3 jaar geleden
Hoe ik mijn motivatie en mijzelf verloor.
Begin september begon ik mijn tweedejaars stage in het ziekenhuis. Een half jaar vertraging had ik opgelopen, waardoor ik nu deze stage nog moest inhalen. Ik had erg veel zin om in het ziekenhuis aan de slag te gaan en mijn eerste ervaring in de zorg op te doen.
Al gauw kwam ik er achter dat mijn positieve beeld snel vervaagde. Ik voelde mij niet op mijn plek en voelde mij niet gehoord. Tegen de kerstvakantie aan zat ik er helemaal doorheen. Maar, het zal wel aan de afdeling liggen dacht ik. Daarom solliciteerde ik voor het duale traject in hetzelfde ziekenhuis. Dit was mijn enige kans om als duale student in het ziekenhuis aan de slag te gaan, aangezien ik door mijn studievertraging een andere route volgde. Ik werd aangenomen en was super blij en trots op mezelf. Ik zag het al helemaal zitten en wilde graag ervaren hoe het op een andere afdeling was.
In februari begon ik op de nieuwe afdeling. En eigenlijk op mijn eerste dag, werd ik wéér aan mijn lot overgelaten. Het voelde weer niet goed en weer voelde ik mij niet op mijn plek. In het ziekenhuis verwachten ze heel erg dat je jezelf laat horen en op de voorgrond treedt. Ik ben totaal niet zo, ik kijk altijd de kat uit de boom en zeg al helemaal niet graag wat andere moeten doen. Wat ertoe lijdt, dat je leerproces maar ook je persoonlijke grenzen vervagen. Ik liet enorm over mij heen lopen en voelde mij na elke dienst steeds minder mijzelf.
Er word uiteraard ook verwacht dat je in de weekenden werkt. Dit maakte het voor mij lichamelijk en mentaal nog zwaarder. Oppas moeten regelen voor 2 kinderen en 2 dagen bij familie. En daardoor ook geen tijd hebben om te ontspannen en voor mijn relatie.
Toen ik hoorde dat mijn casus zo complex was door mijn studievertraging, dat ik niet naar mijn voorkeursafdeling kon, heb ik het besluit genomen om geheel afstand te doen van het ziekenhuis. Ik had daardoor ook niet meer iets om naar uit te kijken, om gemotiveerd te blijven. Mijn motivatie verloor ik steeds meer en het belangrijkste, ik verloor mezelf. Daardoor heb ik gekozen om te stoppen en mezelf rust te gunnen na deze maanden vanaf september.
Wat ik hierna ga doen is nog een goede vraag. Ik ben momenteel namelijk ook de motivatie voor de studie kwijt. Dus moet ik voor mijzelf nagaan of dat komt door deze slechte ervaringen of omdat het allemaal gewoon echt niet bij mij past. Ik ben ook meer van het communicatieve en probleemoplossend, wellicht iets in de pedagogiek of maatschappelijke zorg..
Maar voor nu, rust!
Want pas als je goed voor jezelf zorgt, kan je het beste van jezelf geven.
