Zie jij mij?

Hier boven zomaar een plaatje van toen we alles nog mochten. Dit was in de dierentuin in Kerkrade. Toen het nog niet dagelijks over Corona ging.

Wat een tijd zijn we in beland, elke dag word je er mee geconfronteerd. Alles wat je een paar maanden geleden nog gewoon deed, moet je nu van te voren goed doordenken en plannen. Best vreemd hoe snel dat dan toch weer 'gewoon' word. Grappig is ook wel dat ik niet eens meer een film of programma kan kijken zonder te denken: zo die zitten dicht op elkaar, dat is geen anderhalve meter. Er zijn ook wel veranderingen die ik het liefst nog even zou houden. Bijv. elkaar wat ruimte geven in de supermarkt. Geen ellebogen werk meer, voor de koeling. Dat is dan weer een meevaller. 

Maar laten we wel voorop stellen dat het verschrikkelijk is dat zoveel mensen hun geliefden moeten missen door het virus. Elkaar niet kunnen zien omdat het niet 'veilig' is. Schrijnend! Ik werk zelf op een woongroep voor dementerende ouderen, dus maak het op mijn werk van dichtbij mee. Ook de oudere nog thuiswonenden, heb ik het erg mee te doen. En dan een ieder die iemand heeft verloren aan het virus. Heel moeilijk allemaal! 

Er is zoveel veranderd in zo'n korte tijd. En niet alleen de regels zijn veranderd, maar ook wij mensen. Want ja we moeten afstand houden, maar dat betekend toch niet dat we elkaar niet meer kunnen groeten? Of ben ik de enige die dit ervaart? Mensen die niet alleen met een grote boog om je heen lopen, maar je ook niet aankijken of groeten. Waar je normaal elkaar nog eens een handje hielp door een deur open te houden, slaat de deur nu voor je neus dicht. En misschien ben ik dan een zeikerd hoor. Maar op anderhalve meter afstand kun je toch nog steeds vriendelijk zijn?

Ook vraag ik me af hoe alleenstaande ouders het ervaren om boodschappen te doen. Mijn man vaart als visser en is dus 5 dagen weg van huis, ook 's nachts. Boodschappen moet ik dus samen doen met mijn dochtertje van 8 maanden. Geen probleem voor mij, ik draag haar in mijn draagzak en niemand die zo last van haar heeft. Toch merk ik dat mensen kijken. En ik weet dat ik geen oordeel mag vellen over iemands gedachten, maar ik voel toch wat weerstand omdat ik mijn dochter meeneem naar de supermarkt. Lastig puntje, want ik kan haar moeilijk alleen thuislaten. Onlangs hoorde ik iemand het onverantwoordelijk noemen, dat ik haar meenam. En dan heb je me hoor, woest kan ik worden als iemand me aanvalt op mijn gedrag als moeder. Maar goed ik kan niet anders dan maar net doen alsof ik het niet gehoord had. Gelukkig is het meenemen van mijn dochtertje voor sommige mensen vaak een lichtpuntje tijdens het boodschappen doen. Haar goedlachse aard, zorgt vaak voor een vrolijke noot tijdens het inkopen doen. Mooi hoe zo'n klein meisje iedereen om haar vinger wikkelt, en voor mooie contact momentjes zorgt met andere mensen.

En daar wil ik dus naar toe met dit verhaal. Want soms kan ik me wel zorgen maken. Zien we elkaar nog wel? En dan heb ik het niet over fysiek. Maar hebben we nog oog voor elkaars mentale gezondheid? Of zijn we vooral druk met het vermijden van elkaar. Word jou nog wel eens gevraagd hoe het echt met je gaat? Of hoor je alleen, Corona?? als je een keer niest. Op anderhalve meter kan je ook een spreekwoordelijke arm om iemand heen slaan. Even laten horen dat ze er niet alleen voor staan. Lieve net bevallen moeders! ik denk zo aan jullie. Het is nu even niet zo gemakkelijk om iemand in huis te halen als je even een rotdag hebt. Maar weet dat je het goed doet. Hoe ik dat weet? Omdat je uit liefde voor je kindje zorgt. En dat is altijd goed. Ook al voel je, je alleen, geen goede moeder of denk je dat je niet (genoeg) van je kindje houd. Jij kent je kindje het beste, het is jouw vlees en bloed. Dat je steeds weer op staat om te troosten, te voeden, te verschonen, te wiegen. Dat is liefde! En dat is alles wat je kindje nodig heeft. Het komt altijd weer op zijn pootjes te recht, ook al werpt Corona misschien zo'n schaduw over je kraamtijd. 

Mama's laten we elkaar helpen. Ideeën uitwisselen, elkaar een hart onder de riem steken. In plaats van elkaar vertellen dat je kind te lang loopt met een speen, dat loopwagentjes uit de boze zijn, WAAATT? krijgt jou kind limonade? slecht voor de tandjes hoor!  Even geen 'gemoedermaffia' maar samen tegen de corona. Hand(schoen) in hand(schoen). Op anderhalve meter, maar met oog voor elkaar. 

Ik zie jou! Zie jij mij?