Wat wilde we graag een derde kindje, mijn cyclus bleek gewoon weer verschrikkelijk en we werden door verwezen naar de fertiliteitskliniek. Al snel werd ik zwanger, mijn lichaam had maar een klein zetje nodig om dit voor elkaar te krijgen. Natuurlijk was ik in de zevende hemel met deze zwangerschap want wat was dit kindje ontzettend gewenst!

Dat vraag ik me dus af, wat nou als je eigenlijk helemaal niet vrolijk bent tijdens je zwangerschap? Laat ik beginnen bij het feit dat ik na de geboorte van onze tweede dochter een postnatale depressie heb gehad. Ik was voor de bevalling al moe en toen ze er eenmaal was, was ze een huilbaby. Ik heb echt afgezien die eerste paar maanden vooral in mijn verlof want ik kwam niet meer buiten, wat als ze nu weer gaat huilen al die mensen die me aankijken ik kon daar gewoon niet tegen. 

Ik en mijn man hebben flink overlegd over gezinsuitbreiding, na de geboorte van onze eerste dochter hoefde we niet na te denken. We wisten dat als het ons gegund was we graag nog een kindje in ons gezin wilde opnemen. Maar na de geboorte van onze tweede dochter hebben we wat langer over de beslissing gedaan. Dat is helemaal niet erg natuurlijk en toen het besluit genomen was, dat een derde kindje heel erg welkom was stonden we daar dan ook volledig achter. Het duurde even, we kregen wat hulp omdat mijn cyclus eigenlijk geen cyclus was en ik daardoor waarschijnlijk geen eisprong had. Maar met hulp is het dan toch gelukt en zijn we inmiddels 9 weken zwanger! 

Laat ik voorop stellen dat ik weet dat het echt allemaal wel erger kan, daarom heb ik lang getwijfeld over het plaatsen van deze blog. Maar uiteindelijk heb ik er toch voor gekozen om mijn verhaal te delen. 

Net als vele boeken liefhebbers vind ik het ook heerlijk om me even te onttrekken van de wereld. Maar gisteravond kon ik niet lezen, ik kon me niet concentreren door wat er gebeurd is in Parijs. Het raakt je als mens, maar het raakt me ook enorm als moeder.

Wat hadden we er een zin in, lekker twee weken op de camping in een stacaravan met de kinderen en mijn ouders gingen ook gezellig mee. We zaten vlak bij Disneyland Parijs dus aan vermaak geen gebrek. Vol goede moed vertrokken we richting Frankrijk. 

Iets meer als een jaar geleden schreef ik een blog waar ik ontzettend veel reacties op kreeg. Ik gaf eerlijk toe dat ik een huilbaby had. We zijn nu dus al weer een jaar verder en ik dacht ik zal eens een update schrijven. Hoe gaat het nu met mijn kleine meisje?

Alweer bijna een jaar voorbij, vorig jaar rond deze tijd zat ik met een dikke buik op de bank, wachtend tot ons tweede kindje geboren zou worden. Het zou uiteindelijk nog ruim een maand duren want eigenlijk had ze het wel naar haar zin in mama's buik.