Zo, op naar het consultatiebureau voor het 12 weken consult! Je zou je eerste prikjes krijgen, arm mannetje. Voor de rest ging ik er vanuit dat dit een bezoekje was zoals ik die ook elke keer meemaakte met jouw zus, er was immers niets aan de hand.

"Je zit in ons hart en in ons hart zul jij altijd zijn.." 

Het is zondag 10 maart. Ietwat ongerust blijf ik contact maken met mijn buik. Of beter gezegd met het kindje in mijn buik, ons kindje. Op de een of andere manier voel ik me met de seconde ongeruster worden, terwijl hij 'gewoon' naar het leven schopt. 

Heel gek eigenlijk. Nog geen uur geleden plaatste ik een foto op socialmedia van mijn dochter bij een van Sints pieten. Zoals elk jaar was het ook nu weer dringen voor een plek aan de kade, waar we de Sint en zijn pieten ook dit jaar weer mochten verwelkomen. Honderden kinderen stonden er te lachen, te zingen en te springen. Tussen alle kinderen stonden ook nog honderden volwassenen, die zichtbaar konden genieten van dit tafereel. En daar stond ik. Ik vond het prachtig om te zien dat deze kinderen allemaal zo onbezorgd leken te zijn. Ik glimlachte wel, maar van binnen kon ik dit niet. Mijn moederhart huilt. De vreselijke aanslagen in Parijs laten ons weer zien hoe kwetsbaar het leven is.