Een beetje liefde voor iedereen tijdens deze gekke paasdagen 🐰❤

Dit kleine lachebekje was gisteren na zijn slaapje even ver te zoeken. Ik haalde hem helaas met 40 graden koorts uit bedje. 🤒 Hij klampte zich aan me vast als een koalabeertje en ik mocht hem niet meer neerleggen. Na een zetpilletje zakte zijn koorts een beetje naar 38.5. Hij leefde wat op, speelde weer wat, maar klampte zich daarna weer helemaal aan me vast. Ik haat het als de kinderen ziek zijn. En terwijl hij nu nog steeds op 1 oor ligt, zijn wij allebei thuis van het werk. Quarantaine it is.

Op Instagram vroeg ik in mijn story of jullie nog graag iets van of over mij wilden weten. Nu kreeg ik deze vraag gesteld. Dus bij deze ga ik jullie vertellen hoe ik het allemaal beleef. En ja, ik weet dat er al zoveel over het corona virus gaat en verteld word. Maar toch ga ik het doen.

Dit is voor mij een ding. Een heel ding zullen we maar zeggen. Ik heb van mezelf nooit echt een heel ‘skinny’ lichaam gehad. Dat hoef ik ook niet. Ja, ik vind het wel mooi. Dit is voor mij alleen écht niet realistisch en haalbaar. Ik heb gewoonweg de discipline die daarbij komt kijken niet.

Toen Wout geboren werd sliep hij de eerste 3 weken lekker bij ons op de kamer. Ik vond het fijn hem bij me te hebben aangezien alles in het moederschap nog nieuw voor ons was. Zo was ik bang dat ik hem s’nachts niet zou horen als hij op zijn eigen kamertje sliep. Of dat hij zou stikken in zijn spuug aangezien hij hele erge reflux had. De meest erge horrorscenario’s gingen door mijn hoofd als ik er ook maar aan durfde te denken Wout op zijn eigen kamertje te leggen.

Wonderkusjes, heb jij ze? Vroeger als ik pijn had gaf mama hier altijd een kusje op. Gek genoeg was dan de pijn ook ineens weer weg en konden we weer door met waar we mee bezig waren.

Een tijdje terug schreef ik nog een blog dat het dit keer juist allemaal heel goed ging met de borstvoeding. Maar waarom ben ik dan toch gestopt? Dat ga ik jullie in deze blog uitleggen.

Goedemorgen allemaal! Ik denk dat dit voor vele mama’s heel bekend in de oren klinkt.. het welbekende ik ben 2 en ik zeg nee! Ik had er al vaak over gehoord en wist dan ook dat deze fase er nu aan zat te komen maar man, man wat is die fase soms vermoeiend!

Zo dat is alweer even geleden dat ik hier iets geplaatst heb. Tijd om daar verandering in te brengen! Gisteren ( 30 september) was onze kleine man alweer 9 maanden bij ons! 9 maanden mensen, de tijd gaat zo bizar vlug. Af en toe ben ik bang dat ik momenten van de jongens mis. Wetende dat ik eigenlijk altijd bij ze ben maar toch ook weer niet zeg maar.. dus dat.