Mijn bevalling met open-hart-operatie...

Ik ben bijna 8 maanden zwanger als ik s'nachts misselijk word, ik loop naar de badkamer en weet net bij de toilet te raken. Maar dan voel ik me ineens nog slechter en zak ik in elkaar, ik weet gelukkig nog op tijd mijn vriend te roepen, maar ik hoor gek genoeg de paniek in mijn eigen stem. Hij lag nog te slapen maar hoorde mij gelukkig en komt snel naar me toe. Hij probeerde me aan de praat te krijgen, maar dit lukt niet. Hij belt de gynaecoloog, ik hoor hem wel en ik hoor ook dat ook hij in paniek is, maar het lukt me niet om te reageren, ik krijg nu nog wel alles mee. De gynaecoloog en een stagiaire snellen zich naar ons thuis. Ze adviseren om mij een suikerhoudend drankje te geven omdat ik zwangerschapsdiabetes heb, maar omdat ik niet reageer lukt het niet om mij dit te geven. Ze besluiten een ambulance te bellen. 

Op dat moment lig ik nog steeds op de koude badkamervloer. De ambulance is snel ter plekke en samen tillen ze mij op het bed in de slaapkamer, ik kan me herinneren dat ik het licht daar ineens zo fel vond. Ze stelde me allemaal vragen, maar ik wilde eigenlijk niks, ik wilde alleen maar slapen. Voor de zekerheid nemen ze me toch mee naar het ziekenhuis en ik herinner me dat ik op de brancard lig en het gelukkig eindelijk weer een beetje warm had. Ook heb ik gedacht dat ik bang was dat de buren me misschien zouden zien (-nu denk ik natuurlijk, waar maakte ik mij druk om) 

Van de ambulance-rit weet ik helemaal niets en het vervelende is dat ik pas weer herinneringen heb na een paar dagen. Maar ik bleek verward te zijn en stelde telkens dezelfde vragen, ik had ook banden om van een hartmonitor maar deze zaten niet fijn en ik wilde deze eraf. De verpleegkundige in het ziekenhuis vroegen of ik me altijd zo, theatraal, gedroeg? Wouter antwoordde dat dat niet zo was.. daarna dachten ze wel dat er meer aan de hand was,  omdat ook mijn onderlichaam half paars werd als ik lag. 

Toen zag de verloskundige dat de hartslag van de baby ineens omlaag zakte en ze besloot om haar te halen met een spoedkeizersnede. Tegen mijn vriend zeiden ze dat hij snel een boterhammetje moest eten (- hij had al lang niks gegeten) want hij zou zo papa worden en naar de OK moeten.. toen een kwartier later was Flore er en Wouter zag dat ze haar boven mijn buik hielden, hij zei (-emotioneel) " Het is een meisje!"  Ik vind het achteraf verdrietig dat we dit moment niet samen konden beleven, we hadden er ten slotte bewust voor gekozen om niet te weten of dat het een jongetje of een meisje zou zijn... en ook voor mezelf, ik heb eigenlijk geen bevalling gehad. Doordat ik zo ontzettend veel van de wereld ben geweest. 

Ik heb wel nog met Flore geknuffeld, maar hier weet ik niks meer van, hier zijn gelukkig wel beelden van. Maar de zorgen over mij waren nog niet weg, want ik was nog steeds veel (-extreem) moe en reageerde niet echt zoals het hoorde, ik was er niet echt bij. Vele onderzoeken volgde... CT-scan's , longscans en hartecho's. Ik dacht toen nog dat het er allemaal bij hoorde, maar ik maakte ook door de 2 narcose's achter elkaar alles maar half mee. 

Er kwam ook een cardioloog in de kamer die zei: " Er is iets waar ik NU een antwoord op moet hebben" en na nóg een hartecho, zagen ze het, mijn aorta was veel te wijd in doorsnee geworden, waardoor mijn hartklep enorm was gaan lekken. Ik herinner me het moment dat ze dit ontdekten, dat vond ik heel heftig omdat ik dacht het is toch wel ernstig....

Er kwam toen een hartchirurg op de kamer en die besprak waar mijn familie bij was wat ze gingen doen, eerst een slokdarmecho en vervolgens de openhartoperatie waarbij een biologische of mechanische hartklep werd geplaatst. Toen werd mij gevraagd welke ik wilde? Ik zei snel de mechanische omdat ik dan nooit mee geopereerd zou hoeven worden. Maar het is uiteindelijk de biologische geworden. Het was heel onwerkelijk, dat je hoort over minder dan twéé uur geopereerd te worden aan je hart, terwijl ik was voorheen echt nooit ziek, misschien héél af en toe een griepje.  En nu moest ik ineens vechten voor mijn leven..

Daarna werd ik naar de OK gereden en mijn familie was er nog bij, ik herinner me dat mijn zus me een kus gaf en mijn familie moest in een kamer blijven en uiteindelijk liep alleen Wouter nog mee, totdat ik alleen de operatiekamer inging. Toen kwam de paniek bij mij, ik nam de operatiekamer goed in mij op en ik vroeg aan de hartchirurg of dat ik niets zou voelen van de operatie, hij zei " Nee, we gaan goed voor je zorgen.. " en toen werd ik in slaap gebracht...

De operatie heeft 5,5 uur geduurd, er is eerst geprobeerd om de eigen hartklep toch nog te redden, maar dit gaf niet het gewenste resultaat en toen is er toch een biologische hartklep geplaatst. Helemaal in paniek ben ik uiteindelijk uit de narcose wakker geworden..alle opgebouwde spanning kwam eruit.  Ik had buisjes in mijn mond en die wilde ik er uit hebben, en ik wist niet waar ik was en wat er was gebeurd... dit is wel echt een traumatisch moment geweest voor mij..  Mijn familie heeft mij uiteindelijk gerust gesteld... en daarna kon ik slapen en bijkomen van de operatie....

( wordt vervolgd...)