Al gauw kwam ik er achter dat mijn positieve beeld snel vervaagde. Ik voelde mij niet op mijn plek en voelde mij niet gehoord. Tegen de kerstvakantie aan zat ik er helemaal doorheen. Maar, het zal wel aan de afdeling liggen dacht ik. Daarom solliciteerde ik voor het duale traject in hetzelfde ziekenhuis. Dit was mijn enige kans om als duale student in het ziekenhuis aan de slag te gaan, aangezien ik door mijn studievertraging een andere route volgde. Ik werd aangenomen en was super blij en trots op mezelf. Ik zag het al helemaal zitten en wilde graag ervaren hoe het op een andere afdeling was.

Ik krijg vaak complimenten van anderen mensen wanneer zij horen dat ik op 20 jarige leeftijd 2 kinderen heb en daarnaast nog een voltijd studie volg. Mensen bewonderen mijn harde werk en doorzettingsvermogen, wat ik super lief van hen vind.

Momenteel ben ik bezig met het behalen van mijn studie HBO-Verpleegkunde. In februari ga ik over naar het derde leerjaar, en als het goed is, ga ik dan ook werken-leren. 

Het was een drukke dag op het werk, maar ik heb zin om mijn kinderen weer op te halen van de opvang. Eerst haal ik altijd Mason op en daarna loop ik naar de babygroep om Mila te halen. 

In de brugklas merkte ik tijdens de gymlessen dat ik al veel minder energie had, dan mijn klasgenootjes hadden. Wat ik heel vreemd vond, aangezien ik altijd op hoogniveau heb geturnd. Na een bezoekje aan de huisarts, kwam er uit dat ik onbewust Pfeiffer heb gehad en toen in de nasleep zat. Een paar maanden later kwam CMV naar voren, een paar jaar later Vitamine D, Vitamine B12 en foliumzuur te kort. Maar telkens na elke injectie of elk pilletje, voelde ik mij niet veel beter. 

Ik zit met mijn handen in het haar.. al 1,5/2 jaar ben ik intensief bezig met het zoeken van een huis. Ik denk dat veel mama’s hier tegen aan (hebben) (ge)lopen. Vandaar dat ik mijn verhaal hier op plaats, misschien heeft iemand de gouden tip?!

Vrijdagochtend

Mason was al een paar dagen ziekjes (december 2017, veel spugen, erg piepen en huilerig. Die dag de huisarts gebeld, erg nerveus was ik wel, want ik had nog niet zo vaak zelf gebeld en nu was het ook voor mijn eigen zoon. Dus ik nerveus bellen 'Hallo, ik bel namens mijn zoontje, hij is de laatste tijd erg ziekjes en spuugt erg veel.' Ik kreeg als eerst een preek waarom ik niet het consultatiebureau had gebeld, en dat ik voortaan eerst daarheen moest bellen en daarna pas naar de huisarts. Ik wist zeker dat als mijn moeder had gebeld zij deze preek niet had gekregen. Maar goed, ik mocht langs komen. 

Woensdagmiddag, 28 augustus, ik zat bij mijn therapeut. Ik vertelde haar dat ik er enorm doorheen zat door de zwangerschap. Ik wilde gewoon niet meer zwanger zijn, lichamelijk en geestelijk was ik gewoon op.