Gedeeld verdriet, gedeelde passie

Gedeeld verdriet, gedeelde passie.

We krijgen alle drie vaak de vraag: “We hebben gelezen dat jullie ook een kindje hebben verloren. Wat is er bij jullie gebeurd?” Francien zegt dan altijd direct dat zij degene is die dit zelf niet heeft meegemaakt. Maar hoe is ze dan bij ima terecht gekomen?

Francien en ik leerden elkaar kennen in 1991, we studeerden allebei Frans in Amsterdam. Het was liefde op het eerste gezicht (voor zover dit van toepassing kan zijn in vriendschap). We gingen samen stage lopen en de postdoctorale lerarenopleiding volgen en in 1997 besloten we om samen een bedrijf te starten dat zich richt op taal, Flair Talen. We verzorgen vertalingen en geven taaltrainingen.

In al die jaren hebben we samen mooie en verdrietige dingen meegemaakt; Francien kreeg vier prachtige kinderen, drie jongens en een meisje maar ook twee miskramen en moest afscheid nemen van beide ouders. Een intens verdriet.

Ook ik kreeg vier prachtige kinderen en alle keren waren we tegelijk zwanger. Soms maar een paar weken, maar toch. We deelden ervaringen, maakten plannen, genoten van dikker wordende buiken en bewonderden elkaars kinderen. Toen ik zwanger was van onze derde, Roman*, leefde Francien extra met me mee. Ze ging mee naar echo’s en hield mijn hand vast tijdens de vruchtwaterpunctie. Ze wist hoe belangrijk deze zwangerschap voor me was. Dit wilde ik zo graag.

En toen moest ik haar vertellen dat Roman in mijn buik was overleden. Ze kwam meteen naar me toe en ook na de bevalling een paar dagen later kwam ze Roman meteen bewonderen. Ze nam hem op schoot en wiegde hem in haar armen. Tijdens de uitvaart haalde ze de mooie woorden aan van Kahlil Gibran:

Wanneer je verdrietig bent

Kijk dan in je hart

En je zult zien dat je huilt

Om wat je vreugde schonk

Uren hebben we gepraat over wat er was gebeurd. Steeds weer kon ik bij haar mijn verhaal kwijt. Ik rouwde en zij rouwde mee. Ik huilde en zij huilde mee.

Toen Petra en ik besloten om ima afscheidszorg te starten was het bijna vanzelfsprekend dat Francien mee zou doen. Ik aarzelde om het te vragen. “Het is nogal wat om je hiermee bezig te houden”. Francien aarzelde ook. “Kan ik het wel? Ik heb het immers niet meegemaakt.”

Met z’n drieën zijn we een hecht team dat elkaar aanvult en erg op elkaar ingespeeld is. Samen versterken we elkaar en zijn we in staat ouders te begeleiden in de meest moeilijke en zware periode van hun leven.