Wat gebeurd er allemaal..

"Ivy, ik moet je iets vertellen. Lisa is zwanger. Van mij.." 
Ik zit op de fiets vanaf mijn werk en kijk vol verbazing naar mijn telefoonschermpje. Het lijkt niet binnen te komen wat er staat..

Thomas, mijn Thomas.. Waarmee ik 2,5 jaar mijn leven deel. Vanmorgen naast hem wakker werd en ik zomaar ontbijt op bed kreeg voordat ik naar mijn werk moest. Nu weet ik ook waarom hij dat deed! Ik begin te beseffen dat hij een kind gaat krijgen, met zijn ex.. Zijn ex die hij zogenaamd vervloekte.. Ineens begint het bij me binnen te komen en mijn bloed begint te koken, de tranen rollen over mijn wangen. Ik besef dat ik nog steeds naar mijn telefoon aan het staren ben en kijk op. Ik voel een klap en alles word even zwart. Me hoofd draait en me hand doet pijn.. "Zo, wat gebeurde er" vraag ik mezelf hardop. "Volgens mij was je niet aan het opletten" hoor ik een mannen stem zeggen. "Je knalde zomaar achterop mijn auto.. Gaat het wel? Ik ben me kapot geschrokken!" zegt de man. "Uhh sorry.. Ik uhh.. Weet ook niet wat me bezielde.. Het gaat prima, alleen mijn hand doet ongelofelijk veel zeer" geef ik aan. Dan kijk ik naar de man die bij me neer geknield is. SHIT, hij is wel heel knap, bedenk ik me. Ondertussen pakt de man mijn hand en kijkt bezorgd naar me. Ik begin te blozen.. "Jezus Ivy, wat heb jij nou weer, doe is normaal!" schiet er door me gedachten heen. "Dit ziet er niet zo goed uit.. Kom ik breng je even naar het ziekenhuis, dit moeten we even na laten kijken. De schade betreft de auto komt later wel. Hoe heet je eigenlijk?" vraagt de man aan mij. "Ik heet Ivy van Weenen en het spijt me ontzettend." Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, hoe kan ik zo dom zijn om niet op te letten?! Wat een rotdag! "Ik heet Ramon, aangenaam kennis te maken met je Ivy. Ik had alleen liever op een andere manier kennis gemaakt". Ramon begint naar me te lachen en geeft een knipoog. Ohjee, daar komt het bloed weer naar boven kruipen.. "Kom, dan breng ik je naar het ziekenhuis" zegt Ramon. Hij pakt mijn fiets, zet deze tegen een lantaarnpaal en draait de fiets op slot. Voorzichtig helpt hij mij overeind en houdt de deur van zijn auto open. Ik stap in en zie dat ik tegen een behoorlijk dure auto ben opgeknalt.. Ofcourse.. Alsof de dag nog niet erg genoeg verloopt. Arrggh!

Ramon parkeert zijn auto bij het ziekenhuis, stapt uit en opent mijn portier. "Bedankt voor het brengen" stamel ik. "Geen enkel probleem, ik zal nog even met je meelopen. Je hebt een aardige smak gemaakt, misschien heb je ook nog wel een hersenschudding." Ik kan geen woord uitbrengen en loop met Ramon mee. Hij klikt de auto op slot en we lopen de spoedeisende hulp binnen. 

Daar zit ik dan in de wachtkamer, afvragend, wat de mensen op de spoedeisende hulp brengt.

Ik kijk naast me en begin te blozen...