Gedeeld verdriet, gedeelde passie.

Tien maanden na Romans overlijden, ik ben inmiddels hoogzwanger van onze vierde, kom ik op het schoolplein een andere zwangere moeder tegen. We babbelen wat over de zwangerschap en ik hoop dat het gesprek niet op Roman uitkomt. Zij is over 4 dagen uitgerekend en dan is dat niet zo’n fijn gespreksonderwerp.

Kerstavond 2010. Wij komen thuis, buiten horen we de kerkklokken, binnen is de tafel mooi gedekt, de kaarsjes branden en de spaghetti staat op het vuur. Bijna lijkt alles perfect. Ons nieuwe gezin aan het kerstdiner bij de kerstboom. Maar niets is minder waar. Ons kereltje ligt in een mandje, koud en met z’n oogjes dicht. De vraag is niet waar hij lekker warm ligt maar waar het koud genoeg voor hem is zodat hij tot de begrafenis bij ons kan blijven.

Na het krijgen van twee kinderen, een meisje en een jongen, ging iedereen er wel vanuit dat ons gezin compleet was. Inclusief wijzelf. Maar na een paar maanden kwam bij mij het gevoel dat er nog een kindje op ons wachtte. Getver, wat klinkt dat zweverig. En toch was het zo en het ging niet meer weg. Mijn man dacht daar overigens heel anders over en vond het goed zo.