Pijnlijk maar het kan gebeuren. Je houd niet van je kind. Of tenminste dat denk je. 

3 OKTOBER 2019

Als ik achteraf terug kijk, kan ik er wel het goede van inzien van de opmerkingen die mensen maken.  Maar toen ik nog midden in de depressie zat hakte dat er zo in, en versterkte deze opmerkingen alleen maar de onzekerheid en negatieve gedachten. 

De afgelopen 24 uur heb ik me veel afgevraagd of ik deze blog ging plaatsen. Allereerst omdat het vaak best gevoelig ligt, en omdat ik het zelf ook echt een moeilijk onderwerp vind. Maar toch ga ik het doen. Omdat ik denk dat er behoefte aan is.

Hier boven zomaar een plaatje van toen we alles nog mochten. Dit was in de dierentuin in Kerkrade. Toen het nog niet dagelijks over Corona ging.

Benauwdheid,  gevoel van hartklachten, niet door kunnen ademen, duizeligheid. Continu het gevoel dat je gaat flauwvallen, tintelingen, schoksenaties, verkrampte spieren in je romp. En ik kan nog even doorgaan. Herkenbaar?

Misschien ben ik de enige, maar ik ben zo gevoelig voor het perfecte plaatje. Dat wat je bij anderen ziet. Het lijkt hen zo makkelijk af te gaan. Ook al realiseer ik me dat je nooit weet wat er zich achter een deur afspeelt. Ouderschap is prachtig maar soms ook echt een zoektocht. In de periode dat ik net wist dat ik een postpartum depressie had, kwamen die perfecte plaatjes zo hard binnen. Ik wilde dat ook zo graag. Zo graag genieten zonder spanning en angst. Helaas mocht het niet zo zijn. Maar ik heb een prachtige dochter, en dat was het allemaal waard.

Wauw, mijn eerste blog op mamaplaats. Spannend maar ook heel leuk. Mijn eerste blog word een beetje een kennismakingspraatje. Het voelt prettig om me even voor te stellen en mijn missie uit de doeken te doen. Mijn naam is Esther. Ik ben 24 jaar en getrouwd met Ton. Samen hebben we een prachtige dochter Elisa van 7 maanden. Naast moeder ben ik ook Verzorgende IG op een woongroep voor dementerende ouderen.