Wat gebeurd er allemaal.. Deel 2

"Mevrouw van Weenen" hoor ik ergens in de verte. Ik zit zo in gedachten, vol verbazing wat er vandaag allemaal gebeurd is. Ramon stoot me zachtjes aan en ik kijk op. "Huh, wat?" "Je bent aan de beurt, de arts staat op je te wachten" lacht Ramon. OH shit, snel sta ik op en loop naar de arts toe. Ik hoor Ramon nog zeggen "ik wacht hier op je". Ik loop naar de arts toe en geef hem mijn linkerhand, gezien mijn rechterhand nog zo pijnlijk is. De arts loopt vooruit en als een hondje loop ik achter hem aan, terwijl me gedachten alweer afdwalen naar alle gebeurtenissen van vandaag. De arts stopt en wijst me een kamer in. Ik neem plaats op de stoel en de arts gaat tegenover me zitten. "Zo mevrouw van Weenen, u bent dus gevallen heb ik begrepen. Wat is er gebeurd?" Nou, u weet dat ik gevallen ben, dat is er gebeurd denk ik dan geïrriteerd. Blijkbaar leest de arts mijn gedachten, want hij begint gelijk over mijn hand. "Op een schaal van 1 tot 10, waarbij 1 niet pijnlijk is en 10 erge pijn, wat voor een cijfer geeft u de pijn van uw hand?" vraagt hij vriendelijk. "Toch wel een 8" geef ik aan. "Loopt u maar even mee" en de arts begeleid me naar de "werkbank" waarop ik mag gaan zitten. Ik giegel in mezelf om me eigen gedachte, werkbank.. "U kunt in ieder geval nog lachen" grapt de dokter. Alleen het lachen vergaat me snel als de arts me hand pakt en wat probeert. "Het ziet erna uit dat uw hand gebroken is. Ik zal voor de zekerheid wat foto's laten maken en vanuit daar kijken we verder. Neemt u nog maar even plaats in de wachtkamer, dan word u zo opgeroepen voor de röntgefoto's". Ik knik en loop terug naar de wachtkamer, waar Ramon nog steeds op me zit te wachten. "En?" vraagt Ramon aan me. "Ik moet nog foto's laten maken, dus kan nog wel even duren. Maar je mag wel gaan". geef ik aan en neem plaats naast hem. "Nee hoor, ik heb vanavond geen verdere plannen. Die heb ik al gecanceld" zegt hij lachend. Ik begin weer te blozen en knik verlegen. Een wildvreemde, goed uitziende man die zomaar zijn plannen cancelt voor mij.. Gelijk schiet Thomas weer door me hoofd en ik voel de woede alweer opkomen. Door zijn berichtje zit ik nu hier. Ik kijk voorzichtig op zij en bekijk Ramon. Zou hij een vrouw hebben? Misschien heeft hij al wel kinderen. Ik schat hem een jaar of 35. Donkerbruin, licht golvend en wat langer haar, licht stoppelbaard, mooie kaaklijn, felblauwe ogen.. Ineens kijk hij naar me en snel kijk ik naar de grond. Ik voel me betrapt en me wangen beginnen te gloeien. Hij komt met zijn mond bij mijn oor en fluisterd lachend "Zat je me nu echt te begluren?" "Mevrouw van Weenen?" hoor ik een vriendelijke vrouwenstem roepen. Zonder te durven op kijken, sta ik op en loop naar de vrouwelijke arts. Pfoeh, saved by the bell, denk ik nog.

Mijn hand en arm zijn, zoals gedacht, inderdaad gebroken en in een mooi paars gips gebonden. Komende 6 weken in het gips, "dat word lastig", gezien ik rechtshandig ben, denk ik nog en loop terug naar de wachtkamer. Ramon staat op en geeft me een glimlach. Is hij nou de hele tijd aan het flirten of vat ik dat zo op? Al moet ik toegeven dat ik deze aandacht erg prettig vind, na zo'n rotdag. We lopen terug naar de auto en aangekomen bij de auto, houdt Ramon de deur voor mij open. Ik stap in en merk gelijk hoe lastig het is om je "goede" hand in het gips te hebben. Ik krijg de gordel niet goed dicht. Ramon ziet dat en helpt me. "Dankjewel" stamel ik. "Dat word nog erg wennen met me hand in het gips". lach ik. Ramon start de auto en vraagt waar ik woon. "Ohnee joh, zet me maar af bij mijn fiets, die heb ik toch nodig". "Ja daaaag, één gebroken hand is wel genoeg of vind je beide handen in het gips mooier?" lacht Ramon. Daar kan ik hem eigenlijk ook alleen maar gelijk in geven. "Beukenlaan 28 in Blauwdijk" zeg ik. Ramon knikt en we rijden weg van het ziekenhuis.

"Zo mevrouw van Weenen, we zijn gearriveerd." zegt Ramon en knipoogt naar me. "Ik zal zorgen dat je fiets hiervoor neer gezet word". "Dankjewel" stamel ik. "Wil je nog iets drinken?" floep ik eruit. Wat zeg ik nu weer?!!! Het engeltje op mijn schouder zegt "Hij heeft je wel geholpen, dit is wel het minste wat je kunt doen". Terwijl het duiveltje zegt "Je kent hem niet eens, je laat hem toch niet zomaar binnen?!". "Graag, ik heb wel dorst gekregen van dit hele avontuur. Gebeurd me ook niet dagelijks dat een mooie meid achter op mijn auto fietst". zegt Ramon snel en knipoogt. Hij stapt uit en opent daarna mijn portier. Ik stap uit en hoor Ramon de auto op slot klikt. Ik loop naar de voordeur en hoor dat Ramon achter me aan loopt. Ik open de voordeur, trek me jas uit (dat is nu wel makkelijk nu deze over me schouder hangt) en open de deur naar de woonkamer. Voordat ik kan vragen wat Ramon wilt drinken, zie ik Thomas op de bank zitten. "Ivy, het spijt...." maar dan ziet Thomas Ramon binnen komen.......