“Jullie kindje leeft niet meer..”

Waar moet ik beginnen? Ik weet het oprecht niet. Waar ik normaal sterk de behoefte voel om dingen van mij af te schrijven, bleef deze behoefte nu weg. Ik wilde mijn, ons, verhaal delen. Heel veel verder dan ons verhaal letterlijk vertellen aan anderen kwam ik niet. Nu we ruim twee maanden verder zijn, merk ik dat de behoefte om te schrijven weer langzaam groeit. En terwijl ik dit schrijf, merk ik dat het me veel moeite kost. Ik vind de woorden niet. En toch ga ik het proberen. Ik wil vertellen, ik wil delen. Want naast al het verdriet dat het verlies van ons derde kindje met zich bracht, ben ik ook trots. En hoe moeilijk het ook is, ik praat graag over Skye. Want Skye was er en zal er altijd zijn.

Eind juli dit jaar bleek ik veel sneller dan verwacht zwanger te zijn van ons tweede kindje. Helaas eindigde dit in augustus in een miskraam. Een behoorlijke klap, waarbij onze grote droom van het ene op het andere moment uit elkaar spatte. Toen mijn menstruatie na vijf weken nog niet was begonnen, besloot ik voor de zekerheid een zwangerschapstest te doen. Ik verwachtte er eerlijk gezegd niets van en daarbij was er nog zoveel verdriet om onze miskraam. Nog voor de wachttijd om was verscheen er duidelijk een tweede streepje op de test.. zwanger! Op deze uitslag hadden we totaal niet gerekend en bovendien zaten we nog midden in de verwerking van de miskraam van een paar weken geleden. Neemt niet weg dat we natuurlijk ook ongelofelijk blij waren dat het ons zo snel weer gegund was en het echt als een cadeautje voelde.

Het verdriet maakte in de daaropvolgende weken steeds meer plaats voor geluk. Naarmate de weken vorderde en ik voorbij de termijn was van de miskraam, groeide mijn vertrouwen. Ik voelde me over het algemeen goed. Oké ik had hier en daar echt wel wat kwaaltjes, maar hé.. mij hoorde je niet klagen. Ik was zó dankbaar dat er weer een kindje in mijn buik mocht groeien. Ons kindje.

Halverwege september stond de vitaliteitsecho gepland. Met een lichte spanning zaten we in de wachtkamer. Gelukkig werden we snel geroepen en mocht ik gaan liggen. De echoscopiste zette de echokop op mijn buik en direct verscheen er een klein wurmpje op het scherm met een duidelijk kloppend hartje. Een mooier beeld konden we niet krijgen. Alle spanning gleed van me af terwijl ik glunderend naar ons kleintje op het scherm keek.

In de weken die volgde was ik zó gelukkig, zó blij. Tussendoor hadden we nog een extra echo bij de verloskundige waarbij ons kindje mooi gegroeid was en het belangrijkste: nog steeds een prachtig kloppend hartje. Voor ik het wist was daar de dag van de termijnecho waar ik zo naar uitkeek. Want ja, het is toch genieten om te zien hoe je kindje in je buik groeit. Vrij snel werden we naar binnen geroepen en niets vermoedend ging ik liggen. Geen idee dat onze grootste nachtmerrie in de minuten daarna werkelijkheid zou worden.

De echokop werd op mijn buik gezet en ik zag het meteen. Dit is helemaal niet goed. Ze haalde de echokop direct weer van mijn buik, want de bedrading zat niet helemaal goed. Maar ik had genoeg gezien. Mijn gedachten vlogen alle kanten op. De echokop werd terug op mijn buik gezet, ze bewoog wat heen en weer en viel meteen met de deur in huis: "Ik heb slecht nieuws voor jullie. Jullie kindje leeft niet meer.. " En toen was het stil, oorverdovend stil. Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken. Alles om mij heen verdween. Het was alleen ik, ons kindje in mijn buik en het scherm. Dat hele grote scherm met een stil beeld. Veel te stil.

Omdat het schrijven over het verlies van ons derde kindje veel van mij vraagt, heb ik ervoor gekozen ons verhaal in meerdere blogs met jullie te delen. In de volgende blog zal ik jullie meenemen in hoe het vanaf dit moment verder ging en ons bezoek aan het ziekenhuis. Tot snel!

Trending op Mamaplaats: DEEL 1: De affaire van mijn vader en mijn rol als papa's meisje die er vanaf wist