"Mevrouw van Weenen" hoor ik ergens in de verte. Ik zit zo in gedachten, vol verbazing wat er vandaag allemaal gebeurd is. Ramon stoot me zachtjes aan en ik kijk op. "Huh, wat?" "Je bent aan de beurt, de arts staat op je te wachten" lacht Ramon. OH shit, snel sta ik op en loop naar de arts toe. Ik hoor Ramon nog zeggen "ik wacht hier op je". Ik loop naar de arts toe en geef hem mijn linkerhand, gezien mijn rechterhand nog zo pijnlijk is. De arts loopt vooruit en als een hondje loop ik achter hem aan, terwijl me gedachten alweer afdwalen naar alle gebeurtenissen van vandaag. De arts stopt en wijst me een kamer in. Ik neem plaats op de stoel en de arts gaat tegenover me zitten. "Zo mevrouw van Weenen, u bent dus gevallen heb ik begrepen. Wat is er gebeurd?" Nou, u weet dat ik gevallen ben, dat is er gebeurd denk ik dan geïrriteerd. Blijkbaar leest de arts mijn gedachten, want hij begint gelijk over mijn hand. "Op een schaal van 1 tot 10, waarbij 1 niet pijnlijk is en 10 erge pijn, wat voor een cijfer geeft u de pijn van uw hand?" vraagt hij vriendelijk. "Toch wel een 8" geef ik aan. "Loopt u maar even mee" en de arts begeleid me naar de "werkbank" waarop ik mag gaan zitten. Ik giegel in mezelf om me eigen gedachte, werkbank.. "U kunt in ieder geval nog lachen" grapt de dokter. Alleen het lachen vergaat me snel als de arts me hand pakt en wat probeert. "Het ziet erna uit dat uw hand gebroken is. Ik zal voor de zekerheid wat foto's laten maken en vanuit daar kijken we verder. Neemt u nog maar even plaats in de wachtkamer, dan word u zo opgeroepen voor de röntgefoto's". Ik knik en loop terug naar de wachtkamer, waar Ramon nog steeds op me zit te wachten. "En?" vraagt Ramon aan me. "Ik moet nog foto's laten maken, dus kan nog wel even duren. Maar je mag wel gaan". geef ik aan en neem plaats naast hem. "Nee hoor, ik heb vanavond geen verdere plannen. Die heb ik al gecanceld" zegt hij lachend. Ik begin weer te blozen en knik verlegen. Een wildvreemde, goed uitziende man die zomaar zijn plannen cancelt voor mij.. Gelijk schiet Thomas weer door me hoofd en ik voel de woede alweer opkomen. Door zijn berichtje zit ik nu hier. Ik kijk voorzichtig op zij en bekijk Ramon. Zou hij een vrouw hebben? Misschien heeft hij al wel kinderen. Ik schat hem een jaar of 35. Donkerbruin, licht golvend en wat langer haar, licht stoppelbaard, mooie kaaklijn, felblauwe ogen.. Ineens kijk hij naar me en snel kijk ik naar de grond. Ik voel me betrapt en me wangen beginnen te gloeien. Hij komt met zijn mond bij mijn oor en fluisterd lachend "Zat je me nu echt te begluren?" "Mevrouw van Weenen?" hoor ik een vriendelijke vrouwenstem roepen. Zonder te durven op kijken, sta ik op en loop naar de vrouwelijke arts. Pfoeh, saved by the bell, denk ik nog.

"Ivy, ik moet je iets vertellen. Lisa is zwanger. Van mij.." 
Ik zit op de fiets vanaf mijn werk en kijk vol verbazing naar mijn telefoonschermpje. Het lijkt niet binnen te komen wat er staat..