Zuchtend zet ik het nieuws weer af op de tv en probeer met zappen toch nog een enigszins leuke avond te creëren nu ons mannetje lekker ligt te slapen. Tijdens het zappen gaat het alleen nog over nog meer ellende en eindeloze discussies over corona en iedereen die daar graag zijn/haar mening over wilt geven. Gaat het even niet over de corona-crisis, dan gaat het over ongeneeslijke ziektes, mensen in armoede, mensen in oorlog of het zoveelste schiet/mes incident in ons eigen landje. Zoveel ellende in deze wereld en geen zicht op een grote verandering hierin.

De verloskundige doet wat koud glijmiddel op mijn buik en houd daarna het echo-apparaat gericht op mijn baarmoeder. Daar is hij dan, ons tweede spuitje. Met 4,6 cm dus ook echt net zo groot als een spruit. Het blijft wonderbaarlijk om te zien, ook nu met een 3,5 jaar oude peuter die niet kan wachten om de baby buiten mijn buik te zien.  Vol liefde kijken manlief en ik elkaar aan, wat een zeer welkom klein babytje.

Wekelijks krijg ik een update in mijn mailbox over de groei van onze bambino. Nu we ondertussen alweer op 16 weken "broeden" zitten, blijkt het dat vooral de hersenen van het kleintje behoorlijk snel groeien. Dat is natuurlijk heel fijn, want wie wil er nou geen slim kind?

Het eerste bezoek bij de verloskundige zonder echo leek ons niet veel bijzonders. De bloeduitslagen werden doorgenomen (die gelukkig allemaal top waren), mijn bloeddruk werd gemeten en er konden vragen gesteld worden over mijn mini kwaaltjes (zie vorige blog). Natuurlijk fijn om te weten dat alles goed is, maar heel bijzonder is het niet.

Hoewel ik verwachte dat ik mijn hele zwangerschap misselijk en beroerd zou zijn, blijkt het tegenovergestelde waar te zijn. Ik ben één van die gelukkige vrouwen die nergens last van heeft. Natuurlijk ben ik soms ineens doodmoe en heb ik soms wat bekkenpijn, maar als ik lees wat andere moeders in spé meemaken, heb ik niets te klagen.