Mijn bevallingsverhaal - vervolg 1.

De vorige keer schreef ik over mijn openhartoperatie en hoe ik daarna wakker ben geworden. Het is voor mijn vriend ook allemaal erg heftig geweest, want hij moest zich ineens zorgen maken over mij én over Flore. Terwijl ik werd geopereerd werd besloten dat Flore naar een ander ziekenhuis moest, naar de NICU-afdeling.

Haar longetjes deden het namelijk niet goed en ze zou een spuitje krijgen, zodat de longblaasjes open zouden gaan (-uiteindelijk was dit gelukkig niet nodig geweest, omdat ze zo'n vechtertje was en het op eigen kracht  lukte! ) Ook voor mijn partner is dit ontzettend lastig geweest,  hij heeft een dagboekje bij gehouden,en daarin heeft hij opgeschreven, dat dit pas het eerste moment was dat hij echt brak....  en ook dat hij, nadat Flore met de ambulance was opgehaald,  in die kamer waar Flore eerst nog lag, bij familie aangaf even alleen wilde zijn en daar nog is gaan liggen. Hartverscheurend vind ik deze woorden  :'(  :(

Want ik werd geopereerd en Flore ging óp dat moment naar een ziekenhuis ook nog eens in Maastricht omdat dichterbij geen plek was... Maar voor mij is dit ook ontzettend heftig geweest, omdat Flore dus niet bij mij in de buurt lag. Ik heb haar pas weer gezien na 4 dagen. Ik kan me herinneren dat Wouter wel met Flore en mij heeft geskyped, maar voor mij was dit veel te emotioneel en ik trok dit dan ook niet, ik was sowieso emotioneel compleet in de war met alles wat er was gebeurd. Ik was ook  zo boos dat dit mij allemaal overkwam, ik had al zo veel mee gemaakt, mijn vader was drie maanden van tevoren overleden na een lang ziektebed, ik dacht waarom verdien ik dit?!  

Ook was het heel heftig dat Flore na 4 dagen pas bij mij kwam, ze is toen in een ambulance met couveuse vervoerd en dit is ook enorm heftig als je dit allemaal mee maakt, zo'n klein wezentje in een veel te grote ambulance en  wat het allerheftigste was dat " thuiskomen " naar het ziekenhuis in Eindhoven mijn bevalling was, want verder had ik geen herinneringen van Flore.  Sterker nog, ik had vaak nog het gevoel dat er een kindje in mijn buik zat... omdat ik geen bevalling heb mee gemaakt en ik zo veel van de wereld ben geweest.  Ik kan bijna niet beschrijven hoe pijnlijk dit is...  :'( 

Maar toen kwam Flore naar mij en ik was op van de zenuwen, ik was zo verschrikkelijk zenuwachtig, omdat ik mijn kindje ging ontmoeten... dat nota bene zélf uit mij kwam, wat ik 8 maanden heb mogen dragen.  Dit is voor mij bijna niet te beschrijven en van alles wat mij is overkomen is dat misschien nog wel het pijnlijkste, dat mij de mogelijkheid om zelf een kindje op aarde te zetten is " afgenomen."