Het is eindelijk mei, wat betekent dat ik in mijn nieuwe baan kan gaan starten! Afgelopen week lekker een week vakantie gehad en de week daarvoor dus mijn laatste werkdag op mijn oude werk. Een dag waar ik toch wel stiekem naar uit keek. Ik had het nog best prima naar mijn zin, maar er waren ook wel redelijk wat dingen waar ik niet blij mee was en die me meer energie kostten dan dat ze opleverden. Ergens wilde ik wel graag wat anders, maar ook daadwerkelijk stappen ondernemen vond ik best lastig. Of het echt zo lastig was als ik mezelf voorhield weet ik niet… De excuses die ik mezelf gaf liepen van: te weinig tijd en energie om echt serieus iets anders te gaan zoeken, het is Corona-tijd dus lastig om iets anders te vinden tot heb ik het nou echt zo slecht naar mijn zin dat ik er echt weg wil. Allemaal slechte excuses natuurlijk (vond ik vooral zelf).

In mijn vorige blog gaf ik aan een nieuwe weg ingeslagen te zijn. Een nieuwe weg die toch nog wel wat hobbels blijkt te hebben. Mijn nieuwe positiviteit wordt op sommige momenten behoorlijk op de proef gesteld merk ik. De afgelopen week is iedereen bij ons ziek geweest met als gevolg toch wat mindere nachten. In plaats van 2 a 3 keer wakker is het dan toch wel een keer of 5 a 6 en dat breekt me helaas snel op. Ik merk dat ik dan een stuk minder geduldig kan zijn, vooral naar de oudste. Die lijkt ook precies op te pikken wanneer ik me zo voel, want ze gaat juist dan er vol bij me tegenin (of zo voelt het voor mij in ieder geval). Gisteren was de hele ochtend op luide toon tegen elkaar praten, ik kan het bijna schreeuwen noemen. Alles wat ik zei of vroeg ging precies anders of werd met een luid 'NEE' beantwoord. Bij mij gaat het dan heel erg op mijn gevoel zitten. Mijn man zegt dan dat ik het niet te persoonlijk moet opvatten, maar dat is zo lastig. Het dieptepunt kwam toen ze met voor het eerst 'stomme mama' noemde. Alsof mijn hart werd fijngeknepen, zo voelde het. En ja, ik weet dat dit nog heel veel vaker zal gebeuren, maar ik had niet verwacht dat mijn lieve meisje van nog geen 3,5 jaar daar nu al aan zou beginnen. Ik zal het er zelf wel naar gemaakt hebben... Mijn eerste reactie was boos worden en naar even boven sturen. Ik had echt heel even nodig om zelf uit mijn gevoel te komen. Gauw de wandelwagen klaarmaken voor de kleinste en met z'n drieën lekker naar buiten. Onderweg kalmeerde mijn gevoel en hebben we het fijn uitgepraat en geknuffeld. 

We zijn inmiddels alweer drie weken terug van onze mooie rondreis en ik ben alweer twee weken aan het werk. Het is alsof we nooit zijn weggeweest haha!

We zijn alweer een weekje thuis en ben alweer aan het werk (helaas haha). Daarover later meer, nu wil ik jullie eerst nog even meenemen naar onze laatste dag en de blog die ik daarover geschreven heb:

We zijn inmiddels weer een week verder en het einde van de reis komt nu echt in zicht! Wat hebben we het gaaf gehad, maar we hebben ook pittige momenten gekend. Momenten waarin ik echt tegen mezelf aanliep, zowel persoonlijk als qua opvoeding. Al hangt dat voor een groot deel ook wel samen. Maar daarover meer in een blog als de reis echt voorbij is!

Het is alweer even geleden dat ik iets geschreven heb. Of zo voelt het voor mij in ieder geval. Moet zeggen dat ik de tijd er even niet voor gevonden had. 

Zo hier weer een nieuwe blog met geschreven stukjes van de afgelopen week!

Laat ik beginnen met WOW! Ik ben al vaak op dit soort campings geweest als kind, maar als volwassene ervaar je dit toch wel wat anders ??. We zitten aan de Kroatische kust op een enorme camping. Hij is denk ik groter dan ons dorp en we hebben de fietsen hard nodig om van de ene kant naar de andere kant te komen! Veel speeltuintjes, een groot zwembad, meerdere sportgelegenheden, restautantjes en twee supermarkten. Het strand is veel rotspartijen en stukjes gras waar je kunt liggen.

Venetië, wie had gedacht dat we daar deze reis terecht zouden komen! Maar dat maakt het misschien wel zo leuk!