De vorige keer schreef ik over mijn openhartoperatie en hoe ik daarna wakker ben geworden. Het is voor mijn vriend ook allemaal erg heftig geweest, want hij moest zich ineens zorgen maken over mij én over Flore. Terwijl ik werd geopereerd werd besloten dat Flore naar een ander ziekenhuis moest, naar de NICU-afdeling.

Ik ben bijna 8 maanden zwanger als ik s'nachts misselijk word, ik loop naar de badkamer en weet net bij de toilet te raken. Maar dan voel ik me ineens nog slechter en zak ik in elkaar, ik weet gelukkig nog op tijd mijn vriend te roepen, maar ik hoor gek genoeg de paniek in mijn eigen stem. Hij lag nog te slapen maar hoorde mij gelukkig en komt snel naar me toe. Hij probeerde me aan de praat te krijgen, maar dit lukt niet. Hij belt de gynaecoloog, ik hoor hem wel en ik hoor ook dat ook hij in paniek is, maar het lukt me niet om te reageren, ik krijg nu nog wel alles mee. De gynaecoloog en een stagiaire snellen zich naar ons thuis. Ze adviseren om mij een suikerhoudend drankje te geven omdat ik zwangerschapsdiabetes heb, maar omdat ik niet reageer lukt het niet om mij dit te geven. Ze besluiten een ambulance te bellen.