Geen ademhaling

Onze Mason is inmiddels alweer ruim 9 maanden oud en doet het super goed! Hij is altijd vrolijk, ondernemend, is gek op eten en kletst op zijn manier de oren van je kop. Ik roep altijd dat hij veel te snel groot wordt, maar afgelopen woensdag heeft ons kereltje ons zó laten schrikken en dacht ik dat ik hem nooit meer groter zou zien worden..

Afgelopen woensdag haalden Mike en ik samen Mason op bij mijn moeder na ons werk. We aten gezellig mee en gingen vervolgens richting huis. Mason zat achterin in zijn autostoel en kletste vrolijk mee met de liedjes van Jokie en Jet. We stonden bij het stoplicht toen we beide een stikgeluid hoorde vanaf de achterbank. Alsof zijn adem stokte. Mason zat achter mij dus Mike draaide zich om zodat hij hem goed kon zien. Hij riep meteen: “Deem, het gaat niet goed!”

Ik twijfelde geen seconde, die paniek in Mike zijn stem was ècht. Ik klom razendsnel tussen de twee stoelen door naar de achterbank en zag het meteen: Mason ademde niet meer en was helemaal slap. Hij hing onderuit, met zijn hoofd een beetje opzij tegen één kant van de autostoel.

Terwijl ik Mason op zijn wangen tikte en zachtjes kneep in de hoop iets van reactie te krijgen, zette Mike de auto aan de kant. Er kwam geen reactie op mijn aanrakingen. Zijn ogen gingen wel een heel klein stukje open, maar waren weggedraaid. Dit leek niet te werken dus ik probeerde als een gek de riempjes van de autostoel los te krijgen. Er lagen wat spullen op de achterbank en die schoof ik aan de kant, op de grond. De achterbank moest zo snel mogelijk leeg zodat ik Mason kon neerleggen om hem te reanimeren. Mike pakte ondertussen zijn telefoon om 112 te bellen.

Op het moment dat ik Mason uit zijn autostoel wilde tillen, kwam hij plotseling bij. Hij hapte naar lucht en begon keihard te huilen. Ik nam hem snel op schoot en hield hem dicht tegen me aan. Mijn hele lichaam trilde en ik liet hem niet meer los. Gelukkig kalmeerde hij snel en nog geen minuut later speelde hij met zijn speelgoed dat nog op de achterbank lag.. En al voelde ik de adrenaline nog door mijn lijf gieren, als ik naar Mason keek leek het net alsof er niets gebeurd was.

Doordat Mason plotseling bijkwam, belde Mike nog niet met het alarmnummer. We besloten naar huis te rijden en de huisartsenpost te bellen. Zij wisten mij direct te vertellen wat er zojuist gebeurd was: Brief Resolved Unexplained Event, oftewel een BRUE. Een aanval waarbij een kind kort stopt met ademen, slap, bleek en/of blauw wordt. En ook al lijkt het levensbedreigend, dit is het gelukkig niet. We moesten wel meteen langskomen zodat ze konden beoordelen of Mason weer helemaal oké was. Gelukkig waren alle controles goed en mochten we weer naar huis met de geruststelling dat zoiets zelden een tweede keer voorkomt.

Het is niet in woorden uit te drukken hoe blij ik ben met deze afloop. Ik dacht mijn kind ècht voor altijd kwijt te zijn en alleen bij die gedachte al stromen de tranen over mijn wangen. Hoe hij de volgende ochtend weer lag te spelen en tussen zijn speelgoed door tijgerde.. Ik geniet nu nòg meer en bewuster van hem.

Het is niet mijn bedoeling om andere ouders bang te maken met mijn verhaal, maar om te laten zien dat dit er is. Ik had geen idee dat dit bestond en misschien ben ik één van de weinigen, maar ik kan me voorstellen dat er meerdere zijn zoals ik die hier nog nooit van gehoord hebben.

Gelukkig is Mason helemaal de oude en als je naar hem kijkt, zou je zeggen dat er niets gebeurd is. Voor hem is er niets veranderd. Maar ik, ik ben wel veranderd. Ik had nooit gedacht dat ik op het punt zou komen te staan waarop ik mijn eigen kind zou moeten reanimeren. En ik ben echt ontzettend dankbaar dat het uiteindelijk niet zover heeft hoeven komen. Ik sta volledig aan, nòg meer dan voorheen. En dat beeld.. Mijn lieve kleine jongen, helemaal slap en geen ademhaling. Dat beeld staat voor altijd op mijn netvlies gebrand. Voorlopig zitten we samen op de achterbank.