Spruitje in mijn buik

De verloskundige doet wat koud glijmiddel op mijn buik en houd daarna het echo-apparaat gericht op mijn baarmoeder. Daar is hij dan, ons tweede spuitje. Met 4,6 cm dus ook echt net zo groot als een spruit. Het blijft wonderbaarlijk om te zien, ook nu met een 3,5 jaar oude peuter die niet kan wachten om de baby buiten mijn buik te zien.  Vol liefde kijken manlief en ik elkaar aan, wat een zeer welkom klein babytje.

Een paar weken terug hebben wij het 'grote' nieuws al aan onze directe vrienden en familie verteld. Naja, groot nieuws... dat is toch wel heel anders dan met onze eerste zwangerschap. Waar er toen nog tranen van geluk vloeide, bleef het nu bij 'ahh wat leuk' en 'dat hadden we al verwacht'. Ons tweede kindje werd al verwacht en was geen echte verrassing meer.

Ook zelf sta ik er anders in. Waar ik bij de eerste zwangerschap al zodra mijn spiraal eruit was begon met mij in te lezen over alles wat ook maar met zwangerschap of baby's te maken had, begon ik nu pas na de eerste echo met mijn leesvoer. Dat inlezen gebeurde vooral in het 9 maanden boek wat ik voor ons zoontje had bijgehouden. Welke klachten had ik toen en hoe snel groeide mijn buik ook alweer? Had ik moeite met werken?  Waar had ik mijn zwangerschapskleding eigenlijk gelaten en vanaf welke week ging ik dat dragen?

De ontwikkeling van onze allerkleinste volgen we toch een stuk minder. Ik heb wel een app geïnstalleerd die mij er gelukkig iedere week aan herinnerd dat er iets moois in mijn buik groeit. Soms voel ik mij best schuldig dat ik veel minder met deze zwangerschap bezig ben. Het schrijven in het 9 maanden boekje gaat meestal over wat zijn/haar broer heeft uitgespookt en mijn lichamelijke klachten. Toch vergeet ik niet dat elke zwangerschap een wonder is en als we dan met de echo ons kleine babytje zien bewegen en zwaaien, zijn wij enorm dankbaar voor ons tweede geluk.