Ik begin met het schrijven van deze blog en heb de eerste zin nu al zeker 20 keer weggehaald om vervolgens weer opnieuw te beginnen. Het lukt me niet om de woorden te vinden. Maar ik wil het proberen. Ik ga het proberen.

Daar lag ik dan. Met m'n broek op m'n heupen, een echokop op mijn buik, starend naar een veel te stil scherm. In de verte hoorde ik de echoschopiste praten, maar geen enkel woord kwam aan. Gelukkig was Mike erbij en kon hij haar te woord staan. Ik voelde de echokop nog een tijdje heen en weer gaan over mijn buik, maar het scherm bleef hetzelfde: ons kindje en niets meer dan dat. Geen kloppend hartje, geen bewegingen. Het enige dat er door mijn hoofd ging, was dat ik hier zo snel mogelijk weg wilde. Ik kon hier geen seconde langer zijn. Mijn kindje leefde niet meer dus wat had ik hier nog te zoeken? De echoschopiste voelde dit goed aan en hield het gelukkig kort. Voor we weggingen vroeg ik nog snel hoe het nu verder ging. De verloskundige zou mij deze middag nog bellen. Oké prima, dan wil ik nu ècht weg.

Waar moet ik beginnen? Ik weet het oprecht niet. Waar ik normaal sterk de behoefte voel om dingen van mij af te schrijven, bleef deze behoefte nu weg. Ik wilde mijn, ons, verhaal delen. Heel veel verder dan ons verhaal letterlijk vertellen aan anderen kwam ik niet. Nu we ruim twee maanden verder zijn, merk ik dat de behoefte om te schrijven weer langzaam groeit. En terwijl ik dit schrijf, merk ik dat het me veel moeite kost. Ik vind de woorden niet. En toch ga ik het proberen. Ik wil vertellen, ik wil delen. Want naast al het verdriet dat het verlies van ons derde kindje met zich bracht, ben ik ook trots. En hoe moeilijk het ook is, ik praat graag over Skye. Want Skye was er en zal er altijd zijn.

Vrijdag 29 juli 2022. De dag waarop intens veel geluk veranderde in intens veel verdriet. Zo pril, zo klein, maar oh zó gewenst. Nog voor het besef echt landde, raakten we jou kwijt. En nu ben je voor altijd onze mooiste 'wat als'..Sinds de geboorte van Mason is de wens voor een tweede kindje er altijd geweest. Toen ik na onze bruiloft in juni 2022 stopte met de pil en ik binnen 1 maand zwanger bleek te zijn, konden we ons geluk niet op. Zeker omdat het de vorige keer nogal moeizaam ging. Op 19 juli stonden we om 6.00u 's ochtends vol ongeloof met een positieve zwangerschapstest in de badkamer. Een broertje of zusje voor Mason. Iets dat we zo graag wilden en daarom zo dankbaar dat dit ons gegund was.We leefden toe naar de vitaliteitsecho die gepland stond op 4 augustus. Een dag voordat we op vakantie zouden gaan.Op vrijdag ben ik altijd vrij en geniet ik van een dagje qualitytime met Mason. Zo ook deze vrijdag, 29 juli. We hadden een heerlijk rustige dag. De dag ervoor was mijn schoonvader jarig dus als Mike uit werk zou komen, zouden we daar gaan barbecueën.Ik probeerde Mason die middag op bed te leggen voor zijn middagslaapje, maar hij was heel onrustig en het lukte hem niet om in slaap te komen. Toen hij eindelijk in slaap leek te zijn gevallen, moest ik naar de wc. Er zat wat bloed in mijn onderbroek, maar dit was zo weinig dat ik me niet direct zorgen maakte. Ik weet dat er zo vroeg in de zwangerschap af en toe wat bloedverlies kan optreden en die gedachte stelde me gerust.Toen ik van de wc kwam, was Mason toch weer wakker geworden en dus ging ik even bij hem kijken. Terwijl ik naast zijn bedje stond, voelde ik dat ik weer moest plassen. Dit keer was mijn onderbroek schoon, maar bij het afvegen zat er toch al wat meer bloed aan het toiletpapier. Nu wist ik meteen: dit is niet goed.Ik besloot nog even af te wachten en ging weer terug naar Mason. Ik wreef zachtjes over zijn rug toen ik vanuit het niets hevige menstruatiekrampen kreeg. Ze begonnen in mijn buik en trokken door tot in mijn rug. De pijn was zo heftig dat ik nauwelijks rechtop kon blijven staan. In elkaar gedoken rende ik naar de wc en dat waar ik al bang voor was gebeurde: bloed. Veel bloed. Ik raakte in paniek en wist niet meer wat ik moest doen. Mason stond inmiddels weer rechtop in zijn bed te roepen en ik zat onder het bloed. Ik wilde er voor hem zijn, maar tegelijkertijd wilde ik Mike bellen en riep alles in mij dat ik zo snel mogelijk contact moest opnemen met mijn verloskundige. Dat moment.. als ik eraan denk springen de tranen weer in mijn ogen. Ik heb me nog nooit zo alleen en machteloos gevoeld als op dat moment. En toen, toen kwamen de tranen.Ik besloot toch eerst terug te gaan naar Mason, want het arme kereltje was zó moe. Huilend stond ik aan zijn bedje. De tranen stroomden over mijn wangen. Het duurde dan ook zeker weer een half uur voor hij in slaap viel. En op zo'n moment voelt elke minuut wachten er als één teveel. Terwijl het natuurlijk alleen maar heel begrijpelijk is als ik, zijn moeder, huilend aan zijn bedje sta. Natuurlijk lukt het hem dan niet om in slaap te komen. Hij moet die paniek, onrust en angst van mij ook gevoeld hebben.Zodra Mason sliep, belde ik Mike. We spraken af dat ik eerst de verloskundige zou bellen en dat hij zo snel mogelijk naar huis zou komen. De verloskundige probeerde me toch nog gerust te stellen door mij te vertellen dat dit niet meteen iets slechts hoeft te betekenen. Het was lief bedoeld, maar ik wist wel beter. Ik voelde aan alles dat dit foute boel was. En dat was het ook. Het bloeden werd in rap tempo erger en binnen een uur verloor ik zelfs al stolsels en zwangerschapsweefsel.Het was inmiddels ook al tijd om naar de barbecue bij mijn schoonvader te gaan, maar die hebben we met een smoes afgezegd. Ik was zó verdrietig en kon niets anders dan huilen.In de loop van de avond en 's nachts namen de bloedingen alleen maar verder toe. De volgende ochtend heb ik direct de verloskundige gebeld en zij bevestigde nu ook dat dit inderdaad foute boel was: een miskraam. Mijn hart brak in duizend stukjes. De wereld zakte onder mijn voeten vandaan. Ons kindje. Nog zo pril, nog zo klein, maar al zo geliefd. Waarom?In de dagen daarna heb ik nog een gesprek gehad met mijn verloskundige waarin ze mij uitlegde dat de kans heel groot was dat er iets niet helemaal goed zat waardoor de zwangerschap al in een vroeg stadium door mijn lichaam werd afgebroken. Ik merkte dat haar woorden ergens voor een bepaalde rust bij mij zorgde. Het was goed zo, maar dit maakt het natuurlijk niet minder verdrietig. Wat ik vooral lastig vond, is dat mijn hoofd en gevoel totaal niet op één lijn lagen. Waar mijn hoofd wist dat dit met een reden gebeurt en er vrede mee had, schoot mijn gevoel echt alle kanten op. Ja het was goed zo, maar tegelijkertijd was ik zó ongelofelijk verdrietig.De volgende dag hebben we het direct aan de mensen in onze omgeving verteld. Gelukkig kwam er vanuit hen veel begrip en medeleven. Lieve berichtjes, telefoontjes en kaartjes lieten ons voelen dat we niet alleen waren. Tegelijkertijd merkten we ook dat het voor velen een 'moeilijk' onderwerp is om over te praten. En ik begrijp het ergens ook wel, want wat zeg of doe je op zo'n moment? Opmerkingen als: "Gelukkig was het nog zo pril dat je geen kindje bent verloren, het is alleen de zwangerschap die afgebroken is". Au.. Die voelde ik. Ik weet dat het goed bedoeld is, maar hij doet pijn. Natuurlijk snap ik ook dat dit voor iemand anders, die niet in onze situatie zit, zo is. Maar voor ons, voor mij, voelt dit totaal niet zo. Hoe klein en pril ook, dit voelde echt als ons kindje. Volledig in onze harten gesloten en één van ons.Ik merk dat het mij zoveel meer doet dan ik ooit had kunnen denken. Elke dag schiet het meerdere keren door mijn hoofd. Verdriet, pijn en de gedachte: 'Wat als..' Maar we zullen het nooit weten.Helaas heb ik het 'geluk' dat ik mensen in mijn omgeving heb die hetzelfde hebben meegemaakt. Zij stonden onvoorwaardelijk voor mij klaar en dat heeft me met name door de eerste dagen na de miskraam heen gesleept. Maar dit is niet voor iedereen zo. Ik weet dat ik niet alleen ben. En daarom voor alle lieve mama's en papa's die het hetzelfde moe(s)ten meemaken: ik ben slechts 1 berichtje bij je vandaan. Instagram: @demi.vanhouten

Onze Mason is inmiddels alweer ruim 9 maanden oud en doet het super goed! Hij is altijd vrolijk, ondernemend, is gek op eten en kletst op zijn manier de oren van je kop. Ik roep altijd dat hij veel te snel groot wordt, maar afgelopen woensdag heeft ons kereltje ons zó laten schrikken en dacht ik dat ik hem nooit meer groter zou zien worden..

Hoi lieve allemaal! Hier ben ik weer met een nieuwe blog! Ik moet eerlijk zeggen dat ik heel erg heb getwijfeld of ik deze blog wel moest schrijven. Ik vind aan de ene kant namelijk dat ik niet moet zeuren en dat ik helemaal het recht niet heb om te 'klagen' over mijn bevalling. Aan de andere kant is dit nu eenmaal mijn gevoel en voel ik sterk de behoefte om het van me af te schrijven. En dus, na veel wikken en wegen, doe ik het toch.

Inmiddels is het alweer 7 maanden geleden dat ik ben bevallen van onze zoon Mason. Steeds vaker krijg ik de opmerking dat ik alweer zo goed als mijn ‘oude’ figuur terug heb. Of de vraag of ik alweer op mijn gewicht van voor de zwangerschap zit. “Je hebt je figuur alweer bijna terug hé?” Nou, nee. Eigenlijk niet en het maakt me helemaal niets uit. Het voelt een beetje alsof er van mij wordt verwacht dat ik zo snel mogelijk weer terug wil naar hoe mijn lichaam was voor ik zwanger was van Mason. Ja, de eerste weken en misschien zelfs maanden na de bevalling moest ik heel erg wennen aan mijn lichaam. Mijn buik was niet meer strak en plat, mijn huid ineens heel losjes en alles waar ik voor de zwangerschap zo hard voor had getraind, leek volledig verdwenen. Natuurlijk is dit iets waar je voor kiest als je besluit voor een kindje te gaan en dat mijn lichaam zou veranderen daar was ik me van bewust. Ik vond dit op dat moment alleen maar iets heel moois.

Sinds ik afgelopen juni ben bevallen van onze zoon Mason, krijg ik regelmatig complimenten over hoe goed ik het doe als moeder. Eerlijk gezegd doe ik ook maar wat hoor. Ik ben voor het eerst moeder en soms heb ik werkelijk geen idee wat ik nou eigenlijk aan het doen ben. Ik volg vooral mijn gevoel en mijn kind. En blijkbaar gaat het me best aardig af als ik zo naar mijn vrolijke, blije, tevreden baby kijk. Die lieve complimenten doen me goed. Eigenlijk is het helemaal niet nodig natuurlijk, maar toch is het stiekem best fijn als je die bevestiging van een ander krijgt. De bevestiging dat ze vinden dat je het goed doet. En ookal vind ik die lieve woorden heel erg fijn, ze zijn toch ook niet helemaal eerlijk. Ik doe dit namelijk niet allemaal alleen en dat lijkt soms een beetje te worden vergeten. Ik heb een hele lieve man naast mij staan, die deze complimenten net zo hard verdiend als ik. Of misschien soms juist wel net een beetje meer. Vandaag is het feest, want hij mag 25 kaarsjes uitblazen. Daarom lijkt dit mij het perfecte moment om hem in het zonnetje te zetten: een ode aan papa.

18 september 2020. Vandaag precies één jaar geleden stond ik op vrijdagochtend om kwart over 6 met een knal positieve zwangerschapstest in mijn handen.