De afgelopen 8 maanden, minstens, denk ik élke dag aan onze wens voor een derde kindje. Élke dag hoor ik mijn hart sneller kloppen bij de gedachte van een nieuwe liefdesbaby en élke dag word mijn verstand aan de vraag herinnert of het wel juist is om weer opnieuw te beginnen. Gek word ik er van. Echt gek! 

Mijn man en ik, 10 jaar samen en inmiddels 3 jaar getrouwd, hebben twee zoons van 5 en 3 jaar. Ze schelen maar 19 maanden met elkaar en dat had ik nooit anders willen doen. Je zit al lekker in het ritme van "de kleintjes" en mijn zoons hebben enorm veel aan elkaar, ze zijn een team! Daar ben ik zo ongelooflijk dankbaar voor. De keus voor een tweede kindje is ook bijna niet eens besproken. Er was een hele grote plek in ons hart voor een tweede en om praktische zaken werd niet eens nagedacht. Maar de beslissing voor een derde lijkt wel oneindig. Tenminste, de beslissing is al gemaakt, maar mijn verstand en gevoel spelen continue spelletjes met elkaar en maken mij daarom aan het twijfelen. Mij, want mijn man is al lang overtuigd.

Elke ochtend als ik wakker word kijk ik naar baby foto's van mijn twee jongens en dan smelt ik. Op zo'n moment denk ik 'Denise, dit wil je toch nog een keer? Dit is zo fantastisch!'. Ik ben 28 jaar en ik vind echt dat ik als vrouw mijn vruchtbaarheid moet benutten. Ik ben bevoorrecht om kinderen te krijgen, ik ben nog jong, maak er gebruik van! Liever nu, dan wanneer ik de 30 gepasseerd ben. Dan zie ik het echt niet meer zitten. Na mijn 30e is het tijd voor zelf ontplooiing en wil ik verder in mijn leven dan gastouder. Er is plaats in huis, liefde, financiële middelen, zeur niet! Maar dan krijg ik later op de dag een conflict met mijn zoon(s) en dan komt het stukje verstand mij plagen; 'Jeetje, dit zijn er twee en het is pittig, Dit gaat met drie niet makkelijker worden.' Shoot me! Dit is een simpel voorbeeld. Ik kan er zo nog tien ophoesten. Er zijn genoeg redenen om het wel of niet te doen.

Zoals ik al zei; er is een beslissing gemaakt. Mijn schoonvader*, die mij heel dierbaar is, leerde mij 'Bij twijfel gewoon doen!' en ik houd mij aan die wijsheid vast. Plus natuurlijk dat mijn man zo positief is. Die beren op de weg kunnen we afschieten, als het aan hem ligt. Het was mijn idee om te stoppen met de pil (ook vanwege de hormonen) en mijn man's idee om Russische roulette te spelen. "We zien wel wat er gebeurd." Dat vind ik zo'n toffe gedachte! Echter, het idee dat ik eventueel zwanger zou kunnen zijn vind ik stiekem toch ook wel heel erg spannend. Maar ik denk ook wel dat dit gezonde spanning is.

Het liefst hoor ik nu van iedereen die dit leest dat ik moet stoppen met peinzen. Je leeft maar één keer, pluk alle vruchten die je plukken kunt! Want ja, als ik iemand hoor zeggen dat ik bij twijfel juist niet moet doen, dan ben ik oprecht teleurgesteld.

Snap jij het nog?!