Derde en laatste zwangerschap

Wat wilde we graag een derde kindje, mijn cyclus bleek gewoon weer verschrikkelijk en we werden door verwezen naar de fertiliteitskliniek. Al snel werd ik zwanger, mijn lichaam had maar een klein zetje nodig om dit voor elkaar te krijgen. Natuurlijk was ik in de zevende hemel met deze zwangerschap want wat was dit kindje ontzettend gewenst!

Maar al snel kwamen er ook grijze wolken, mijn onbehandelde post natale depressie stak de kop weer op en dat in combinatie met een pittige peuterpuber werd het steeds zwaarder. Ik zag het niet meer zitten en voelde me meer down dan dat ik blij was. Ik werd aangemeld bij de POP poli waar ze het gelukkig serieus namen en er werd ook van alles in werking gezet om ook onze jongste dochter te laten onderzoeken. Aangezien ze het gedrag dat ik omschreef toch wel wat zorgelijk vonden. Uiteindelijk kwam daar helaas niet veel duidelijkheid over, maar goed we roeien met de riemen die we hebben.

Toen kwam het verlof, of zoals ik het graag wil noemen: Het zwarte gat, de baby daalde niet in en dat betekende dat zodra mijn vliezen zouden breken ik zou moeten gaan liggen. Dit en het feit dat ik geen rijbewijs heb zorgde ervoor dat ik alleen nog maar thuis zat. Afgelopen controle bij de verloskundige stortte ik volledig in, ik kon niet meer, het wachten op de baby werd gewoon te zwaar. Het binnen zitten, het niet meer kunnen genieten van wat dan ook. Gelukkig zag ook zij de noodzaak en werd er een spoed afspraak gemaakt bij het ziekenhuis om een inleiding te bespreken. Die afspraak was gisteren en hij ging eigenlijk heel goed. Ik was duidelijk, gaf aan dat ik morgen 41 weken zwanger zou zijn en ik het gewoon niet meer kon opbrengen om zo nog een week thuis te zitten. Ook de verloskundige in het ziekenhuis ging hier helemaal in mee en het was eigenlijk al bijna besproken tot de echo......Wat blijkt ons kindje is niet alleen niet ingedaald maar ligt ook nog net iets afwijkend met haar hoofdje naar rechts. Waardoor dus meteen de hele inleiding van de baan was......

Nu moet ik morgen weer terug, weer die ctg, weer die echo en heel hard hopen dat ze nu wel goed ligt, al heb ik er een hard hoofd in. Al met al is deze zwangerschap de zwaarste van allemaal en als ik er dan zo op terug kijk vraag ik me werkelijk af of dit het allemaal waard is geweest. Iedereen zegt dat dit wel zo is als ik het kindje eenmaal in mijn armen heb, maar ik voor mij voelt het niet meer zo. Ik zak steeds verder in de depressie en ben ontzettend angstig voor een keizersnede, hoe ga ik dit doen met nog twee kinderen? Ik weet het allemaal niet meer. Ik probeer positief te blijven aan de ene kant, maar ga er helemaal vanuit dat ze nog steeds niet goed ligt, want als dat morgen dus inderdaad het geval is dan stort ik waarschijnlijk helemaal in als ik nu teveel hoop ga hebben.