Het is al even geleden dat ik een post heb gemaakt omdat het soms gewoon te pijnlijk is om op te schrijven hoe ik me voelde na het overlijden van onze prachtige zoon.

Dag tien brak aan. Axl had in de nacht weer een klaplong gehad en zijn toestand ging achteruit. Mijn man was met de kinderen onderweg naar het Sophia kinderziekenhuis met al onze kinderen want axl zou op de tiende dag gedoopt worden. 

Dezelfde dag dat wij en axl aan waren gekomen in het Sophia kinderziekenhuis kwamen ook al onze kinderen daar naar toe. Ze hadden hun broertje allemaal al een keertje gezien maar begrepen alle vier heel goed dat het niet goed ging. Die dag konden ook zij hem allemaal bezoeken en bewonderen terwijl de verpleging en artsen voor hem aan het vechten waren.

Mijn man kwam eindelijk binnen op de uitslaapzaal. Ik kon niet direct aan hem aflezen hoe het met axl ging maar hij keek zo verdrietig.

Het moment dat mijn vliezen braken staat mij nog zo goed bij. Op de echo hadden ze al gezien dat ik te veel vruchtwater had maar ik lag tot aan mijn nek in het water en de nacht zuster had van haar leven nog niet zoveel vruchtwater gezien. Omdat ons kindje ook nog in stuit lag mocht ik niet meer opstaan.

Toen ik mijn man leerde kennen hadden we allebei al twee kinderen. Hij twee mooie zoons en ik twee mooie dochters. Na een tijd zijn we eerst gaan samen wonen en later ook getrouwd. De kinderen waren allemaal al wat groter maar wat leek het ons heerlijk om ook een kindje van ons samen te hebben.

onze lieve roos!