te veel zorgen te maken. En dus gingen we weer huiswaarts, enig opgelucht maar nog steeds onzeker over het grote groeiecho/doppleronderzoek dat mij nog te wachten stond. Want van deze afspraak zou wel eens veel af kunnen hangen was mijn gevoel. Ik hoopte eindelijk wat duidelijkheid te krijgen en een conclusie te horen over wat nu het plan zou zijn. Als stresskip wil ik namelijk gewoon heel graag weten waar ik aan toe ben. Hartstikke raar natuurlijk, want bij een normale bevalling weet je ook helemaal niet wanneer, waar of hoe je bevalling gaat verlopen. Maar toch, iets van een indicatie zou ik wel fijn vinden.In de tussentijd, na het doppler onderzoek voelde ik het kindje ook niet altijd even consequent bewegen en ik heb echt een aantal keer op het punt gestaan van wel bellen/niet bellen. Ik besloot dat zolang ik het kindje in ieder geval voelde, ik niet zou bellen. En dus gingen we nog steeds vol spanning richting de datum van het onderzoek, de dag des oordeels. Pure paniek ervaarde ik toen ik s'avonds op Facebook (ja, ik weet het, heel dom om net voor je naar bed gaat doemberichten over Corona te openen op Facebook) las over de maatregelen van het ziekenhuis. Alle poliklinieken en het diagnostisch centrum zouden, precies op woensdag worden gesloten. Vertelde ik al dat paniek de overhand nam? Want hoe konden ze nu alle afspraken cancelen? En welke poliklinieken? En wat doen ze bij het diagnostisch centrum? Hé verdorie, daar valt ook het echocentrum onder waar ik heen moet voor mijn onderzoek. Wat nu!!?? Gelieve niet te bellen, je wordt gebeld als je afspraak niet doorgaat. Fantastisch nieuws voor een zwangere vrouw die toch al zo onder stress gebukt gaat. Variërend van: Hoe voorkom ik dat ik Corona oploop tot aan hoe gaat dat straks met de economie? En wat betekend dit voor onze banen, hebben we straks überhaupt nog wel een baan? En dan kun je daar dus ook bij optellen, gaat mijn afspraak nog wel door?Je kunt je dus wel voorstellen dat bij ieder telefoontje ik een meter in de lucht vloog. Ja, dat lukt blijkbaar nog als je een kindje met groeiachterstand in je buik hebt. Nee, onze afspraak ging gewoon door maar partners mochten niet mee naar binnen. Oke, daar kunnen we mee leven. En dus mocht ik vandaag richting Corona haard... ik bedoel ziekenhuis. Twee beveiligers vroegen mij vriendelijk of ik mijn handen wilde desinfecteren en ik moest de dame aan de balie ervan verzekeren dat ik geen klachten had. Hoppa, warme gel over mijn buik en daar zag ik onze kleine spruit. Het hoofdje, het buikje en de beentjes werden opgemeten en vervolgens werden er geluidsopnames gemaakt van blauw met rode patroontjes die zich ergens in het kindje bevonden (dit bleek dus onderzoek naar de werking van de placenta enzovoort te zijn). Het maagje was goed gevuld en ook de blaas werkte en ik had nog een mooie hoeveelheid vruchtwater, maar verder deed de echoscopist geen uitspraken, dit zou de Gynaecoloog doen. Ik dacht nog, dat is dan vast geen goed nieuws. En die afwijkende geluiden die ik hoor, die kunnen toch niet goed zijn?Om vervolgens bij de Gynaecoloog te horen te krijgen dat het kindje eigenlijk prima op de curve zit. Huh? Doet alles het dan goed? De Gynaecoloog liet mij een hoop grafieken zien en liet mij zien waar ons kindje zich bewoog op de lijn. En inderdaad, het zat wel wat onder de gemiddelde lijn, maar helemaal niet zo erg als de meting van de vorige Gynaecoloog twee weken geleden. Waarschijnlijk heeft zij gewoon een wat krappere meting gehad, concludeerde deze Gynaecoloog. Ik hoor het haar nog zeggen: "dit kindje is precies even groot zoals het eigenlijk moet zijn, weegt precies wat het zou moeten wegen, dit is gewoon een heel normaal kindje".  Ja, het ligt nog wel in een stuit, en nee, we kunnen het vanwege je afwijkende baarmoedervorm niet uitwendig draaien, en ja, een keizersnede is waarschijnlijk de beste optie, maar dit bespreken we volgende week met je eigen Gynaecoloog. Die zal met jullie het bevalplan gaan doorspreken en waarschijnlijk een geplande keizersnede met de 39 weken inplannen. En weet je, je bent nu 33 weken en 1 dag zwanger, op naar de 34 weken. Zou het kindje zich dan aankondigen dan gaan we niet eens meer proberen om dat te vertragen of af te zwakken, want dit kindje kan zich dan inmiddels prima redden. En met dit 'goede' nieuws mocht ik weer gaan. Alles was gewoon zomaar goed. En na al die stress van de afgelopen periode over 'de groeiachterstand', de Corona crisissituatie en algemene zwangerschapsstress die je hebt bij een eerste kindje, vond ik dat mijn man en ik wel een klein taartje hadden verdiend. P.S. Ik deel dit verhaal met jullie om moeders die eenzelfde soort afwijking hebben een soort van hart onder de riem te steken. Het is allemaal nog niet gezegd dat deze zwangerschap verder zonder risico's gaat verlopen en mijn afwijking is natuurlijk niet jouw eventuele afwijking, maar soms is het gewoon heel erg fijn om de ervaring van iemand anders te lezen. Als je vragen hebt over mijn ervaring, dan mag je die gerust stellen. Ik zal mijn best doen om mijn ervaringen zo goed mogelijk met je te delen.

Ik wist door een eerder bezoekje aan de gynaecoloog dat ik "gezegend" ben met een Bicornis Uterus, ook wel tweehoornige baarmoeder genoemd. De gynaecoloog vond dat bijzonder interessant, maar ik maakte me vanaf dat moment alleen maar zorgen over onze kinderwens, wat zou dit voor gevolgen hebben? De gynaecoloog was akelig eerlijk, meer kans op een miskraam, kans op een vroeggeboorte, een redelijk aanwezige kans dat het kindje in een stuit ligt en dat er dus hoogstwaarschijnlijk sprake zou zijn van een keizersnede en een kleine kans dat we door deze afwijking überhaupt geen kinderen konden krijgen, maar dat was volgens haar een zorg voor later. Eerst maar eens proberen of het zou lukken.