En daar is hij: de eerste keer 'stomme mama'

In mijn vorige blog gaf ik aan een nieuwe weg ingeslagen te zijn. Een nieuwe weg die toch nog wel wat hobbels blijkt te hebben. Mijn nieuwe positiviteit wordt op sommige momenten behoorlijk op de proef gesteld merk ik. De afgelopen week is iedereen bij ons ziek geweest met als gevolg toch wat mindere nachten. In plaats van 2 a 3 keer wakker is het dan toch wel een keer of 5 a 6 en dat breekt me helaas snel op. Ik merk dat ik dan een stuk minder geduldig kan zijn, vooral naar de oudste. Die lijkt ook precies op te pikken wanneer ik me zo voel, want ze gaat juist dan er vol bij me tegenin (of zo voelt het voor mij in ieder geval). Gisteren was de hele ochtend op luide toon tegen elkaar praten, ik kan het bijna schreeuwen noemen. Alles wat ik zei of vroeg ging precies anders of werd met een luid 'NEE' beantwoord. Bij mij gaat het dan heel erg op mijn gevoel zitten. Mijn man zegt dan dat ik het niet te persoonlijk moet opvatten, maar dat is zo lastig. Het dieptepunt kwam toen ze met voor het eerst 'stomme mama' noemde. Alsof mijn hart werd fijngeknepen, zo voelde het. En ja, ik weet dat dit nog heel veel vaker zal gebeuren, maar ik had niet verwacht dat mijn lieve meisje van nog geen 3,5 jaar daar nu al aan zou beginnen. Ik zal het er zelf wel naar gemaakt hebben... Mijn eerste reactie was boos worden en naar even boven sturen. Ik had echt heel even nodig om zelf uit mijn gevoel te komen. Gauw de wandelwagen klaarmaken voor de kleinste en met z'n drieën lekker naar buiten. Onderweg kalmeerde mijn gevoel en hebben we het fijn uitgepraat en geknuffeld. 

Achteraf vraag ik me dan af waarom ik nou zo heftig reageer op dit soort dagen en momenten. Deels is het de vermoeidheid en dat ik me niet topfit voelde, maar er moet toch meer zijn... Ik wil zo graag onvoorwaardelijke liefde voelen en geven, maar op dit soort dagen vind ik dat erg lastig. Voor mijn gevoel zet ik al 3,5 jaar alles voor haar aan de kant en ben ik mezelf bijna verloren in het moederschap van zorgen, liefde en er zoveel mogelijk willen zijn voor haar (en voor onze jongste). Mijn werkweek van 3 dagen vind ik soms teveel, omdat ik dan die 3 dagen er niet altijd voor haar ben. 

Als ik dit zo schrijf dan denk ik 'wow, misschien gaat dit toch wel iets te ver'. En nieuwe les die ik geleerd heb en waar ik iets mee wil en moet doen. Hoe precies daar ben ik nog over aan het nadenken... Meer me-time, minder hoge eisen, nog meer bewust Noa volgen en haar minder willen sturen... Gisteren wilde ze dus op haar slippers naar buiten (nat weer en een graad of 11). Ik wilde graag dat ze schoenen en sokken aan zou doen. Dat botste dus heel erg (was die ochtend echt de spreekwoordelijke druppel). Mijn man zei dus: 'wat nou als je haar op haar slippers laat gaan'. Tja misschien moet ik dat volgende keer ook wel gewoon doen. Ze is nou eenmaal erg van de eigen keuzes maken, maakt 's ochtends haar eigen ontbijt, kiest haar eigen kleding uit en zelfs in de winkel weet ze wel jurkje ze wel en niet wil. Hier zal ze ook wel een weloverwogen keuze gemaakt hebben, maar moet ik dit zo accepteren en blijven stimuleren of kan het ook te ver doorslaan. Men zegt vaak 'zo lang het maar niet gevaarlijk is of iemand schaad', maar kun je een kind van nog geen 3,5 jaar zoveel autonomie geven? Dat vraag ik me dus weleens af.