In mijn hart zijn we een gezin van vijf.

Heel herkenbaar. Ondanks dat het iets is waar je zelf niets aan kunt doen. Ik heb het ook een plekje gegeven, maar toch zijn en blijven sommige dingen confronterend. Sterkte ?

Na 2 miskramen is ons wondertje nu 12 weken, maar het blijft verdrietig. Al kan ik het nu wel beter een plekje geven. Het blijft een taboe, mensen praten er te weinig over alsof je je ervoor moet schamen...