Alles struin ik af op internet. Ik ben iemand die zich graag goed verdiept en inleest in dingen. Ik kan dan ook niet wachten tot ik thuis kom en het internet op kan. Ik lees alles wat ik maar tegen kom over 'missed abortion'. Wat het inhoudt, wat het betekent, wat de mogelijkheden zijn om de miskraam op te wekken, etc, etc. Tot ik niet meer kan. Tot mijn tranen mijn gezichtsveld zo verdoezelen dat ik niet meer kan lezen. Ik ga om 4 uur 's nachts huilend op de ijskoude badkamervloer zitten. Op de 1 of andere manier voelt de harde koude vloer prettig aan...ik heb de behoefte om het mezelf oncomfortabel te maken. Het leidt de aandacht heel iets af van die enorm pijnlijke messteek die ik keer op keer opnieuw in mijn hart voel. De woorden van de verloskundige blijven nagalmen in mijn hoofd: helaas heb ik slecht nieuws voor jullie...

Een missed abortion...ik had er nooit eerder van gehoord. Ik wist dat je een miskraam kon krijgen, maar dit? Het vruchtje heeft de grootte van ongeveer 8 weken, wat betekent dat het al ongeveer 2 weken dood in mijn buik zit. Ik word er beroerd van als ik erover nadenk..Ik voel me nog steeds op en top zwanger...hoe heb ik dit kunnen missen? Waarom heb ik niks gemerkt dat het niet goed zat? Wat een verraad van mijn eigen lichaam. Wat een verraad van de natuur. Wat een harde slag, hoe heeft God dit kunnen laten gebeuren?? Dit was toch ons speciale wonder, dit moest toch zo zijn?

vol ongeloof heb ik naar de positieve zwangerschapstest zitten staren...dus wel...en zo snel...ik kon wel huilen en schreeuwen van geluk. Het kostte me nog 2 testen voor ik het echt durfde te geloven, ik was zwanger!!